Mam wrażenie, że styl pana Federica albo się uwielbia, albo nienawidzi. Z racji, że jest to moja pierwsza książka tego pisarza, na początku byłam baaardzo zniechęcona. Te wszystkie kolokwializmy, wulgaryzmy nawet w opisach, przedziwne dialogi... Myślałam - nie moja bajka. I gdyby nie to, że najpierw obejrzałam film, a dopiero później wzięłam się za książkę, to na pewno odpuściłabym po jakichś 50 stronach. Postanowiłam jednak dotrwać do końca z myślą, że jeśli film mnie tak zachwycił, to książka nie może być aż taka zła. Na początku szło mi mozolnie. Wymęczyłam te kilkadziesiąt stron, ale kiedy doszłam do momentu, gdy Alex poznaje Niki, było coraz lepiej! Akcja zaczęła się rozkręcać, przyzwyczaiłam się też do niecodziennego stylu autora, opisy i dialogi przestały mnie razić w oczy. Wciągnęłam się do tego stopnia, że trudno było mi się oderwać i gdybym tylko miała więcej czasu, to lektura poszłaby mi o wiele szybciej.
Idąc dalej... Włochy! Przyznam się bez bicia, że mój wybór nie był przypadkowy i że ten kraj miał duży wpływ na to, że akurat ta książka wpadła w moje ręce. :D Moccia zamieścił sporo opisów Rzymu, poza tym nawet w bohaterach da się zauważyć typową żywiołowość, energię i pozytywne nastawienie do świata. Fanatyk tego kraju raczej się nie zawiedzie.
Za to kompletnie nie rozumiem wplecenia do książki fragmentów o Mauro. Jego postać nie ma nic wspólnego z resztą powieści, nijak pasuje on do reszty bohaterów, to jak zupełnie osobne opowiadanie. Dopiero na koniec kilka stron jest o tym, jak wpasowuje się do akcji, ale to wciąż za mało. Co do tego ma cała jego historia z Paolą? Tego już się chyba nie dowiem. Autor za dużo różnych wątków chciał poupychać w jednej książce, przez co czasem się gubiłam, jeszcze te tajemnicze fragmenty pisane nie wiadomo o jakim bohaterze, które następnie zostawiał samym sobie na jakieś 200 stron, a później znów do nich wracał. Naprawdę nie miałam już czasem pojęcia o kim teraz mowa i nie pamiętałam, że wcześniej opisywał coś o znalezieniu laptopa.
Niemniej - nie zawiodłam się! Książka lekka, akcja wartka, bohaterów bardzo, ale to bardzo polubiłam! Nie było mowy o żadnej sielance, o nudzie i braku zaskoczenia. Mogłoby się zdawać, że to kolejny cukierkowy romans, oh, ah, młoda dziewczyna zakochana w starszym od siebie o 20 lat mężczyźnie. Zaręczam, że tak nie jest, każda postać jest indywidualną osobowością, każdy jest inny i taki... prawdziwy. Cieszę się, że czeka na mnie jeszcze druga część.

Mam wrażenie, że styl pana Federica albo się uwielbia, albo nienawidzi. Z racji, że jest to moja pierwsza książka tego pisarza, na początku byłam baaardzo zniechęcona. Te wszystkie kolokwializmy, wulgaryzmy nawet w opisach, przedziwne dialogi... Myślałam - nie moja bajka. I gdyby nie to, że najpierw obejrzałam film, a dopiero później wzięłam się za książkę, to na pewno...