Interesująca, psychologiczna książka.

Interesująca, psychologiczna książka.

Skandynawia to miejsce o dość specyficznej, w moim odczuciu, estetyce. Mam tu na myśli zarówno prozę, jak i film. Kino skandynawskie od zawsze jest dla mnie magiczne. Uwielbiam filmy osadzone w tamtejszych realiach. Kocham te malownicze i surowe krajobrazy oraz aktorów, których gra polega głównie na przekazywaniu maksimum emocji za pomocą minimum wyrazu.

Z taką świadomością sięgnęłam po "Jedenastą powieść, osiemnastą książkę", którą napisał Dag Solstad, prozaik norweski. Spodziewałam się norweskiego chłodu, ale na kartach powieści znalazłam dopracowaną, w najdrobniejszych szczegółach, postać bohatera, który posiada w sobie wiele zaskakujących, rozbudowanych cech charakteru, wiele emocji i solidną dawkę egzystencjalizmu.

Fabuła przedstawia losy intelektualisty - Bjørna Hansena, człowieka, który w życiu nie podejmuje ważnych decyzji, ale poddaje się codzienności, która prowokuje jego wybory. Jego świat jest przewidywalny, króluje w nim nuda i rozpacz. Mam wrażenie, że z wiekiem doskwiera mu poczucie niespełnienia i braku wpływu na swój los. Nie potrafi odnaleźć w pamięci powodów, dla których zostawił żonę i odszedł do Turid Lammers. Nie potrafi uzasadnić, dlaczego pracuje jako skarbnik, co spowodowało, że znalazł się kongsberskim Towarzystwie Teatralnym, etc.
Bjørn Hansen płynął w swoim życiu z prądem.. aż do pewnego momentu, w którym wpada na pewien pomysł. Postanawia, będąc zupełnie zdrowym, spędzić na wózku inwalidzkim resztę swoich dni. Jego koncepcja ma spowodować, że wreszcie będzie miał wpływ na własne życie.

Choć książka nie jest pokaźnych rozmiarów, to zapewniam, że po jej przeczytaniu będziecie mieli poczucie, że bardzo szczegółowo zapoznaliście się z głównym bohaterem. Sama mam wrażenie, że poznałam jego myśli, wczułam się w jego niepewność, poczułam chłód jaki towarzyszył mu w relacjach z synem, kochanką, lekarzem i innymi ludźmi. Mam nawet wrażenie, że zrozumiałam jego późniejsze działania. I to niewątpliwie jest moc prozy, którą tworzy Dag Solstad. To zdecydowanie nurt egzystencjalny z domieszką prozy psychologicznej, ponieważ w głowie bohatera kłębią się emocje i uczucia, których nie uzewnętrznia, ale czytelnik ma do nich wgląd. Sama fabuła jest dość depresyjna i pesymistyczna.

Cechami egzystencjalizmu jest poczucie beznadziejności głównego bohatera, który może się mu poddać (co Bjørn Hansen robił do czasu realizacji swojego pomysłu),może nadać życiu jakiś cel (czyli realizację swojego planu),a nawet może popełnić samobójstwo, które będzie wyrazem buntu przeciw zastanej rzeczywistości (na to główny bohater się nie decyduje).

Muszę też dodać, że nie dostrzegam w tej prozie wpływów Gombrowicza, do których sam autor się przyznaje. Nie dostrzegam w jego utworach specyfiki, którą charakteryzuje proza Gombrowicza. Zdecydowanie powiązałabym go z Sartrem oraz z innymi twórcami egzystencjalizmu.

Od siebie dodam, że bardzo odpowiada mi taka narracja, choć nie jest ona łatwa w odbiorze. Pomimo prostej, czasem nudnej fabuły, przez którą oko prześlizguje się bardzo płynnie, odnajduję też sporo treści tworzących postać, które należy wychwycić i połączyć z innymi, by główny bohater stał się wielowymiarowy, by poznać jego poglądy i relacje, jakie buduje z innymi bohaterami. To powoduje pewną trudność i uwydatnia specyfikę skandynawskiej estetyki, która do łatwych, lekkich i przyjemnych nie należy.

Książkę polecam cierpliwym czytelnikom, koneserom Skandynawii, ciekawym egzystencjalizmu w prozie i wszystkim pozostałym, których brak wartkiej akcji nie przeraża.

Skandynawia to miejsce o dość specyficznej, w moim odczuciu, estetyce. Mam tu na myśli zarówno prozę, jak i film. Kino skandynawskie od zawsze jest dla mnie magiczne. Uwielbiam filmy osadzone w tamtejszych realiach. Kocham te malownicze i surowe krajobrazy oraz aktorów, których gra polega głównie na przekazywaniu maksimum emocji za pomocą minimum wyrazu.

Z taką...

Ciekawe ujęcie tematu. Powieść dość przygnębiająca.

Ciekawe ujęcie tematu. Powieść dość przygnębiająca.

Specyficzna proza dla wymagających.

Specyficzna proza dla wymagających.

Literatura norweska jest specyficzna i nieco osobliwa. Moje pierwsze spotkanie z autorem książki "Jedenasta powieść, osiemnasta książka" chyba nie należało do najlepszych. Urzekł mnie jednak pomysł na niebanalną fabułę i próba stworzenia czegoś niezwykłego.

Podczas lektury poznajemy podstarzałego już Bjørna Hansena - intelektualistę, miłośnika teatru, flegmatycznego i nieco znudzonego swą egzystencją pana. W latach młodości podejmuje radykalny krok zostawienia swej żony i malutkiego dziecka dla ponętnej kochanki. Razem ze swoją nową miłością przeprowadza się do Oslo, gdzie na nowo próbuje ułożyć swe życie. Jednak z czasem mężczyzna dostrzega, iż pragnie czegoś zupełnie innego, że wzbudzająca kiedyś tyle emocji, fascynacji i uczuć kochanka, stała się dla niego obojętna.

W umyśle Hansena rodzi się nieco demoniczny i nie do końca zrozumiały plan. Za pomocą swego znajomego lekarza, postanawia upozorować wypadek samochodowy i w konsekwencji zdrowy siada na wózku inwalidzkim. Jest absolutnie pewien, że właśnie tak pragnie dokończyć żywota. Czy nie okaże się to zbyt ryzykowne? Czy gra jest warta świeczki ? Co właściwie pragnie uzyskać bohater, decydując się na realizację swego pomysłu?

Hansen przedstawia nam się jako człowiek, który nie do końca wie czego chce i do czego dąży. Jest zagubiony, zniechęcony, wiecznie udręczony i po prostu nie wzbudza mojej sympatii. Wręcz przeciwnie - irytował mnie z każdą kolejną stroną coraz bardziej.

Trudna w odbiorze, acz z pewnością ciekawa lektura dla fanów stylu Gombrowicza. Każda myśl i każdy krok głównego bohatera analizowana jest z przesadną chyba dokładnością, ciągnie się w nieskończoność. Wszystko jest jakby rozmyte i ciężko było mi skupić się podczas lektury. W powieści czytelnik znajdzie wiele melancholii, ukrytych między wierszami pytań egzystencjalnych i frazesów.

Polecam ją zatem tylko miłośnikom literatury norweskiej i twórczości Gombrowicza.

Literatura norweska jest specyficzna i nieco osobliwa. Moje pierwsze spotkanie z autorem książki "Jedenasta powieść, osiemnasta książka" chyba nie należało do najlepszych. Urzekł mnie jednak pomysł na niebanalną fabułę i próba stworzenia czegoś niezwykłego.

Podczas lektury poznajemy podstarzałego już Bjørna Hansena - intelektualistę, miłośnika teatru, flegmatycznego i...

Mogłaby być odrobinę dłuższa, żeby jeszcze trochę poprzyglądać się bohaterowi w nowej sytuacji, ale ogólnie interesująca historia. Świetny styl, przeczytałam 2 zdania i już wiedziałam, że mam do czynienia z dobrą literaturą.

Mogłaby być odrobinę dłuższa, żeby jeszcze trochę poprzyglądać się bohaterowi w nowej sytuacji, ale ogólnie interesująca historia. Świetny styl, przeczytałam 2 zdania i już wiedziałam, że mam do czynienia z dobrą literaturą.