"Od nagłej a niespodziewanej śmierci, zachowaj nas, Panie!"
Kiedyś bałam się takiej właśnie śmierci, dzisiaj boję się powolnego umierania, staczania się w niepamięć, utraty świadomości i kontroli (nawet jeśli tylko złudnej) nad swoim umysłem i ciałem, utraty umiejętności czytania, pisania, każdej innej umiejętności - czyli boję się Alzheimera.
"Motyl" jest taką historią chorej na wczesną odmianę tej choroby Alice, pisaną z perspektywy bohaterki. Nie przypuszczała, że ją TO dosięgnie, walczyła, żeby jak najdłużej zachować samodzielność, żeby nie zapomnieć kim jest i kim są ludzie wokół niej. Oczywiście, nie miała żadnych szans.
Ktoś napisał, że nie jest to książka dla hipochondryków - prawda. Kiedy szukam w głowie słowa, kiedy zapominam, po co przyszłam do kuchni, przelatuje przez głowę myśl: a jeśli to Alzheimer??? Co zrobiłabym? Przeprowadziłabym operację "Motyl"? Kim byłabym, gdybym straciła swoja tożsamość?
Książka zbiera entuzjastyczne recenzje, nie podzielam tych zachwytów. Napisana jest sprawnie (autorka jest lekarzem, nie pisarzem), ale jej głównym atutem jest temat i umożliwienie czytelnikom wczucia się w sytuację bohaterki. Tyle i tylko tyle.
Jeśli ktoś woli beletrystykę od literatury popularno-naukowej "Motyl" będzie dobrym wyborem. Dla mnie prawdziwie poruszającą lekturą był jednak "Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem".

"Od nagłej a niespodziewanej śmierci, zachowaj nas, Panie!"
Kiedyś bałam się takiej właśnie śmierci, dzisiaj boję się powolnego umierania, staczania się w niepamięć, utraty świadomości i kontroli (nawet jeśli tylko złudnej) nad swoim umysłem i ciałem, utraty umiejętności czytania, pisania, każdej innej umiejętności - czyli boję się Alzheimera.
"Motyl" jest taką historią...