Do przeczytania tej pozycji skłoniła mnie po pierwsze okładka, na której jest ten słodki pies rasy labrador retriver, której jestem ogromną miłośniczką, a po drugie Wasze wspaniałe opinie na temat tej książki. Bardzo szybko udało mi się ją odnaleźć na półce mojej ukochanej biblioteki i nie mogłam się doczekać, aż zacznę ją czytać. Po przeczytaniu prologu wiedziałam, że książka będzie wspaniała i całkowicie mnie pochłonie.

Sama jestem mamą, dlatego wiem jak ciężkie są chwile, kiedy w domu pojawia się mały człowiek i całe nasze dotychczasowe życie obraca się o 360 stopni. Mimo ogromnej radości i wielkiego szczęścia po jakimś czasie, kiedy nie można przespać kolejnej nocy, a w ciągu dnia przytłacza nas natłok obowiązków, brak wsparcia najbliższej osoby, byłby dla mnie nie do zniesienia. Dlatego jestem pełna podziwu dla kobiet, które wiążą się z mężczyznami wykonującymi zawód związany z notoryczną nieobecnością w domu, a do tego, jak jest to jeszcze praca związana z zagrożeniem zdrowia i życia? To nie może być życie łatwe i przyjemne. Z trudami życia codziennego, z ogromną samotnością i brakiem wsparcia najbliżej osoby musiała zmagać się Sandra Parton, żona Allena, który w trakcie służby podczas wojny w Zatoce Perskiej uległ wypadkowi, którego skutkiem był poważny uraz głowy. Uraz głowy, który z kolei doprowadził do uszkodzenia mózgu, a w konsekwencji do całkowitej zmiany dotychczasowego i tak już trudnego trybu życia.

Czy może być coś gorszego, od tego, kiedy wchodzisz do własnego domu, u boku ukochanej kobiety, z radością biegną do Ciebie twoje dzieci, a ty nic nie pamiętasz, nikogo nie rozpoznajesz, nie pamiętasz nawet, jakie są ich imiona? Nie czujesz z nimi żadnej więzi i nie ma w tobie żadnych łączących was wspomnień? Jesteś otoczony dotąd najbliższymi ci osobami, a czujesz się jak wśród obcych ludzi? Jedyne, co utwierdza cię w przekonaniu, że jesteś we własnym domu to wspólne zdjęcia wiszące dookoła? Patrzysz na przedmioty dookoła siebie, chcesz o coś poprosić, ale nie pamiętasz jak się nazywają? To musi być prawdziwy koszmar! A druga strona? Kiedy twój mąż po długiej nieobecności wraca do domu, patrzysz w jego oczy, rozmawiasz z nim i widzisz, że on w ogóle cię nie pamięta, że zarówno ty jak i wasze dzieci jesteście dla niego całkowicie obcymi ludźmi. Nie wiem ile trzeba mieć w sobie siły i miłości, żeby przez to przejść, żeby się nie poddać. Jak długo można walczyć, kiedy patrzysz na swojego ukochanego mężczyznę, a widzisz tylko, że w jego ciele siedzi, jakiś ponury, nieprzyjemny i nieznany ci człowiek?

Po 7 latach życia w braku porozumienia i olbrzymiej samotności, pojawia się cudowny pies imieniem Endal, który wyciąga Allena z otchłani nieszczęścia i przywraca mu radość i sens życia oraz wiarę we własne możliwości, dzięki czemu Allen nagle zaczyna normalnie komunikować się z otaczającym go światem.

To cudowna, prawdziwa historia o wielkiej, bezgranicznej miłości, poświęceniu i ogromnym oddaniu. Z czystym sumieniem polecam tą książkę, jest wspaniale napisana, niesamowicie mądra i zasługuje na najwyższą ocenę.

Do przeczytania tej pozycji skłoniła mnie po pierwsze okładka, na której jest ten słodki pies rasy labrador retriver, której jestem ogromną miłośniczką, a po drugie Wasze wspaniałe opinie na temat tej książki. Bardzo szybko udało mi się ją odnaleźć na półce mojej ukochanej biblioteki i nie mogłam się doczekać, aż zacznę ją czytać. Po przeczytaniu prologu wiedziałam, że...