To co mi się podoba w tej książce, to sam pomysł istnienia osób posiadających „jasność” i to w różnym stopniu, jedni „jaśnieją” bardziej, inni mniej.
Sama fabuła, owszem, czyta się nieźle.
Co mnie w tej książce irytuje.
Nie lubię pomysłów typu „horror do absurdu”, co w tej książce materializuje się w formie biegających żywopłotów. King tu przegiął do absurdu, który graniczy ze śmiesznością. (To, co napisała gdzieś poniżej czy powyżej Monika: "jak dla mnie za dużo obłędu". )
Lubię, gdy w książkach Kinga pomysły niosą pewne cechy prawdopodobieństwa, choćby zbiór ich wszystkich naraz w jednej powieści był nieprawdopodobnym zbiegiem czasoprzestrzennym w formie składanki. Postaci książki są niespójne i mają cechy irytujące, jak np. rozmowy matki chłopca z jego ojcem. Nie przepadam za sytuacją, gdy postaci są w jednej sytuacji kompletnymi idiotami, a niedługo potem heroicznieją, przy czym z równą łatwością dzieje się odwrotnie.
Wszystkich tych irytujących cech uniknął autor w części drugiej tej powieści „Doktor Sen”. Wolę tę drugą książkę, bez dwóch zdań.

To co mi się podoba w tej książce, to sam pomysł istnienia osób posiadających „jasność” i to w różnym stopniu, jedni „jaśnieją” bardziej, inni mniej.
Sama fabuła, owszem, czyta się nieźle.
Co mnie w tej książce irytuje.
Nie lubię pomysłów typu „horror do absurdu”, co w tej książce materializuje się w formie biegających żywopłotów. King tu przegiął do absurdu, który graniczy...