W jednym z tekstów zamieszczonym w tym zbiorze Cioran, tak opisuje siebie."...miałem 17 lat.spragniony wybryków i herezji w jakiejkolwiek postaci, lubiłem wyciągać z idei najdalej idące wnioski, chciałem być logiczny aż do granic zdrowego rozsądku, lubiłem prowokować i nadawać szaleństwu godność systemu. U Weiningera fascynowała mnie przyprawiająca mnie o zawrót glowy przesada sformulowań, otchłanie negacji, odrzucenie rozsądku, zabojcza bezkompromisowość, pogoń za absurdem, mania doprowadzania myśli do punktu, kiedy niszczy samą siebie i cały gmach, którego część stanowi."
Niewiele da sie dodać, aby opisać zawartość tej książki. Wszystkie wymienione powyżej wyrażenia dotyczą prezentowanych w niej pisarzy. Bo czyż nie skrajna jest apologia kata de Maistre'a. Czy przyznanie się przez Valery'ego, że uczynił idola ze swojego umysłu nie graniczy z szaleństwem. Czy Beckett nie stawia nas na granicy, a może od niej bierze swój początek.
Jeśli chcecie zapoznać się ze zdaniem Ciorana, zapraszam.

W jednym z tekstów zamieszczonym w tym zbiorze Cioran, tak opisuje siebie."...miałem 17 lat.spragniony wybryków i herezji w jakiejkolwiek postaci, lubiłem wyciągać z idei najdalej idące wnioski, chciałem być logiczny aż do granic zdrowego rozsądku, lubiłem prowokować i nadawać szaleństwu godność systemu. U Weiningera fascynowała mnie przyprawiająca mnie o zawrót glowy...