Jestem bardzo rozczarowana tym zbiorem opowiadań. Nie tego się spodziewałam po człowieku, który zajmuje miejsce w czołówce mistrzów grozy.

Zacznę od tego, że opowiadania Poego strasznie ciężko się czyta, nie tylko dlatego, że język, którym pisał jest nieco archaiczny. Przez to można się przebić. Trudności sprawiają bardzo długie retrospekcje, w których główny bohater koniecznie musi wyjaśnić kim jest, jaki jest jego stan psychiczny, w jakiej sytuacji materialnej się znajduje itp. Jest to bardzo nużące, ponieważ taki opis zajmuje zazwyczaj trzy, cztery strony, a opowiadania (te najkrótsze) mają od sześciu stron do dziewięciu.

Wprowadzenie we właściwą akcję zaczyna się tuż przed jej rozwiązaniem, a to zamyka się niekiedy w kilku płaskich zdaniach. Płaskich, ponieważ Poe sprowadza je do nic nie znaczących informacji, nie nadaje im właściwego tonu.

Pomysły ma dość interesujące, jednak nie potrafi ich uwydatnić, nadać im charakteru. Wyżej wspomniane retrospekcje są zupełnie zbędne, nic nie wnoszą do historii. Można by je zdecydowanie skrócić i zawrzeć w kilku zdaniach, jako krótką informację.

Opowieści przeczytałam jednak mnie nie zachwyciły. Niesamowite na pewno nie były.

Jestem bardzo rozczarowana tym zbiorem opowiadań. Nie tego się spodziewałam po człowieku, który zajmuje miejsce w czołówce mistrzów grozy.

Zacznę od tego, że opowiadania Poego strasznie ciężko się czyta, nie tylko dlatego, że język, którym pisał jest nieco archaiczny. Przez to można się przebić. Trudności sprawiają bardzo długie retrospekcje, w których główny bohater...