"Ojciec Goriot" stanowi studium zepsucia francuskiego społeczeństwa na przykładzie bliższego lub dalszego otoczenia tytułowego bohatera. Beztroskie wychowanie, brak empatii, pogoń za pieniędzmi i władzą, hazard i rozpusta, wszechobecne drwiny i plotki, czyny przestępcze to tylko część z wielu grzechów popełnianych przez postacie przewijające się w tym dziele Balzaka. Zwłaszcza, ale nie tylko, osoby należące do kręgu arystokracji budzą niezbyt przyjemne odczucia. Dobrych uczynków jest w tej książce jak na lekarstwo, a bardzo przydałoby się ono Panu Goriotowi.

Ostatnie kilkadziesiąt stron budzi prawdziwe przerażenie, ponieważ czytelnik jest biernym świadkiem męczarni, które przeżywa tytułowy bohater. Ojciec Goriot doświadcza w malignie wielu skrajnych uczuć, miotając się od uwielbienia do nienawiści. Chwilami niezwykle trafnie i gorzko podsumowuje swoje życie. Dał swoim córkom tak wiele, a otrzymał ledwie okruchy czułości i przywiązania. Przy czym należy przyznać, że jego miłość do dzieci bywała niekiedy chorobliwa. Do końca był przy nim tylko Eugeniusz Rastignac.

Pan Rastignac to główny bohater tej powieści, przede wszystkim to jego przemyślenia i zachowanie mamy okazję obserwować. Niestety z każdym dniem jego skrupuły maleją w obliczu potencjalnych okazji do wzbogacenia się i uzyskania podziwu arystokratów. Jednak koniec końców stać go na to, żeby okazać miłosierdzie i współczucie Panu Goriotowi. Pomimo tego niepokoi zakończenie tej historii.

"Ojciec Goriot" stanowi studium zepsucia francuskiego społeczeństwa na przykładzie bliższego lub dalszego otoczenia tytułowego bohatera. Beztroskie wychowanie, brak empatii, pogoń za pieniędzmi i władzą, hazard i rozpusta, wszechobecne drwiny i plotki, czyny przestępcze to tylko część z wielu grzechów popełnianych przez postacie przewijające się w tym dziele Balzaka....

Nudne jak flaki z olejem. Cel i przekaz nawet szczytny, jednak książkę bardzo ciężko się czyta. I praktycznie wszystkie postacie są niesympatyczne.

Nudne jak flaki z olejem. Cel i przekaz nawet szczytny, jednak książkę bardzo ciężko się czyta. I praktycznie wszystkie postacie są niesympatyczne.

Ma to swój urok, ale jestem na niego odporny najwidoczniej. Do Flauberta czy Hugo jakoś porównać nie mogę, nie potrafiłem zaangażować się w opowieść o Goriot.

Te plotkowane powieści (jak np. "Idiota") ewidentnie mijają się z moim zainteresowaniem. Historia smutna, choć z dzisiejszej perspektywy okrutnie naiwna przede wszystkim.

Rozczarowanko

Ma to swój urok, ale jestem na niego odporny najwidoczniej. Do Flauberta czy Hugo jakoś porównać nie mogę, nie potrafiłem zaangażować się w opowieść o Goriot.

Te plotkowane powieści (jak np. "Idiota") ewidentnie mijają się z moim zainteresowaniem. Historia smutna, choć z dzisiejszej perspektywy okrutnie naiwna przede wszystkim.

Rozczarowanko

Dosyć prosta historia wyszła z całkiem intrygującego, choć bardzo długiego, opisu sąsiadów-bohaterów lektury przewijających się na początku. Oczywiście, ktoś może powiedzieć, że takie było zamierzenie Balzaka, bo chciał pokazać płytkość wyższych sfer w plutokratycznym Paryżu, to jednak pozostał u mnie niedosyt.

Dosyć prosta historia wyszła z całkiem intrygującego, choć bardzo długiego, opisu sąsiadów-bohaterów lektury przewijających się na początku. Oczywiście, ktoś może powiedzieć, że takie było zamierzenie Balzaka, bo chciał pokazać płytkość wyższych sfer w plutokratycznym Paryżu, to jednak pozostał u mnie niedosyt.

Prawie wszyscy bohaterowie przejawiają niemoralne zachowania. Występuje drwina z "ojca" Goriot – ze starego człowieka odznaczającego się pokorą. Owa postać trochę przypomina mi tytułowego "Idiotę" z powieści Fiodora Dostojewskiego. Sądzę, że to raczej opowieść o życiu Eugeniusza Rastignaca (młodego i ubogiego studenta prawa) niż o tytułowym ojcu, który przez większość czasu znajduje się w tle wydarzeń. Widać nieodwzajemnioną ojcowską miłość – również przekraczającą granice moralności. Bohaterom brakuje szlachetności. Dopiero na końcu powieści ukazują się przenikliwe refleksje. Ta książka nie wzbudza we mnie szczególnego zainteresowania – ani treść, ani konstrukcja zdań; Honoriusz Balzac ma lepsze powieści w swoim dorobku literackim.

Prawie wszyscy bohaterowie przejawiają niemoralne zachowania. Występuje drwina z "ojca" Goriot – ze starego człowieka odznaczającego się pokorą. Owa postać trochę przypomina mi tytułowego "Idiotę" z powieści Fiodora Dostojewskiego. Sądzę, że to raczej opowieść o życiu Eugeniusza Rastignaca (młodego i ubogiego studenta prawa) niż o tytułowym ojcu, który przez większość czasu...

Ciężko ocenić tę powieść. Balzac pisze pięknie. Tylko fabuła jakoś nie podeszła. Niektóre wątki miast być tylko pobieżnie opisane, mogłyby być potraktowane bardziej epicko. Pozostaje niedosyt.

Ciężko ocenić tę powieść. Balzac pisze pięknie. Tylko fabuła jakoś nie podeszła. Niektóre wątki miast być tylko pobieżnie opisane, mogłyby być potraktowane bardziej epicko. Pozostaje niedosyt.

Tego rodzaju powieści należy oczywiście czytać, biorąc pod uwagę kształtowanie się prozy powieściowej. W początkach XIX w., kiedy dominuje dość schematyczny romans sentymentalny, była to z pewnością rzecz świeża, dziś już nieco nuży. Powieść należy do odmiany inicjacyjnej: młody bohater poznaje świat i to zarówno w wymiarze uczuciowym, jak i materialistycznym - jeden splata się z drugim. Wątek inicjacyjny splata się z dziejami ojca Goriot, który stanowi przetworzenie fabuły "Króla Leara" Szekspira (kochający ojciec i chciwe córki). Jego ckliwość i bezgraniczne uczucia tłumaczą się jakoś na tle estetyki sentymentalnej (w utworach tego nurtu pełno takich wzniośle odczuwających postaci, a i Delfina o miłości prawi językiem romansów),jednak dziś są już moim zdaniem niestrawne, a i psychologicznie mało prawdopodobne. Te jego długaśne paplaniny, w których zawsze widzi tylko dobre strony ukochanych córeczek, niezbyt do mnie trafiły, choć pewnie część czytelników mogą jeszcze wzruszać - co stwierdziłem z niejakim zdziwieniem, przeczytawszy część postów.

Tego rodzaju powieści należy oczywiście czytać, biorąc pod uwagę kształtowanie się prozy powieściowej. W początkach XIX w., kiedy dominuje dość schematyczny romans sentymentalny, była to z pewnością rzecz świeża, dziś już nieco nuży. Powieść należy do odmiany inicjacyjnej: młody bohater poznaje świat i to zarówno w wymiarze uczuciowym, jak i materialistycznym - jeden splata...

Pierwszy tom z cyklu Komedii ludzkiej. Paryż, przełom lat 1819-1820. Młody szlachcic z prowincji, Eugeniusz de Rastignac, studiuje medycynę lecz jego głównym celem jest wejście do establiszmentu. Jestem spokrewniony z wpływową hrabiną...
Tymczasem mieszka w ubogim pensjonacie, który stanowi przekrój paryskiego społeczeństwa. Jest tam też wyśmiewany przez wszystkich były handlowiec, Goriot, przezywany "ojczulkiem". Goriot ma dwie córki, które swoimi pieniędzmi "wprowadził w towarzystwo". Dziś go unikają, bo z miłości oddał im wszystko.
Eugeniusz towarzyszy ojcu Goriot obserwując, jak córki "wpędzają go do grobu". Goriot umiera i jest pochowany jak żebrak, a córek na grobie nie ma. De Rastignac jest rozdarty, bo już nie jest pewien, czy TAKI Paryż go interesuje...
Balzak jest świetnym obserwatorem społeczeństwa i rysuje doskonałe portrety psychologiczne swoich bohaterów.

Polecam!

Pierwszy tom z cyklu Komedii ludzkiej. Paryż, przełom lat 1819-1820. Młody szlachcic z prowincji, Eugeniusz de Rastignac, studiuje medycynę lecz jego głównym celem jest wejście do establiszmentu. Jestem spokrewniony z wpływową hrabiną...
Tymczasem mieszka w ubogim pensjonacie, który stanowi przekrój paryskiego społeczeństwa. Jest tam też wyśmiewany przez wszystkich były...

Jedna z nielicznych lektur, które mi się podobały.

Jedna z nielicznych lektur, które mi się podobały.

Książka niezbyt zachwycająca - oczywiście klasyk, piętnowanie kultu pieniądze, ale samo dzieło mało interesujące. Trzeba przebrnąć przez pół lektury, by coś zaczęło się dziać

Książka niezbyt zachwycająca - oczywiście klasyk, piętnowanie kultu pieniądze, ale samo dzieło mało interesujące. Trzeba przebrnąć przez pół lektury, by coś zaczęło się dziać