Dobra książka, tylko czemu recenzowana jest w dwóch miejscach. I nie tylko ta jedna. Czy twórcy portalu nie wiedzą, że Artur Morena to pseudonim Wydrzyńskiego? Wydają się wiedzieć, bo przy nazwisku jest taka informacja, a jednak jest osobny profil dla jednego i dla drugiego. Gdzie tu sens?
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/219660/czas-zatrzymuje-sie-dla-umarlych

Dobra książka, tylko czemu recenzowana jest w dwóch miejscach. I nie tylko ta jedna. Czy twórcy portalu nie wiedzą, że Artur Morena to pseudonim Wydrzyńskiego? Wydają się wiedzieć, bo przy nazwisku jest taka informacja, a jednak jest osobny profil dla jednego i dla drugiego. Gdzie tu sens?
https://lubimyczytac.pl/ksiazka/219660/czas-zatrzymuje-sie-dla-umarlych

Andrzej Wydrzyński jest moim ulubionym polskim pisarzem. Niesamowity życiorys: Studiował filolofię polską, filozofię, a także reżyserię, zaś w trakcie II Wojny Światowej był więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych. Miał niesamowity warsztat literacki, a jego kryminały z gatunku polskiej powieści milicyjnej miają w sobie naprawdę niezwykły klimat.

Andrzej Wydrzyński jest moim ulubionym polskim pisarzem. Niesamowity życiorys: Studiował filolofię polską, filozofię, a także reżyserię, zaś w trakcie II Wojny Światowej był więźniem niemieckich obozów koncentracyjnych. Miał niesamowity warsztat literacki, a jego kryminały z gatunku polskiej powieści milicyjnej miają w sobie naprawdę niezwykły klimat.

Bardzo dobrze się czyta.

Bardzo dobrze się czyta.

Wydrzyński napisał przed laty "Ciudad Trujiilo", powieść sensacyjną tak wysokiej próby, że od tego czasu (a książka wyszła po raz pierwszy w roku 1981),nie ukazało się w Polsce w tym gatunku nic lepszego, a nawet porównywalnego. Powieść o cezarze wysp karaibskich pisana świetną polszczyzną, znakomicie skonstruowana, z wieloma uwiarygadniającymi szczegółami a przy tym "z oddechem i wizją" zawiesiła wysoko poprzeczkę nie tylko dla innych pisarzy, tworzących w tym obszarze, ale także dla samego Wydrzyńskiego.

Poprzeczka okazała się zawieszona nazbyt wysoko. Wydrzyński nie powtórzył sukcesu "Ciudad Trujiilo". Powieść kryminalna "Czas zatrzymuje się dla umarłych", którą odnalazłem upchaną gdzieś za innymi książkami, przypomniała mi zmarłego przed ponad ćwierćwieczem pisarza i unaoczniła, że dobry język i logiczna akcja nie gwarantują jakości całego dzieła. Jeśli chodzi o bogactwo i plastyczność języka, jest to ten sam Wydrzyński. Ale los księgowego, który zmarł zamknięty w kasie pancernej i tajemnice cudu naukowego, wymyślonego w zakładach "Proton", który chcą ukraść Zachodnie Niemcy, jakoś nie przyciąga i nie emocjonuje. Chociaż na tle większości dzisiejszych polskich kryminałów utwór Wydrzyńskiego można śmiało nazwać dobrą literaturą.
Sześć gwiazdek to, wg mojej skali, wysoka ocena. Głównie - za język i obrazowość. I, niewątpliwie, z powodu sentymentu do autora "Ciudad Trujiilo".

Wydrzyński napisał przed laty "Ciudad Trujiilo", powieść sensacyjną tak wysokiej próby, że od tego czasu (a książka wyszła po raz pierwszy w roku 1981),nie ukazało się w Polsce w tym gatunku nic lepszego, a nawet porównywalnego. Powieść o cezarze wysp karaibskich pisana świetną polszczyzną, znakomicie skonstruowana, z wieloma uwiarygadniającymi szczegółami a przy tym...

PRL-owski kryminał z ambicjami. Trochę noir, na ile w minionym ustroju się dało. Autor stosuje różne chwyty "literackie", typu zmiana narratora, przejścia na czas teraźniejszy. W końcówce (a także w początku, bo chodzi o tę samą scenę) ciągle czytamy o błyskawicach przecinających niebo - no takie podkręcanie dramatyczności, trochę pretensjonalne. Ale końcówka (też literacka w zamyśle) autorowi wyszła lepiej. Ogólnie czyta się nieźle, choć fabułka typowa dosyć dla tamtych lat. Jakieś obowiązkowe hołdy też są ("To, czym dzisiaj jestem, zawdzięczam tylko milicji. (...) Ubrali mnie, posłali do szkoły, opiekowali się... Pomagali w najcięższych chwilach...").

Najlepsze zdanie: "Chciałem pracować bez trupów, ale sam pan widzi, nie udało się."

PRL-owski kryminał z ambicjami. Trochę noir, na ile w minionym ustroju się dało. Autor stosuje różne chwyty "literackie", typu zmiana narratora, przejścia na czas teraźniejszy. W końcówce (a także w początku, bo chodzi o tę samą scenę) ciągle czytamy o błyskawicach przecinających niebo - no takie podkręcanie dramatyczności, trochę pretensjonalne. Ale końcówka (też literacka...

Trochę męcząca narracja, która jest raz pierwszoosobowa, a raz trzecio. Poza tym, nie mam większych zastrzeżeń.

Trochę męcząca narracja, która jest raz pierwszoosobowa, a raz trzecio. Poza tym, nie mam większych zastrzeżeń.

Czytana w czasach PRL-u z wypiekami na twarzy:-) Ale podobno moda na milicyjne kryminały powraca...

Czytana w czasach PRL-u z wypiekami na twarzy:-) Ale podobno moda na milicyjne kryminały powraca...

"- A w życiu prywatnym? - Zapytałem.
- Chyba także nie - odezwał się cicho dyrektor. - On nie miał prywatnego życia.
- Pan Emil nigdzie nie miał wrogów - powtórzyła księgowa.
- Żeby przedwcześnie umrzeć - mruknął sierżant - nie trzeba mieć wrogów. Czasami wystarczy jeden przyjaciel..."

Tak oto można opisać głównego śmiertelnego bohatera przez którego zaczęło się całe śledztwo. Początkowo można pomyśleć, że są to zwykle porachunki prywatne lub napaść w celach rabunkowych. Jednak takiego założenia wyzbędziemy się dość szybko. Tragiczna śmierć nic nie znaczącego Emila Ząbka przeradza się w poszukiwanie groźnej szajki. W trakcie poszukiwań niestety śmierć poniosą także inni bohaterowie, którzy tylko przypadkiem znaleźli się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie.

Kto ucierpi w czasie poszukiwań zabójcy?
Czy śledztwo zostanie doprowadzone do końca?
Czy prowadzący przeżyje ostateczne starcie?
Jakie powiązania mają tytuł i treść lektury?
Czy śmierć jest aż tak przerażająca?

Kryminał dość wysokich lotów w sam raz na jeden wieczór przy kominku. Wciągająca, intrygująca, zaskakująca historia od której nie można oderwać oczu.

"- A w życiu prywatnym? - Zapytałem.
- Chyba także nie - odezwał się cicho dyrektor. - On nie miał prywatnego życia.
- Pan Emil nigdzie nie miał wrogów - powtórzyła księgowa.
- Żeby przedwcześnie umrzeć - mruknął sierżant - nie trzeba mieć wrogów. Czasami wystarczy jeden przyjaciel..."

Tak oto można opisać głównego śmiertelnego bohatera przez którego...

Dobry kawał kryminału.
Przyznaję bez bicia, że kupiłam bo nie miałam co czytać, a cena była śmiesznie niska (plus film). Odłożyłam książkę na później celem przeczytania głównego zakupu. Kiedy w końcu po nią sięgnęłam zachwyciłam się. Nigdy nie czułam się specjalnym fanem kryminałów dziejących się w czasach PRL-u, kilka pozycji mimo to mam. Książka jednak nie ma nieokreślonych czynników drażniących, czytało mi się świetnie. Lekkość czytania to dla mnie jedna z największych zalet, prześlizgnęłam się przez treść, nie mogąc oderwać się ani na moment.
Zagadka trzymała w napięciu, a i postacie głównych bohaterów wspaniale zarysowane. Bardzo przywiązałam się do nich, bo okazali się takimi "ludźmi z krwi i kości", bardzo sympatycznymi w wadach i zaletach. Autor zafundował mi trochę zdziwienia w trakcie lektury, a zakończenie było mistrzowskie (choć chciałam innego).
Nie należy zapominać o języku którym jest ta książka napisana, tak mi się podobał, że przeczytałam uważniej notkę o autorze. Pewnie jeśli spotkam pokuszę się o inne jego książki.
Polecam fanom kryminałów i nie tylko.

Dobry kawał kryminału.
Przyznaję bez bicia, że kupiłam bo nie miałam co czytać, a cena była śmiesznie niska (plus film). Odłożyłam książkę na później celem przeczytania głównego zakupu. Kiedy w końcu po nią sięgnęłam zachwyciłam się. Nigdy nie czułam się specjalnym fanem kryminałów dziejących się w czasach PRL-u, kilka pozycji mimo to mam. Książka jednak nie ma...

Fajny kryminał - trochę klimatem przypominał mi Złego Tyrmanda, ale to jednak nie to samo.

Fajny kryminał - trochę klimatem przypominał mi Złego Tyrmanda, ale to jednak nie to samo.