Osobliwa, zagmatwana, labiryntowa, trudna. Czasem piękna. Czasem niezrozumiała.
Stanowczo gorsza od "Narzeczonego z morza", w którym opowieści mają swoją "jedność" - tutaj są polifoniczne, ciągną kilka lub kilkanaście wątków, czasem zupełnie ze sobą niepowiązanych lub powiązanych pozornie, niezakończonych i niemożliwych do rozplątania.
Interesujące jest porównanie trzech opowieści powtarzających się w obu zbiorach: "Wilka z dużym brzuchem", "Zardzewiałego miecza" i "Netty i dziewiętnaście". Różnią się nie tylko obyczajowością ("Narzeczony z morza" jest ostatecznie przeznaczony dla dzieci, natomiast "Zardzewiały miecz" roi się nawet nie od aluzji, ale od opisów nader dosadnych, by nie powiedzieć wulgarnych, jakby autor lubował się w domysłach, co też parobek i dziewka służebna mogą robić w ciemnym brzuchu wilka),ale także językiem i prowadzeniem narracji.
Stiller posługuje się maksymalnie krótkimi zdaniami, często bez wyraźnych powiązań składniowych i znaczeniowych, z nagłymi, agresywnymi zwrotami do czytelnika. Do tego ma irytującą manierę zapisywania dialogów niezgodnie z polską interpunkcją (bez myślników). Za każdy krok do przodu mamy dwa w tył i trzy w bok.
Mimo wszystko warto jest przeczytać - niektóre opowieści są nader ciekawe, na przykład "Przybrana matka", kolaż motywów typowo skandynawskich ze znanymi w całej Europie (miejscami jako żywo przypomina Grimmów - np. paralela kolejnych miesięcy ciąży z upływającymi porami roku i dojrzewającymi orzechami),a nawet konwencją powieści grozy, do tego frapujące odwrócenie archetypu macochy. Godna uwagi też przeróbka mitu o Volundzie.

Osobliwa, zagmatwana, labiryntowa, trudna. Czasem piękna. Czasem niezrozumiała.
Stanowczo gorsza od "Narzeczonego z morza", w którym opowieści mają swoją "jedność" - tutaj są polifoniczne, ciągną kilka lub kilkanaście wątków, czasem zupełnie ze sobą niepowiązanych lub powiązanych pozornie, niezakończonych i niemożliwych do rozplątania.
Interesujące jest porównanie trzech...