Sprawny sensacyjniak, który nadużywa Deus Ex Machiny. Pojedyncze opowiadania zebrane do jednego pakietu - sprawdzają się w formie proceduralnego serialu, jakbyśmy oglądali widowisko na małym ekranie. Podobnie, jak tom pierwszy - zwariowany, blisko szulerów, morderców i kanciarzy. Gigantyczny balon z szalbierskiej gadki, ulicznej przemocy oraz konceptów ze świata B-klasowego kina po północy. Idealne do piwka, bo wchodzi płynnie, jak pianka ściekająca po kufrze w barze. Nie potrafię zachwycać się opowieściami, które są wykonane dla przyjemności autora, który lubi narzucać zwroty akcji i bombowe zapłony bez większej subtelności. Jest krwawo, z coraz większą nieprawdopodobnością i kreskówkowym uśmiechem na ustach. Solidne, posypane gorzką solą, ale po odłożeniu lektury - świadomość, że czekają mnie ważniejsze pozycje.

Sprawny sensacyjniak, który nadużywa Deus Ex Machiny. Pojedyncze opowiadania zebrane do jednego pakietu - sprawdzają się w formie proceduralnego serialu, jakbyśmy oglądali widowisko na małym ekranie. Podobnie, jak tom pierwszy - zwariowany, blisko szulerów, morderców i kanciarzy. Gigantyczny balon z szalbierskiej gadki, ulicznej przemocy oraz konceptów ze świata B-klasowego...

Tak jak mówiłem, będę teraz cisnął z tą serią jak nawiedzony. Szczególnie, że nic a nic nie traci ona na ostrości, intensywności akcji, dawkowaniu napięcia i tajemniczości. Co prawda momentami robi się mało oryginalnie, kiedy Azzarello powiela schematy z pierwszego tomu, ale całe szczęście jest pisarzem na tyle wprawionym, że nawet wtedy potrafi uraczyć czytelnika zupełnie innym scenariuszowym aspektem niż tylko fabuła. Poza tym i ta w końcu ewoluuje w coś większego, w konkretną intrygę łączącą poprzednie wydarzenia w jedno. Pojawiają się wyjaśnienia, przewijający się w tle bohaterowie zyskują osobowość, a całość (głównie zakończenie) prowadzi w stronę jeszcze bardziej zagadkowej i wciągającej kontynuacji.

Brawo, Brian, kupiłeś mnie totalnie.

Tak jak mówiłem, będę teraz cisnął z tą serią jak nawiedzony. Szczególnie, że nic a nic nie traci ona na ostrości, intensywności akcji, dawkowaniu napięcia i tajemniczości. Co prawda momentami robi się mało oryginalnie, kiedy Azzarello powiela schematy z pierwszego tomu, ale całe szczęście jest pisarzem na tyle wprawionym, że nawet wtedy potrafi uraczyć czytelnika zupełnie...