Ej, Wy tam! Czytelnicy! Zbierzcie się w kółeczko wszyscy i zważcie na to, co rzecze Zielony. Znaczy się ja!

Wstęp iście krasnoludzki, ale co poradzę, że w drugim tomie przygód Wiedźmina to ta rasa mnie najbardziej urzekła? Chłopcy są genialni, aż ma się ochotę podejść do nich i stuknąć się z nimi pełnym kuflem pewnego złocistego płynu z pianką. Mowa, którą wygłosił Yarper Zigrin do smoka w pierwszym opowiadaniu pod tytułem "Granica Możliwości" była przeze mnie odczytana wszystkim domownikom, i każdy, bez wyjątku śmiał się z niej.

Jednak mowa Krasnoluda Yarpena to nie jedyna zaleta "Miecza Przeznaczenia" Andrzeja Sapkowskiego. Choć wiąże się ona z inną zaletą, jaką jest genialne operowanie językiem. Już pierwszy tom wydawał mi się pod tym względem mistrzowski, ale tu Sapkowski wspiął się jeszcze wyżej. Odnoszę wrażenie, że wtrętów stylizowanych na staropolszczyznę jest jeszcze więcej niż w tomie pierwszym, jednak nadal są one wyważone, i czyta się je z wielką przyjemnością. Nadają światu wykreowanemu w opowiadaniach pewnego specyficznego klimatu. Ponadto każda z ras pojawiających się na kartkach książki posiada swój własny dialekt, oraz charakterystyczne zachowania (o Krasnoludach już wspomniałem). Sprawia to, że świat jest bardziej żywy, i prawdziwy.

Podoba mi się też fakt, że Sapkowski do swojego uniwersum przemyca wiele ze świata tego otaczającego nas, a przez co nam bliższego. Legenda o Dzikim Gnomie przypomniała mi baśń o Kaju i Gerdzie, którą mamusia opowiadała mi często do poduszeczki, gdy byłem pacholęciem. Ale legendy i takie luźne nawiązania to nie koniec, mamy tu do czynienia z refleksjami na temat wojen, nienawiści, nietolerancji i tym podobnym przypadłościom, na które choruje realny świat.

Skoro już o światach mowa, to pozostanę jeszcze na chwilkę przy tym wykreowanym przez Sapkowskiego. Jest on zdecydowanie mroczniejszy niż ten wykreowany w części pierwszej. Czy to dobrze czy nie - to już każdy indywidualnie powinien sobie na to odpowiedzieć, mnie jednak taka zmiana stylistyki przypadła do gustu. Jednak mimo "dociążenia" świat Wiedźmina nadal nie jest pozbawiony swojego charakterystycznego, słowiańskiego uroku. Góry przez które przemieszczali się bohaterowie we wspomnianym już pierwszym opowiadaniu to dla mnie, wypisz wymaluj, Trzy Korony.

No właśnie - bohaterowie. Każda, nawet najmniej ważna postać jest w świecie Wiedźmina charakterystyczna. A te ważniejsze mają bardzo ciekawie rozbudowane portrety psychologiczne. A relacje między nimi.... łojejku! Mimo, że w opowiadaniach o Wiedźminie krew leje się często i gęsto bywało, że czytałem z wypiekami na twarzy po to by dowiedzieć się, jak dalej potoczą się relacje bohaterów. Atmosfera między Geraltem a Yennefer potrafi być tak gęsta że można by ją ciąć srebrnym mieczem na potwory i mieć trudności. Majstersztyk.

Cóż więc pozostanie mi rzec na koniec? Sześć opowiadań o Wiedźminie, jakie kryje książka "Miecz Przeznaczenia" to lektura obowiązkowa dla każdego fana fantasy. Ma wszystko, co dobre fantasy mieć powinno... a nawet jeszcze więcej. Tak rzekł Zielony. Znaczy się ja.

Ej, Wy tam! Czytelnicy! Zbierzcie się w kółeczko wszyscy i zważcie na to, co rzecze Zielony. Znaczy się ja!

Wstęp iście krasnoludzki, ale co poradzę, że w drugim tomie przygód Wiedźmina to ta rasa mnie najbardziej urzekła? Chłopcy są genialni, aż ma się ochotę podejść do nich i stuknąć się z nimi pełnym kuflem pewnego złocistego płynu z pianką. Mowa, którą wygłosił Yarper...