W porównaniu z "Wyższą magią" - przepiękna perełka. Ale też z drugiej strony - ta powieść nie potrzebuje porównań, żeby wypaść zachwycająco.
Kawał dobrej książki, zarówno ta, jak i poprzednia część. Wciąga i intryguje - kartka leci za kartką, trudno się oderwać, kiedy raz się już wpadło! Akcja jest szybka, ale nie pędzi na złamanie karku, są epizody pozwalające na złapanie oddechu. Wszystkie te, wydawać by się mogło, poszatkowane historyjki, składają się zgrabnie w całość (co nie jest w sumie zaskakujące, skoro zostało zapowiedziane; niemniej jednak na plus trzeba zapisać, że to zakończenie ma ręce i nogi, chociaż może nie powala. Co innego samiutka końcówka, ale o tym sza, żeby nikomu nie zepsuć frajdy ^^). Połączenie fantastyki z kryminałem jest wyjątkowo udane, po części dlatego że świeże, po części dlatego, że tak ładnie poprowadzone.
Sposób narracji, chociaż momentami irytujący, pasuje jak ulał do głównej bohaterki. Czyta się płynnie i bardzo szybko.
Bohaterowie - miodzio. Flossia momentami wkurzała mnie, jak już dawno mnie nie wkurzył żaden bohater literacki i w sumie raczej nie darzę jej sympatią, ale po skończeniu książki uświadomiłam sobie, że chciałabym wiedzieć, co było dalej! Jako bohaterka jest poprowadzona genialnie, spójnie, ale statycznie. Tę lukę wypełnia porucznik - cudownie wiarygodnie się zmienia, dorasta, a przy tym wciąż jest wspaniale spójny i... no cóż, po prostu wspaniały (na początku nie spodziewałam się, że aż tak go polubię!). Przy irytującej głównej bohaterce stanowi cudowny kontrast i wytchnienie - bo Flossia w pojedynkę byłaby nie do zniesienia, nawet na papierze! Te dwie postaci świetnie się uzupełniają i tworzą razem wyjątkowo niedobraną, prześmieszną i barwną parę.
Oklaski też za bohaterów drugoplanowych. W kilku pociągnięciach piórem Izmajłowa tworzy pełnokrwiste postaci - i to nie są takie proste charaktery! Są złożeni, bardzo żywi i prawdziwi; stereotypów, klisz i oczywistości się na tym polu nie uświadczy. Muszę tu oddać ukłon autorce i jej niezwykłemu talentowi do kreowania bohaterów - po prostu chapeau bas!
Z tą powieścią bawiłam się fantastycznie. Była przyjemnie świeża i zaskakująca, ale zdecydowanie nie odkrywcza czy przełomowa. Dlatego też to doskonała rozrywka, niezobowiązująca, ale i nie obrażająca intelektu czytelnika, czasem wręcz przeciwnie. Bardzo, bardzo polecam.

W porównaniu z "Wyższą magią" - przepiękna perełka. Ale też z drugiej strony - ta powieść nie potrzebuje porównań, żeby wypaść zachwycająco.
Kawał dobrej książki, zarówno ta, jak i poprzednia część. Wciąga i intryguje - kartka leci za kartką, trudno się oderwać, kiedy raz się już wpadło! Akcja jest szybka, ale nie pędzi na złamanie karku, są epizody pozwalające na złapanie...