Pierwszy tom serii Nevermore miał bardzo nierówny poziom. Były zarówno bardzo dobre momenty, jak i bardzo słabe. Ta część mnie totalnie zaskoczyła – pozytywnie.
Zbliżają się święta, a Isobel od czasu imprezy w halloween nie jest sobą. Jedyne, co tak naprawdę się dla niej liczy, to dotrzeć do Baltimore, w dzień urodzin Edgara Allana Poego, by zmierzyć się ze zdrajcą Reynoldsem i uwolnić w końcu Varena, swojego ukochanego, uwięzionego w świecie snu. W dotarciu do celu pomaga Isobel jej przyjaciółka Gwen, której szalone pomysły i zabawne teksty sprawiają, że nie można jej nie lubić.
Mimo, że książka jest kontynuacją miałam ciągle wrażenie, jakby była zupełnie osobną historią, głównie dlatego, że jest o niebo lepsza od poprzedniej części. Nie mogłam jej odłożyć, bo tak mną zawładnęła. Wraz z Isobel chodziłam po ciemnościach obawiając się cieni, potworów z brakującymi częściami ciała, kłamałam, aby dotrzeć do celu i uwolnić swojego ukochanego, aż w końcu także cierpiałam wraz nią.
Wiele wątków zostało wyjaśnionych, został bardzo ciekawie rozwinięty wątek z Lilith, a także Nokowie przestali być już zagadką. Świat snów w tej części naprawdę zachwycał klimatem, ożył na kartach książki.
Jeszcze nie mogę dojść do siebie po zakończeniu. Autorka mnie naprawdę zaskoczyła. Zupełnie się nie spodziewałam takiego przebiegu akcji. Mam nadzieję, że kolejna część okaże się jeszcze lepsza i z niecierpliwością jej wyczekuję.

Pierwszy tom serii Nevermore miał bardzo nierówny poziom. Były zarówno bardzo dobre momenty, jak i bardzo słabe. Ta część mnie totalnie zaskoczyła – pozytywnie.
Zbliżają się święta, a Isobel od czasu imprezy w halloween nie jest sobą. Jedyne, co tak naprawdę się dla niej liczy, to dotrzeć do Baltimore, w dzień urodzin Edgara Allana Poego, by zmierzyć się ze zdrajcą...