Byłam dość sceptycznie nastawiona do tej książki. Wydawała mi się typowym babskim czytadłem w negatywnym znaczeniu tego słowa. Po pierwsze - oznaczona jest jako „seria do torebki” co kojarzy się jednoznacznie z nie za ambitną lekturą. Po drugie - okładka przywołuje mi na myśl wydanie dla nastolatek, magazyn, w których można się dowiedzieć „czy ciąża pozamaciczna może być w kolanie”. Przyznam szczerze, myliłam się. Nie wiem kto dał tej książce takie oznaczenie, ale myślę, że i niejednemu mężczyźnie mogłaby się spodobać.

- O czym jest?
O dwóch ludziach, którzy piszą do siebie wiadomości przez Internet.

- Znali się wcześniej?
Nie. Ich kontakt był zupełnie przypadkowy.

- Czy są tutaj opisy typu „był słoneczny poranek, wstała ospale i przeczesała ręką swoje blond włosy…”?
Nie ma nic takiego.

- Więc to tylko maile?
Tak, tylko i wyłącznie.

- Czy taka forma jest ciekawa?
Jak najbardziej. Według mnie jeszcze intensywniej wpływa na wyobraźnię. Czytając miałam wrażenie, że to ja jestem adresatem tych maili i mogłam sama sobie wyobrazić Leo i odebrać go na własny sposób jakby był moją „znajomością z Internetu”.

- Czy bohaterowie są charakterystyczni?
Tak, bardzo ich polubiłam. Mimo wad.

- Jak przebiega sam proces czytania?
Czyta się szybko, lekko i przyjemnie.

- Komu polecam?
Każdemu kto nie wstydzi się czasem sięgnąć po literaturę mniej ambitną i chce poznać trochę inną formę pisania.

Byłam dość sceptycznie nastawiona do tej książki. Wydawała mi się typowym babskim czytadłem w negatywnym znaczeniu tego słowa. Po pierwsze - oznaczona jest jako „seria do torebki” co kojarzy się jednoznacznie z nie za ambitną lekturą. Po drugie - okładka przywołuje mi na myśl wydanie dla nastolatek, magazyn, w których można się dowiedzieć „czy ciąża pozamaciczna może być w...