Większość czytelników zapewne nie zgodzi się z moją oceną, bo przecież to klasyka, bo ponadczasowa historia miłosna, bo jak można się nie zachwycać. No właśnie można…

Z „Dziejami Tristana i Izoldy” po raz pierwszy miałam styczność w liceum, ale nie z powodu obecności tego utworu w kanonie lektur, a za sprawą filmu, który puściła nam nasza polonistka. I film nawet przypadł mi do gustu, więc (po latach, ale lepiej późno niż wcale) sięgnęłam po pierwowzór książkowy. I tu zdecydowanie nie zaiskrzyło, pomimo tego, że uwielbiam klimat średniowiecza. Miałam odczucie, że jakoś tak mało było średniowiecza w średniowieczu. Autor skupił się w głównej mierze na odczuciach kochanków i konsekwencjach ich czynów, a zaniedbał średniowieczną otoczkę, która mogłaby być zdecydowanie bardziej rozbudowana.

Książka napisana jest archaicznym językiem, który też co poniektórych czytelników może zrazić, mi jednak prawie wcale nie przeszkadzał w czytaniu.

Co mi jeszcze nie do końca odpowiadało, to fabuła – miłość wywołana napojem miłosnym? Jakoś to do mnie nie przemówiło. Dodatkowo brak patrzenia na konsekwencje swoich czynów, na ranienie innych ludzi. No jakoś to tak mi nie pasowało… Chyba nie do końca wyczułam tą wielką miłość między bohaterami. Już prędzej uzależnienie…

Dodatkowo, dygresje oraz spoilery dalszych wydarzeń, które autor wplótł w opowieść, wpłynęły na mój brak zachwytu nad powieścią.

Z klasycznych historii miłosnych to zdecydowanie wolę „Romea i Julię”.

Nie polecam, nie odradzam. W końcu to klasyka …

Moja ocena: 5,5/10

Większość czytelników zapewne nie zgodzi się z moją oceną, bo przecież to klasyka, bo ponadczasowa historia miłosna, bo jak można się nie zachwycać. No właśnie można…

Z „Dziejami Tristana i Izoldy” po raz pierwszy miałam styczność w liceum, ale nie z powodu obecności tego utworu w kanonie lektur, a za sprawą filmu, który puściła nam nasza polonistka. I film nawet przypadł...