Książka, mimo tego, że ukazała się przed 2000 rokiem i wielu kwestiach autor odwołuje się do brytyjskich realiów, pozostaje w większości poruszanych w niej problemach aktualna oraz uniwersalna. Główną osią rozważań autora jest ambiwalentny stosunek do nauki, jaki stopniowo narastał już od czasów Galileusza, któremu przypisujemy czasami miano „ojca nowoczesnej nauki”, nauki coraz bardziej odbiegającej od prostego wyjaśniania, jak funkcjonuje świat, a stającej się coraz bardziej abstrakcyjną, wyspecjalizowaną dziedziną ludzkiej działalności, a co za tym idzie coraz mniej atrakcyjną dla szerokich rzeszy ludzi, którzy nie mają ani czasu, ani chęci, by poświęcać swoją uwagę na coś trudnego do zrozumienia i wymagającego wysiłku intelektualnego.

Rozczarowanie nauką objawiające się poprzez fundamentalizm religijny, panujący w kulturze postmodernizm, relatywizm moralny, współczesny rozpędzony styl życia oraz wiele innych czynników sprzyja tendencjom, by coraz mniej czasu poświęcać nauce, by myśleć kategoriami emocjonalnej strony ludzkiej natury i zarzucać metody naukowe (w tym nauki formalne, empiryczne) na korzyść potocznego myślenia, prostych przekonań i prawd na temat otaczającego nas świata.

Jest to praca popularnonaukowa, nie znajdziemy w niej przypisów i odsyłaczy do innych prac, za to na końcu książki znajduje się wykaz ważniejszej literatury do każdego z rozdziałów oraz indeksy. Warta polecenia pozycja, zwłaszcza jako wstęp do filozofii nauki.

Książka, mimo tego, że ukazała się przed 2000 rokiem i wielu kwestiach autor odwołuje się do brytyjskich realiów, pozostaje w większości poruszanych w niej problemach aktualna oraz uniwersalna. Główną osią rozważań autora jest ambiwalentny stosunek do nauki, jaki stopniowo narastał już od czasów Galileusza, któremu przypisujemy czasami miano „ojca nowoczesnej nauki”, nauki...