W większości z nas wszystko, co ma związek z sowiecką Rosją, budzi najczęściej odrazę, i trudno się dziwić. Dlatego musiałem się przemóc, żeby zajrzeć do książki pisarza z tamtego czasu, wiedziony głównie zaufaniem do wydawnictwa (PIW).
I cieszę się, że to zrobiłem. Powieść pisana jest w stylu sowieckiej literatury współczesnej, monologi wewnętrzne bohatera mocno trącą prymitywem i w dużym stopniu tkane są z nowomowy, a problemy zdają się sztuczne lub dziwaczne - o ile nie uznamy tekstu za alegorię losu obywatela sowieckiego imperium. Dziś wiemy, że Tiendriakow pisał teksty obnażające prawdziwe mechanizmy funkcjonowania totalitarnego państwa, choć nie mógł ich drukować, zatem mogę założyć, że moje odczytanie powieści jest właściwe.
Bo to obraz tego, jak sami ludzie, nie zmuszani ani bezpośrednio, ani przez okoliczności, biorą udział w niewoleniu innych. Czemu? Na to pytanie szuka odpowiedzi autor. Uwaga: problem nie zniknął wraz z rozpadem komunistycznej machiny...

W większości z nas wszystko, co ma związek z sowiecką Rosją, budzi najczęściej odrazę, i trudno się dziwić. Dlatego musiałem się przemóc, żeby zajrzeć do książki pisarza z tamtego czasu, wiedziony głównie zaufaniem do wydawnictwa (PIW).
I cieszę się, że to zrobiłem. Powieść pisana jest w stylu sowieckiej literatury współczesnej, monologi wewnętrzne bohatera mocno trącą...

Uuuu, tyle lat temu to czytane, chyba jakoś w połowie szkoły średniej, a może i jeszcze wcześniej. Pamiętam, że było to o emerytowanym nauczycielu, te sześćdziesiąt świec to symbol jego urodzin. Jak sobie dziś zdaję sobie sprawę, to chyba jednak za wcześnie sięgnąłem po tą książkę. Natomiast mogę napisać, że pozycja ta wyciągała człowieka wrażliwość, którą często w sobie chowa.
A, właśnie, zapomniałbym. Tego autora jest bardzo dobry moim zdaniem zbiór jakże ponurych opowiadań dotyczących tego czym jest komunizm w rzeczywistości. Opowiadanie te są pod tytułem "Na szczęśliwej wyspie komunizmu". Zaznaczam ten tytuł, ponieważ nie ma go w tutejszej bibliotece, a uważam, że nie może być ten zbiorek pominięty.

Uuuu, tyle lat temu to czytane, chyba jakoś w połowie szkoły średniej, a może i jeszcze wcześniej. Pamiętam, że było to o emerytowanym nauczycielu, te sześćdziesiąt świec to symbol jego urodzin. Jak sobie dziś zdaję sobie sprawę, to chyba jednak za wcześnie sięgnąłem po tą książkę. Natomiast mogę napisać, że pozycja ta wyciągała człowieka wrażliwość, którą często w sobie...