Pewnie nie będę oryginalny, ale żałuję że to już koniec. Chociaż mam jeszcze na osłodę komiksy Mrocznej Wieży. Wracając do książki to w ostatniej części MW dzieje się naprawdę sporo. Roland zanim dotrze do Mrocznej Wieży weźmie udział niejednej strzelaninie, będzie musiał pożegnać się z członkami swojego ka-tet oraz rozprawić się z Mordredem i Karmazynowym Królem.
Ta część podobała mi się chyba najbardziej, mimo, że są w niej fragmenty wołające o pomstę do nieba ( np. rozdział o długim drucie) to jednak była to bardzo przyjemna lektura . Można też oczywiście dyskutować czy pomysł pisarza aby umieścić samego siebie w powieści jest udany, ale mnie w niczym to nie przeszkadzało, dodało trochę kolorytu i oryginalności. Na szczęście King nie przesadził w absorbowaniu własną osobą. Natomiast dopisane na siłę zakończenie w posłowiu kompletnie do mnie nie przemówiło i trochę zirytowało. Mam wrażenie, że pisarz zrobił to trochę na złość tym, którym nie odpowiadało otwarte zakończenie jakim kończy się książka. Dopisując zakończenie w posłowiu pokazał, że czasem dosłowność zabija wyobraźnie i sprawia, że wszystko staje się koszmarnie toporne.
„Mroczną Wieżę” jednak jakkolwiek by się nie skończyła uważam za dzieło wybitne. Chyba słusznie porównywana do „Władcy Pierścieni” sprawiła mi taką samą czytelniczą radość. Niesamowite postacie i wydarzenia przedstawiające całą paletę emocji to coś co na długo pozostaje w pamięci. Ocena maksymalna za całość i oczywiście polecam.

Pewnie nie będę oryginalny, ale żałuję że to już koniec. Chociaż mam jeszcze na osłodę komiksy Mrocznej Wieży. Wracając do książki to w ostatniej części MW dzieje się naprawdę sporo. Roland zanim dotrze do Mrocznej Wieży weźmie udział niejednej strzelaninie, będzie musiał pożegnać się z członkami swojego ka-tet oraz rozprawić się z Mordredem i Karmazynowym Królem.
Ta...