Niesmak. Żal. Rozczarowanie... Współczucie dla autora? (bo przecież się napracował nad książką, a powstał dziwny twór niezidentyfikowanej treści) Kompletnie nie wiem, jak jednym słowem opisać moje uczucia po przeczytaniu II części Mrocznego Serca. I kiedy pierwszy tom nie był aż tak zły, to dwójka woła o pomstę do nieba.

Tych, którzy nie pamiętają Mrocznego serca: Przeznaczeni, zapraszam do zapoznania się z recenzją z ubiegłego roku. >KLIK<

Jane ma wakacyjną przerwę przed studiami. Odwiedza babcię mieszkającą w Paryżu, która stara się zachęcić wnuczkę do aktywnego wypoczynku podczas zwiedzania miasta miłości. Jednak Jane ma pewne trudności w wykrzesaniu choć odrobiny uśmiechu czy pozytywnej energii. O dobrym humorze nie wspominając. Jane stara się nikogo nie obarczać swoimi problemami, jednak o zamęcie, który nieprzerwanie wiruje w jej sercu i myślach, wie tylko mama. I to właśnie mama wspiera córkę, by ta jak najmniej czasu spędzała nad rozmyślaniem o nim. O Luce.
Jane i Luka w jednej chwili tworzą szczęśliwą parę, obiecują sobie wieczną miłość i zaufanie, a w następnej - muszą się rozstać. Na zawsze.
Wobec Luki zostają postawione wymagania odnośnie rodziny i kraju. A co w związku z tym idzie - musi się ożenić z dziewczyną wybraną przez jego matkę.
Oboje cierpią katusze, ale brną dalej w życie wmawiając sobie, że przecież taki wybór jest dobry dla wielu ludzi.
W Paryżu Jane poznaje Sorena, studenta malarstwa, którego z początku nie darzy wielkim zaufaniem, jednak podświadomie czuje, że łączy ich więcej niż może przypuszczać. Ich przyjaźń zostaje wystawiona na ciężką próbę, gdy niespodziewanie Soren zjawia się na uczelni Jane jako jej... wykładowca.
Wtedy też wychodzi na jaw pochodzenie Sorena i jego powiązanie ze zbliżającym się ślubem Luki.
Jane musi zdecydować, czy chce mieszać się w rzekome szczęście swojego ukochanego i walczyć o miłość, czy też odejść. I starać się. Zapomnieć.

Nieśmiertelnych przeczytałam dokładnie w trzy dni i to tylko w drodze do pracy. A wierzcie mi, nie jadę godzinę, czy dwie. Zaznaczę, że tramwajem wychodzi około 30 minut. No ale dlaczego książkę czyta się tak szybko mimo, że liczy sobie 366 stron? A no pewnie dlatego, że literki są przeogromne, a papier gruby i ciężki. Wizualnie ma się wrażenie, że to książka na kilka dni, ale cóż, pozory mylą.

Fabuła - totalna klapa. Krążenie wokół tematu ślubu, niekończące się zmiany decyzji Jane odnośnie tego, czy walczyć o Lukę, czy może zostawić go w spokoju by związał się ze swoją narzeczoną, Lilą. Niby Jane jest bardziej dojrzała i zacięta niż w pierwszej części, kiedy to rysowała się jako zamknięta w sobie, zakompleksiona dziewczyna, jednak często dochodziło do konfrontacji stara Jane kontra nowa. Czasami miałam wrażenie, że czytałam wypowiedzi zdesperowanej i kompletnie nie wiedzącej co się wokół niej dzieje małej dziewczynki, która idzie tam, gdzie jej karzą, a później żałuje i marudzi.
Taka zdesperowana i niedojrzała bohaterka (chociaż zarówno Luka jak i Soren uważają ją za dojrzałą i rozsądną dziewczynę), może odrzucać i - tak jak w moim przypadku - irytować.

Właśnie chciałam napisać coś o plusach i pomyślałam sobie: Muuuuszę? Dlaczego? Trudno mi doszukać się czegoś fajnego.
Jak tom pierwszy był zdecydowanie na zadowalającym poziomie, tak drugi nudzi - bo tak naprawdę nic konkretnego się tam nie dzieje - i jest zwyczajnie błahy.

Może to nie jest idealna lektura, kiedy chcemy poczytać sobie coś ambitnego, ale dla tych, którzy czytali pierwszą część Mrocznego Serca, polecałabym dokończenie serii. Z powodów czysto formalnych.
No i sama okładka Nieśmiertelnych jest w sumie ciekawa.
Ale jeśli uważacie, że drugi tom Mrocznego serca ma w sobie coś ciekawego, napiszcie w komentarzach, cóż to takiego jest ;)


PS: Będzie trzeci tom. W sumie w drugim szału nie było, ale trójkę przeczytam z czystego sentymentu dla pierwszego tomu.
Mimo wszystko czekam na Dark Heart Surrender. A nóż, widelec, łyżeczka zdarzy się coś co mnie zaskoczy i choć w minimalnym stopniu rozweseli ;)

Niesmak. Żal. Rozczarowanie... Współczucie dla autora? (bo przecież się napracował nad książką, a powstał dziwny twór niezidentyfikowanej treści) Kompletnie nie wiem, jak jednym słowem opisać moje uczucia po przeczytaniu II części Mrocznego Serca. I kiedy pierwszy tom nie był aż tak zły, to dwójka woła o pomstę do nieba.

Tych, którzy nie pamiętają Mrocznego serca:...