Gabrielle Zevin zadebiutowała powieścią „Gdzie indziej”, która zyskała dość duży rozgłos. Między innymi dlatego sięgnęłam po jej drugą książkę, spodobał mi się też tytuł i miła dla oka szata graficzna (a wiecie, że do okładek mam słabość).

„Zapomniałam, że Cię kocham”, to historia Naomi, która w wyniku nieszczęśliwego wypadku, traci pamięć. Nie pamięta więc swojego najlepszego przyjaciela, tego, że ma chłopaka, że jej rodzice rozstali się dawno temu. Jej pamięć sięga szóstej klasy i tam się zatrzymuje. Dziewczyna sama musi poznać kilka lat życia, o których zapomniała, musi odnaleźć się w nowej sytuacji, dowiedzieć się jak najwięcej o sobie samej.

Książka pokazuje nam, że życie składa się z samych zbiegów okoliczności, że nas los może szybko się odwrócić, możemy zmienić praktycznie wszystko. Naomi była zmuszona do podejmowania trudnych decyzji, ale dzięki temu miała szansę coś uporządkować, zacząć robić to, na co być może wcześniej by się nie zdobyła.

Powieść podzielona jest na trzy części. Pierwsza opisuje zdarzenia tuż po wypadku, druga, to czas, gdy Naomi odzyskuje pamięć, trzecia zaś, to czas zmian i uczenia się życia na nowo, z nowymi zasadami i bagażem doświadczeń.

Książka spodobała mi się, była prawdziwa, pokazała sytuację, w której hipotetycznie możemy się znaleźć. Jest to też historia miłości, przyjaźni, odkrywania samego siebie od nowa. Na minus muszę dodać, że była to oczywiście historia dosyć naiwna. Bardzo wiele się w niej działo, niestety niektóre wątki były niedopracowane, jakby autorka bardzo usilnie chciała wprowadzić do książki dynamizm. Pomimo tego czytało się dobrze i nie żałuję czasu, który przy niej spędziłam.

Gabrielle Zevin zadebiutowała powieścią „Gdzie indziej”, która zyskała dość duży rozgłos. Między innymi dlatego sięgnęłam po jej drugą książkę, spodobał mi się też tytuł i miła dla oka szata graficzna (a wiecie, że do okładek mam słabość).

„Zapomniałam, że Cię kocham”, to historia Naomi, która w wyniku nieszczęśliwego wypadku, traci pamięć. Nie pamięta więc swojego...