Obserwując również tutaj pewien renesans książki Szczypiorskiego, postanowiłem dołożyć do owej tendencji swoje trzy grosze. Pomijając przy tym bardziej i mniej chwalebne fragmenty życiorysu pisarza, skupiłem się jedynie na jego uniwersalnej powieści osadzonej w XV-wiecznej Burgundii.
Sam tekst w warstwie podstawowej jako swoista relacja - moralitet przypomina mi „Żar” Sandora Marai. Podobny językowy kunszt oraz obecność nieomylnych w swych osądach bohaterów. Tyle że o ile Marai trzyma czytelnika w ciągłym napięciu, Szczypiorski, mam wrażenie, grzęźnie momentami fabularnie zbyt głęboko w średniowiecznej stylizacji.
Z uniwersalnością powieści jako nieustannej walki dwóch odmiennych sposobów widzenia świata (tutaj pod płaszczykiem rubasznego liberalizmu oraz religijnego totalitaryzmu) trudno polemizować. Podobnie jak z rozważaniami nad kondycją zindoktrynowanego społeczeństwa. Są to natomiast parabole cokolwiek oczywiste.
Doceniając język i poruszaną problematykę odwiecznych mechanizmów funkcjonowania świata, nie mogę uciec od wrażenia pewnego niedosytu. Spodziewałem się dzieła, które mnie głębiej poruszy i nie wprawi w znużenie.

Obserwując również tutaj pewien renesans książki Szczypiorskiego, postanowiłem dołożyć do owej tendencji swoje trzy grosze. Pomijając przy tym bardziej i mniej chwalebne fragmenty życiorysu pisarza, skupiłem się jedynie na jego uniwersalnej powieści osadzonej w XV-wiecznej Burgundii.
Sam tekst w warstwie podstawowej jako swoista relacja - moralitet przypomina mi „Żar”...