Na tle tu sportretowanego życia rosyjskich uliczników losy takich Hucków Finnów czy Oliver Twistów jawią się jako sielankowe. Wszystko co najgorsze tu w obfitości: bieda, głód, kradzieże, kokaina, morderstwa, tyfus. O ile ta nędza dominuje, to nie jest tu jedynym składnikiem i nie brakuje też pewnego szelmowskiego uroku, widocznego chociażby w ciągłych "odpałach" Inżyniera Weszkina czy też rozmaitych strategiach, jaki ten czy inny obdartus podejmuje coby kupcowi wytargać sakiewkę, a babie bochen chleba. Potem robi się jeszcze ciężej, gdy schodzimy razem z bohaterem do więzienia. Niestety w trzeciej części kończy się powieść, a zaczyna propaganda: bohater, Amelka, trafia do komuny i razem z innymi współtowarzyszami ciężką, robotniczą pracą u podstaw buduje socjalistyczny raj ku chwale władzy radzieckiej. Problemy są bohaterską pokonywane, bohater z łajdaka wyrasta na dzielnego pracującego, istnego człowieka z żelaza. W sumie szkoda, bo mocno psuje to odbiór całości i nadto jest odrealnione. Najlepiej zatem o tej trzeciej części zapomnieć i zadowolić się początkiem i sugestywnym obrazem bezdomnych młodocianych.

Na tle tu sportretowanego życia rosyjskich uliczników losy takich Hucków Finnów czy Oliver Twistów jawią się jako sielankowe. Wszystko co najgorsze tu w obfitości: bieda, głód, kradzieże, kokaina, morderstwa, tyfus. O ile ta nędza dominuje, to nie jest tu jedynym składnikiem i nie brakuje też pewnego szelmowskiego uroku, widocznego chociażby w ciągłych "odpałach"...

Pierwsza część książki w dosyć realistyczny sposób przedstawia życie bezdomnych młodocianych, ich koczowniczy, złodziejski styl życia, małe wzruszenia i nałogi. Dalej widzimy chęć poprawy młodych ludzi i cudowne nawracanie do życia jak człowiek - a wszystko to dzięki wspaniałej komunistycznej partii, która wszystkich kocha, a najbardziej kocha ludzi pracy. Komunistyczny ZSRR dzięki instytucjom, takim jak m.in. domy dziecka i kołchozy czy komuny tworzy ludzi zafascynowanych ideologią, pracą dla ludzkości, braterstwem i silną wspólną więzią. Ta część jest nienaturalna i mało przekonująca. Niemniej jednak książka ciekawa. Najbardziej intrygująca i wciągająca jest postać młodego, niesamowicie zdolnego chłopaka o niebywałej wyobraźni - zwącego siebie inżynierem Weszkinem, który jest nad wyraz mądry i nosi malowane wąsy, okulary bez szkieł, wojskową marynarkę z licznymi odznakami i za duże rajtuzy. Tę postać z pewnością wykorzystali twórcy "Włatcy móch", kiedy wykreowali Konieczka. Ale wierzcie mi, literacki pierwowzór Konieczka jest znacznie bardziej zajmujący i choćby tylko dlatego warto sięgnąć po tę lekturę.

Pierwsza część książki w dosyć realistyczny sposób przedstawia życie bezdomnych młodocianych, ich koczowniczy, złodziejski styl życia, małe wzruszenia i nałogi. Dalej widzimy chęć poprawy młodych ludzi i cudowne nawracanie do życia jak człowiek - a wszystko to dzięki wspaniałej komunistycznej partii, która wszystkich kocha, a najbardziej kocha ludzi pracy. Komunistyczny...

Robi wrażenie. Czytałem to jeszcze jako młody chłopak (początki liceum czy coś). Obraz całkowitego rozkładu wśród młodych ludzi, gdzie wydawałoby się powinny być tworzone zręby zdrowego społeczeństwa.

Robi wrażenie. Czytałem to jeszcze jako młody chłopak (początki liceum czy coś). Obraz całkowitego rozkładu wśród młodych ludzi, gdzie wydawałoby się powinny być tworzone zręby zdrowego społeczeństwa.