„Słuchaj pieśni wiatru”
Bohaterem jest 21-letni bezimienny student biologii (everyman), który w ramach eksperymentu w przeciągu dwóch miesięcy uśmierca trzydzieści sześć kotów. Jego byłe dziewczyny albo nie chcą z nim rozmawiać, albo nie żyją. Obecna, stwierdza już na początku ich znajomości, że jest stuknięty. Doskonały zarys, aby książka stała się świetnym kryminałem, ale nie to jest najważniejsze i nie to zostaje rozwinięte. Bohater, wydarzenia, tło fabularne są jedynie potrzebne do snucia refleksji nad sensem życia, potrzebą samotności czy też jest pretekstem do zagłębiania się w myśli.

„Flipper roku 1973”
Przez cały czas miałam w głowie słowa piosenki: „Na flipperach mam wszystkie rekordy. Jak ktoś się dzieli to tylko forty-forty” ;)
Dużo ciekawsza i rozbudowana fabularnie od pierwszej. Bohater ma 24 lata i być może to ten sam mężczyzna, którego poznajemy w pierwszej powieści. W ramach relaksu lubi czytać Krytykę czystego rozumu Immanuela Kanta i palić papierosy. Dowiadujemy się o Naoko – miłości narratora, która już nie żyje, a którą poznamy bliżej przy lekturze Norwegian Wood, o Szczurze – przyjacielu narratora i jednocześnie ważnej postaci z innych powieści Murakamiego (Przygoda z owcą i Tańcz, tańcz, tańcz) oraz o barmanie Jay’u. Nasz bohater mieszka z dwoma bliźniaczkami, których nie jest w stanie odróżnić i właściwie nie wie jak się u niego znalazły. Pewnego dnia bije rekord w ilości zdobytych punktów na flipperze, ale z rządzeniem losu lokal, w którym stała maszyna do gry, zostaje zamknięty. Przez kilka lat tęskni za maszyną, prawie jak za ukochaną kobietą. Dziwnym zbiegiem okoliczności otrzymuje numer telefony profesora języka hiszpańskiego, który świetnie zna się na flipperach i pewnego wieczoru zawozi go do zimnego, położonego na odludziu magazynu, gdzie wśród setek innych maszyn hazardowych odnajduje swoją.

Fragmentaryczność. Epizodyczność. Metaforyczność. To znaki rozpoznawcze Murakamiego. Bohater, jego zawód, czy miejsce zamieszkania nie są istotne. Najważniejsze są uczucia, niedomówienia, wielopłaszczyznowość treści, nawiązania i aluzje, oraz tło muzyczne i miliony ulotnych myśli rozmywających się w przestrzeni wraz z kolejnym wypalonym papierosem.

„Słuchaj pieśni wiatru”
Bohaterem jest 21-letni bezimienny student biologii (everyman), który w ramach eksperymentu w przeciągu dwóch miesięcy uśmierca trzydzieści sześć kotów. Jego byłe dziewczyny albo nie chcą z nim rozmawiać, albo nie żyją. Obecna, stwierdza już na początku ich znajomości, że jest stuknięty. Doskonały zarys, aby książka stała się świetnym kryminałem, ale...