Porzucili swoje czasy. Nie wracają. Pozostanie w XVIII wieku przy groźbie zbliżającej się wojny z pewnością wymagało wielkiej odwagi. Ale to dzięki miłości i więzom rodzinnym zdołali podjąć tak trudną decyzję. Wierzą, że razem przetrwają ten trudny okres. Wiedza o tym, co się wydarzyło (lub co ma się wydarzyć) będzie dla nich zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem. Nie mają czasu do stracenia, bo już dociera do nich zapach spalenizny jako znak bliskich niepokojów społecznych.

W przededniu rewolucji amerykańskiej Claire i Jamie oraz ich córka wraz z mężem i synkiem (to o nich pisałem na wstępie) mieszkają w Fraser's Ridge w Karolinie Północnej. Jamie otrzymuje propozycję służby dla gubernatora, lecz dzięki żonie wie, że takie kontakty z Anglikami mogą przynieść fatalne skutki. Tymczasem w kraju dochodzi do dziwnych incydentów. Dom już nie jest bezpiecznym miejscem. Do tego dochodzi fakt, że znany z poprzednich tomów Stephen Bonnet, jest ciągle na wolności oraz notatka o pożarze i śmierci w 1776r, która od dawna spędza im sen z powiek. Jakie przygody spotkają ich w tym burzliwym okresie? Czy Jamiemu uda się zapewnić bezpieczeństwo najbliższym i ocalić Fraser's Ridge? Co czeka Rogera i jego rodzinę?

Książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Diana Gabaldon nie powieliła wad poprzedniego tomu, lecz postarała się o dramatyczną, bardzo ciekawą opowieść. Brak nudnych fragmentów w tak długiej książce niewątpliwie należy uznać za sukces. Akcja jest znacznie szybsza niż w „Ognistym krzyżu”, nie spowalniają jej nieciekawe perypetie. Pełne zwrotów akcji przygody zajmują sporą część powieści, która miejscami bardziej przypomina thriller niż powieść historyczną. Na porządku dziennym są morderstwa, intrygi czy porwania. Ale to właśnie różnorodność jest największym atutem „Tchnienia śniegu i popiołu”. Autorka w mistrzowski sposób przeplata dużą ilość wątków, nie pomijając żadnego z nich, a niektóre kończąc w sposób spektakularny. Mój ulubiony (podróży w czasie) został pomysłowo rozwinięty. Spodobał mi się także ten dotyczący eksperymentów medycznych Claire. Pod względem bohaterów książka również wypada rewelacyjnie. Mogłoby się wydawać, że 5 tomów z Claire i Jamiem to za dużo, a jednak z każdym kolejnym lepiej poznajmy ich osobowość. Drugoplanowi też wypadają znakomicie. Wyróżnię tutaj Malvę Christie, która mnie osobiście bardzo zaintrygowała. Zaletą jest też odpowiedni dobór czasu i miejsca akcji, czego nie można powiedzieć o poprzednim tomie. Należy wspomnieć o niesamowicie sugestywnym języku. Autorka buduje mroczny nastrój zbliżającej się wojny, nie unika brutalnych opisów. Równoważy to humor, którego jest całkiem sporo. Pod względem niezwykle istotnych w każdej książce elementów - zakończenia i emocji - też wypada bardzo dobrze. Przeżycia Claire i Jamiego oraz Rogera i Brianny, wybory, których muszą dokonywać, dramatyczne wydarzenia, to wszystko wywołuje emocje w czytelniku. Oczywiście ich kumulacja następuje w zakończeniu, o którym mogę napisać tylko tyle, że wstrząśnie światem bohaterów.

Po takim potoku superlatyw nic nie może już zepsuć dobrej oceny tej książki. Moje oczekiwania zostały prawie całkowicie spełnione. Wspomnę tylko, że spodziewałem się większej liczby bitew i spotkań z Indianami oraz o irytującym tłumaczeniu zwrotu, którym Jamie zwraca się do Claire („Angliszka”, a powinno być „Angielka”).

Zdecydowanie polecam tę część serii. Moim zdaniem, jest najlepsza ze wszystkich dotychczasowych. Los nie oszczędza naszych podróżników w czasie, a my możemy z dreszczykiem emocji śledzić ich przygody i dać się ponieść atmosferze XVIII wieku, w której tworzeniu Diana Gabaldon nie ma sobie równych.

Ocena: 9,1/10

Porzucili swoje czasy. Nie wracają. Pozostanie w XVIII wieku przy groźbie zbliżającej się wojny z pewnością wymagało wielkiej odwagi. Ale to dzięki miłości i więzom rodzinnym zdołali podjąć tak trudną decyzję. Wierzą, że razem przetrwają ten trudny okres. Wiedza o tym, co się wydarzyło (lub co ma się wydarzyć) będzie dla nich zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem....