Wczesna powieść Nienackiego, wtórnie włączona przez wydawnictwo Warmia do serii o Panu Samochodziku - co o tyle można zrozumieć, że postacie bohatera "Skarbu..." jak i Pana Samochodzika łączy szereg wątków autobiograficznych (warto zauważyć, że w pierwszym wydaniu "Wyspy złoczyńców" bohater z wehikułem - ten już późniejszy Pan Samochodzik - też nie był muzealnikiem, ale dziennikarzem, a Nienacki przekształcił go w muzealnika dopiero później, co skorygowano w kolejnych wydaniach "Wyspy...").
"Skarb..." w moim odczuciu pozytywnie wybija się w serii, jak i w ogóle jako samodzielna książka - podobnie jak dwie inne pre-panasamochodzikowe powieści, "Pierwsza przygoda" i "Święty relikwiarz" (czyli oryginalne "Pozwolenie na przywóz lwa" i "Uroczysko"). Napisany jest mniej sztampowo, charakteryzuje go wolniejsza akcja, bardziej refleksyjny nastrój - czy to w opisach przyrody, opisach historycznych, czy w relacji z wykopalisk, czy wreszcie w rozmyślaniach bohatera. Ta powieść ma bardzo sugestywnie zbudowany klimat, inny jest także w związku z tym styl narracji. Także postaci zarysowane są bardziej wyraziście niż w "prawdziwych" Samochodzikach - nie wyłączając Tomasza, nieco zgorzkniałego, mściwego i złośliwego, ale i nie pozbawionego misji reedukacyjnej wobec młodszego brata.
Dzięki temu czyta mi się "Skarb..." bardzo przyjemnie i często do niego wracam - ale miłośnicy późniejszych "Samochodzików" o wartkiej akcji mogą czuć się zawiedzeni.

Wczesna powieść Nienackiego, wtórnie włączona przez wydawnictwo Warmia do serii o Panu Samochodziku - co o tyle można zrozumieć, że postacie bohatera "Skarbu..." jak i Pana Samochodzika łączy szereg wątków autobiograficznych (warto zauważyć, że w pierwszym wydaniu "Wyspy złoczyńców" bohater z wehikułem - ten już późniejszy Pan Samochodzik - też nie był muzealnikiem, ale...