Mam zwyczaj klasyfikować czytane książki. Właściwie podział odbywa się niejako automatycznie już podczas lektury. W pierwszej grupie znajdują się takie pozycje, które trudno mi doczytać do końca lub robię to bardzo, bardzo długo, bardziej z poczucia obowiązku, niż przyjemności. W drugiej są książki, które wciągają tak bardzo, że trudno się od nich oderwać, przez co kończą się szybko. „Cudownego życia Staśka i innych aniołów” nie ma w żadnej z tych grup. Jest w trzeciej, wśród tych, które czytam powoli i często odkładam... Ale te właśnie lubię najbardziej! Tutaj trafiają tylko książki najbardziej wyjątkowe, których lektura jest tak wielką przyjemnością, że muszę ją sobie dawkować, żeby nie skończyła się zbyt szybko. Takiemu czytaniu już od połowy tomu, towarzyszy uczucie żalu, że zbliża się ku końcowi i trzeba będzie się rozstać z ulubionymi bohaterami.

Tak, książka Teresy Anny Aleksandrowicz zdecydowanie nie jest z półki „zapychaczy czasu”, które czyta się dla zabicia czasu. Ją czytałam, już od pierwszych stron, dla niej samej. Cóż, recenzja nie jest chyba do końca obiektywna, skoro składa się z samych zachwytów...

Trudno odpowiedzieć na pytanie, kim są bohaterowie, tytułowe anioły. To... ludzie, zwyczajni, z problemami i sprawami, z jakimi każdy z nas spotyka się każdego dnia. Tytułowy Stasiek jest aniołem, ale nie ma pierzastych skrzydeł i aureoli. Nie ma też ciepłej kurtki, mimo mrozów, a do tego mieszka na ulicy i pije. Podobnie jak Halucynacja, Złotóweczka, Doktor i wielu innych. Są też starsze panie, przeurocze staruszki, tak bardzo różne od siebie. Jest zakochana w książkach (i nie tylko...) Natalia, skarżąca się na setkę wymyślonych chorób Wanda i dokarmiająca biednych Marysia o złotym sercu. Jest nawet Michał Anioł! A jego syn, znany pianista, porywa pewnego pięknego dnia Natalię i... tak zaczyna się niezwykła historia.

Jestem pełna podziwu dla lekkiego, serdecznego stylu, jakim posługuje się Autorka. Podziw rośnie, kiedy pomyślę, że od 26 lat mieszka w Niemczech, a jej polszczyzna jest nadal tak wspaniała. Opisy, które stworzyła, czyta się z przyjemnością. Jednak prawdziwe perełki to dialogi między wiekowymi przyjaciółkami. Niejednokrotnie zaśmiewałam się do łez, czytając komentarze hipochondrycznej i przygłuchej Wandy, zabawne rozmowy telefoniczne pań czy przekomarzanki Michała i Natalii. Pozostaje mi tylko napisać, że czekam na kolejne powieści.

Dlaczego tę książkę czyta się tak dobrze? Może dlatego, że jest napisana pięknie? Może jest pełna ciepła i humoru? Tak, ale przede wszystkim dlatego, że pozwala wierzyć, iż obok nas też żyją anioły...

Katarzyna Marondel