Nie pamiętam już kiedy ostatni raz czytając tak bardzo wykłócałam się z jakąś książką... Ile razy krzyczałam tu w myślach na główną bohaterkę żeby coś zrobiła, żeby przestała się użalać, żeby walczyła, to nawet nie zliczę!

Strasznie mi się nie podoba, że autorka w tej części zrobiła z głównej bohaterki taką totalną nieudacznicę! Co strona, to ciągłe użalanie się nad sobą. Nie było ani pół sceny, w której Rachel dałaby sobie sama radę z jakimiś przeciwnościami. Co chwilę ktoś nią pomiatał, bił, upokarzał... Nawet Jenks cały czas się na niej wyżywał! Bardzo gardzę takimi bohaterkami książkowymi i czytając tę książkę, po prostu szlag mnie trafiał!

Mocną stronę tej części stanowił na pewno wątek z Alem i Piercem. Obiecywałam sobie, że po tej części zrobię sobie przerwę i zajmę się jakimiś innymi książkami, ale chyba nie dam rady. Boję się, że nie uda mi się oderwać od tej serii, dopóki nie przeczytam wszystkich 13 tomów..... To chyba wina tego rollercoastera emocji, który odczuwam czytając ten cykl! To uzależnia! ;)

Nie pamiętam już kiedy ostatni raz czytając tak bardzo wykłócałam się z jakąś książką... Ile razy krzyczałam tu w myślach na główną bohaterkę żeby coś zrobiła, żeby przestała się użalać, żeby walczyła, to nawet nie zliczę!

Strasznie mi się nie podoba, że autorka w tej części zrobiła z głównej bohaterki taką totalną nieudacznicę! Co strona, to ciągłe użalanie się nad sobą....

Przez całą książkę Rachel próbuje sobie przypomnieć co wydarzyło się na łodzi Kistena, przebłyski dopadają ją w najmniej spodziewanych momentach. Choć muszę przyznać, że świetnie są wpasowane. Moje przeczucie co do Rynna Cormela było jak najbardziej właściwe, myślę że jego postać bardziej niż Piscary pokazuje co oznacza utrat duszy u wampira, przez tak duży kontrast który powstaje gdy traci on nad sobą panowanie. Choć go nie znoszę, z żalem muszę powiedzieć że jest jednak potrzebny. W tej części pojawiają się 3 nowe postacie, poznajemy brata Rachel("pana mam rację"),sporą niespodziankę stanowi osoba z jej przeszłości dzięki której dowiadujemy się o co chodziło Rex kotce Jenksa i nowy "bad guy" pod postacią gatunku jak dotąd niespotkanego. Co uważam za odświeżające, bo mimo tego iż uganiamy się za wspomnieniami o Kistenie, nie kręcimy się tylko wokół tego jest nowa sprawa, i zachodzą małe zmiany w życiu Rachel. Choć mało jest Trenta ok prawie nic, i nadał nie doczekałam się momentu wbicia mu rozumku do głowy, to Rachel prezentuje nam całkiem niezłe metody "demonicznej" dyplomacji. I jak tu nie kochać Al'a?

Przez całą książkę Rachel próbuje sobie przypomnieć co wydarzyło się na łodzi Kistena, przebłyski dopadają ją w najmniej spodziewanych momentach. Choć muszę przyznać, że świetnie są wpasowane. Moje przeczucie co do Rynna Cormela było jak najbardziej właściwe, myślę że jego postać bardziej niż Piscary pokazuje co oznacza utrat duszy u wampira, przez tak duży kontrast który...