Książka ta jest nietypowym dziennikiem, gdyż autor nie skupia się w nim na opisie bieżących wydarzeń, odpowiadających datom z 1944 roku, lecz wraca pamięcią do przeszłości, głównie lat trzydziestych, po objęciu władzy przez Hitlera. Wspomina również początki wojny i pierwsze symptomy zapowiadające upadek III Rzeszy.

Na pewno jest to ciekawy dokument, pokazujący życie w kraju, w którym narasta terror i towarzyszący mu wszechobecny strach. Rozwój nazizmu pociąga za sobą przemoc fizyczną i psychiczną, pogardę i wrogość wobec ludzi o odmiennych poglądach. To z kolei wyzwala w wielu Niemcach najniższe instynkty, dając pole do popisu donosicielom i karierowiczom.

Fallada sporo pisze o własnym życiu i swojej twórczości. I właśnie ten autotematyzm nie zrobił na mnie dobrego wrażenie - za dużo w nim megalomanii.
Nie spodobały mi się również sprzeczności w poglądach autora dziennika, który ujmuje się za prześladowanymi Żydami i podkreśla, że nie dzieli ludzi według narodowościowego kryterium, jednocześnie pozwalając sobie jednak co jakiś czas na antysemickie dowcipy i stereotypowe porównania.
Fallada często zaznacza, że jest pisarzem apolitycznym, ale jednocześnie mówi o uwikłaniu w reżimowe nakazy i zakazy, o swojej buntowniczej postawie itp.

Przeczytałam tę książkę za zaciekawieniem, ale muszę przyznać, że były w niej fragmenty, które mi się dłużyły - to głównie rozważania o własnym pisarstwie oraz bardzo szczegółowe relacje z zatrzymań i pobytu w obskurnym więzieniu.

Książka ta jest nietypowym dziennikiem, gdyż autor nie skupia się w nim na opisie bieżących wydarzeń, odpowiadających datom z 1944 roku, lecz wraca pamięcią do przeszłości, głównie lat trzydziestych, po objęciu władzy przez Hitlera. Wspomina również początki wojny i pierwsze symptomy zapowiadające upadek III Rzeszy.

Na pewno jest to ciekawy dokument, pokazujący życie w...