„Czytelnik nie zapomniał dwóch gości, których bacznie obserwował trzeci, później przybyły.”

„Tajemnice Paryża” to książka, z którą wcześniej nie miałam do czynienia, a szkoda, gdyż przygoda należała do bardzo udanych. Przekonałam się, jak wiele późniejszych utworów wzorowało się na tym tytule. Powieść drukowana na łamach numerów gazety francuskiej, sto osiemdziesiąt lat temu, stała się prekursorką masowej formy literackiej. Odbierałam odcinkową osobowość powieści, wyraźnie czułam fragmentaryczność, także w tym tkwił jej urok. Mogłam wskakiwać w nią w dowolnym momencie, podążać scenariuszem zdarzeń zawartych w kilku rozdziałach, poddać się celowemu zawieszeniu akcji i niepewności, co będzie dalej, a to zachęcało do powrotów. 

Narracja dostosowana do szerokiego grona odbiorcy, mniej lub bardziej obytego w świecie literatury, wynikało to z formy publikacji. Styl opowiadania wciągał, oferował wiele zajmujących przygód, niesamowitych scen, ciekawych dialogów. Wiele się działo, szybkie zwroty akcji, mocne intrygi, niekiedy przejaskrawione koloryty akcji, pełne patosu wypowiedzi, symboliczne przypisanie cech, stereotypowe potraktowanie synonimów piękna i brzydoty, przesadna dynamizacja sensacji, czy ubarwienia miejsc incydentów, ale jakże pasujące do klimatu epoki, mentalności i realiów życia, a przy tym bezpośrednio i klarownie kontrastujące zło i dobro.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2023/01/tajemnice-paryza.html

„Czytelnik nie zapomniał dwóch gości, których bacznie obserwował trzeci, później przybyły.”

„Tajemnice Paryża” to książka, z którą wcześniej nie miałam do czynienia, a szkoda, gdyż przygoda należała do bardzo udanych. Przekonałam się, jak wiele późniejszych utworów wzorowało się na tym tytule. Powieść drukowana na łamach numerów gazety francuskiej, sto osiemdziesiąt lat...

Aż 625 stron, ogromna strata czasu.

Aż 625 stron, ogromna strata czasu.

Labirynt wąskich i krętych uliczek paryskiej dzielnicy Cité, oświetlanych ulicznymi latarniami, których blask odbija się w płynących po chodniku ściekach… To tu krążą bohaterowie „Tajemnic Paryża” Eugené’a Sue, tu też Autor powieści na ponad sześciuset stronach wprowadza czytelnika w świat spisków i zdrad, morderstw i oszustw, chciwości i pogardy, miłości i nienawiści, a wreszcie – dobra i zła, tej nieodzownej, nierozdzielnej pary, która każdej opowiadanej historii dodaje pikanterii.
„Tajemnice Paryża”, jako powieść pisana w odcinkach, rządzi się swoimi prawami – rozdziały są krótkie, a jednocześnie niemal każdy z nich kończy się niemałym cliffhangerem. Jeśli dacie się ponieść opowiadanej historii, jeśli przymrużycie oko na pensjonarską cnotliwość i przesadne okrzyki wydawane przez niewinne panny i honorowych mężów, jeśli czytając natchnione dialogi złotoustych bohaterów, potraficie powstrzymać śmiech, czeka Was niesamowita opowieść o ludziach, pełna niezwykłych zwrotów akcji, realistycznie osadzona wśród sąsiadujących ze sobą biedy i bogactwa.
Głównym bohaterem jest niejaki Rudolf, który – to nie jest spoiler – okazuje się być dobrodusznym księciem. W przebraniu biedaka krąży po uliczkach zakazanej dzielnicy i jeśli napotka jakąś niesprawiedliwość, bezinteresownie ją zwalcza, sypiąc złotem i dobrym słowem. Po przeciwnej strony barykady stoi przestępczy, przejmująco opisany paryski światek: to ludzie zdesperowani, liczący każdy solid, brutalni w działaniu i w myślach, a przede wszystkim pozbawieni złudzeń, że kiedykolwiek wyrwą się ze świata nierządu i bezprawia.
Eugené Sue stworzył prawdziwą galerię różnorakich postaci, z których wśród zbrodniarzy i ludzi prawych warto wspomnieć podłego Ferranda, notariusza – oszusta, nieszczęsną markizę d’Harville, czarnoskórego lekarza, kapitalne trio: Puchaczkę, Bakałarza i niesfornego Kulasa, więźniarkę Wilczycę czy przezabawnych właścicieli kamienicy przy ulicy Temple i dręczącego pana tego domu malarza Cabriona. Wszystkich ich, i wielu, wielu jeszcze innych, Autor połączył skomplikowanymi wątkami, związał bogatą nicią wzajemnych pretensji i oczekiwań, a następnie dodał do tego szczyptę tajemnicy. Jego bohaterowie to ludzie z krwi i kości, przejmujący i prawdziwi. Potrafiący zajrzeć w głębię swych serc, by znaleźć w nich okruchy dobroci i honoru. Sue prowadzi akcję w kilku miejscach jednocześnie – to przenosimy się z pałacowych komnat do ciemnych i maleńkich poddaszy paryskich kamieniczek, wędrujemy na podmiejski folwark czy na więzienny plac, to na jedną z wysp, gdzie mieszka rodzina godna ostrza gilotyny. Bohaterowie Sue aż kipią przestępczą pomysłowością, a ilość skomplikowanie zawieranych przymierzy w niecnych celach, spisków i podstępnych knowań jest godna podziwu. Damy mdleją nieustannie, panowie dziwią się, a wszyscy zaskoczeni rozwojem akcji pytają: „Czy to podobne?” i „Czy być to może?”. Pełno tu miłosnych okrzyków, jęków przerażenia, szalonej namiętności („O! Życie oddam za taką miłość” – krzyczy jeden z bohaterów na widok fragmentu nóżki pewnej Kreolki) i nieustannego wyznawania sobie głęboko skrywanych uczuć. Krew i łzy leją się strumieniami, jest zbrodnia i kara, są namiętności i zdrady – jest zatem wszystko, co powieść pisana pod koniec XIX wieku powinna była posiadać.
Im bardziej wsiąkamy w dzieje bohaterów, tym bardziej chcemy dowiedzieć się, czy wyrządzone przez część z nich zło zostanie pomszczone. Czy zbrodniarze poniosą zasłużoną karę? Czy ojciec odszuka wreszcie zaginioną córkę? Czy przeklęta małżonka, kobieta pozbawiona serca (lecz nie gustu),dopełni swej zemsty? Czy Guarezie dadzą wreszcie spokój i pozwolą jej wreszcie wieść pobożny żywot? Czy malarz Cabrion przestanie sobie stroić żarty z pana Pipeleta i wreszcie: kiedy szlag jasny trafi wstrętne babsko, jakim od pierwszej strony książki była Puchaczka.
Powieść wciągnęła mnie bez reszty. Bawiłem się przy niej przednio i dlatego polecam ją z całą odpowiedzialnością.
Egzemplarz pochodzi z portalu Sztukater.pl.

Labirynt wąskich i krętych uliczek paryskiej dzielnicy Cité, oświetlanych ulicznymi latarniami, których blask odbija się w płynących po chodniku ściekach… To tu krążą bohaterowie „Tajemnic Paryża” Eugené’a Sue, tu też Autor powieści na ponad sześciuset stronach wprowadza czytelnika w świat spisków i zdrad, morderstw i oszustw, chciwości i pogardy, miłości i nienawiści, a...

XIX – wieczna powieść przepełniona intrygami, będąca pierwowzorem słynnych „Nędzników” Wiktora Hugo, choć nie tak wybita i uniwersalna, której akcja dzieje się wśród biedoty francuskiej, prób jej wydźwignięcia z marginesu, i światka kryminalnego. Fabuła książki jest mocno rozbudowana i dynamiczna w miarę upływu kolejnych rozdziałów, aczkolwiek mnie najbardziej zafascynował początek, który nieco skojarzył mi się z zupełnie inną książką – „Zły” Tyrmanda. Pomimo iż potem dopiero akcja nabrała właściwego tempa i rozbudowania, to jednakże gdzieś ten tajemniczy urok z początku powieści niestety zaczął gasnąć…

XIX – wieczna powieść przepełniona intrygami, będąca pierwowzorem słynnych „Nędzników” Wiktora Hugo, choć nie tak wybita i uniwersalna, której akcja dzieje się wśród biedoty francuskiej, prób jej wydźwignięcia z marginesu, i światka kryminalnego. Fabuła książki jest mocno rozbudowana i dynamiczna w miarę upływu kolejnych rozdziałów, aczkolwiek mnie najbardziej zafascynował...

Kolejna historia, która doczekała się wznowienia czyli „Tajemnice Paryża”. Kojarzycie? A może już czytaliście?

Wielki Książę Gerolstein pod przebraniem robotnika przymierza ulice Paryża wchodząc w interakcje z najuboższymi mieszkańcami miasta. Wtapia się w margines społeczeństwa poszukując swojej zaginionej córki. Jednak to tylko tak w skrócie ponieważ całość jest o wiele bardziej rozbudowana. Pojawia się wiele pobocznych wątków w, których Rudolf (czyli wyżej wspomniany książę) odgrywa mniejszą bądź większą rolę wyciągając kogoś z opresji. Czytelnik ma możliwość poznania również przeszłość mężczyzny, co nadaje powieści dodatkowego klimatu.

Nie ukrywam, że niektóre wydarzenia były dla mnie zbyt dużym zbiegiem okoliczności, ale jednak patrząc na to z drugiej strony troszkę to ułatwiało odnalezienie się w i tak już z deka zagmatwanej fabule.

„Tajemnice Paryża” to bardzo klimatyczna, wielowątkowa i szczegółowa historia, która wymaga całkowitego skupienia, aby nie pogubić się w rozgrywających wydarzeniach. Jednak gdy się już w nią wygryziemy to tajemniczość oraz dramatyczność całości pochłania czytelnika na dobre.

Bardzo spodobało mi się jak autor podszedł do tematu dobra i zła w klasach społecznych. Pokazał, że zło nie siedzi tylko w tych ubogich, ale że wyższe klasy społeczne są wyrachowane, a ludzie mają w sobie równie wiele zła. Różnego rodzaju machlojki są na porządku dziennym.

Nie jest to historia bez wad, bo tak jak wspomniałam wyżej - za dużo w niej dziwnych zbiegów okoliczności, a jednak urzekła mnie na swój sposób.

Kolejna historia, która doczekała się wznowienia czyli „Tajemnice Paryża”. Kojarzycie? A może już czytaliście?

Wielki Książę Gerolstein pod przebraniem robotnika przymierza ulice Paryża wchodząc w interakcje z najuboższymi mieszkańcami miasta. Wtapia się w margines społeczeństwa poszukując swojej zaginionej córki. Jednak to tylko tak w skrócie ponieważ całość jest o wiele...

Lubię odkrywać nowe historie i sięgać po powieści, które swoją premierę miały już jakiś czas temu. Zawsze jestem niebywale wdzięczna za wznowienia, które przypominają mi o danym tytule i są bodźcem do nadrobienia zaległości. Tak było w przypadku "Tajemnic Paryża", tytułu który do tej pory był mi zupełnie nieznany a jego odnowiona wersja najpierw skusiła mnie zapowiedzią a później zatrzymała przy sobie wyjątkową fabułą.

Melancholijna i trochę nostalgiczna, zmusza czytelnika do wytężenia umysłu, by odnaleźć się w niespiesznej, ale za to bardzo drobiazgowej fabule. Autorowi nie prędko było do stworzenia historii dynamicznej i pędzącej na złamanie karku a bardziej skupiającej się wokół motywów psychologicznych i zachowań postaci, analizujemy bowiem ze wszystkich stron ich podejmowane decyzje. Nagromadzenie emocji również odgrywa tutaj swoją rolę, niestety bardziej stawiamy na negatywne, dołujące, pozwalające sądzić, że niewiele w życiu czeka nas dobrego, ale to wszystko jest powiązane z biegiem fabuły, która ucieka przed niepowodzeniem, ale porażki losu wydają się tutaj mieć swoje konkretne uzasadnienie.

Paryż otwiera przed czytelnikiem bardzo ponure oblicze. Autor sugeruje nam, że za dużo we wszystkim przepychu, wyższości klasy nad klasą, a bieda wydaje się wszędzie rozsiewać. Obserwujemy społeczeństwo przegonione na margines, odrzucone przez tych uważanych za lepszych i staramy się brać pod uwagę filantropię, ale to naprawdę ciężko idzie. Pewien wysoko postawiony bohater, Rudolf de Gerolstein robi wszystko, by wyciągnąć Paryż z biedoty, ale nawet jego aktorskie sztuczki wydają się niewiele wnosić.

Dużo jest tutaj idealizowania, dużo morału, dużo uświadamiania czytelnika i próby prowadzenia go w konkretnym kierunku. Plastyczny styl autora ułatwia poznawanie treści, ale mimo wszystko musicie wziąć pod uwagę, że to historia ciężka i na pewno nie do przeczytania w jeden wieczór. Nie mniej jeśli lubicie klasykę i nie boicie się sięgać po książki z przekazem, książki które coś znaczą i mają swoje do powiedzenia, uważam, że warto poznać ocenę Eugène Sue i spojrzeć na społeczeństwo jego oczami.

"Tajemnice Paryża" to lektura, która mnie zaintrygowała, ponieważ okazała się być historią inną niż znane mi do tej pory, bardziej śmiałą w osądach. Podobał mi się motyw kryminalny pojawiający się w tle a także wszechobecne tajemnice prowadzące do konkretnego finału, ale najbardziej wpadła mi w oko analiza otoczenia, społeczeństwa i pojedynczych bohaterów z czym autor poradził sobie rewelacyjnie. I chociaż nie jest to książka na raz, zmusza do zastanowienia i zatrzymuje nas na dłuższą chwilę to zdecydowanie warto poświęcić jej czas.

Lubię odkrywać nowe historie i sięgać po powieści, które swoją premierę miały już jakiś czas temu. Zawsze jestem niebywale wdzięczna za wznowienia, które przypominają mi o danym tytule i są bodźcem do nadrobienia zaległości. Tak było w przypadku "Tajemnic Paryża", tytułu który do tej pory był mi zupełnie nieznany a jego odnowiona wersja najpierw skusiła mnie zapowiedzią a...

Głównym bohaterem powieści jest Rudolf, który w przebraniu zwykłego robotnika wkracza na ciemne ulice Paryża. W rzeczywistości jest Wielkim Księciem Gerolstein, fikcyjnego Wielkiego Księstwa Niemiec. W mrocznych zaułkach spotyka ludzi ubogich, pracujących za marne pieniądze, często jednak pozostających bez środków do życia, włóczęgów, żebraków, przestępców i innych wchodzących w skład marginesu społecznego. Opowieść wiedzie czytelnika po dziewiętnastowiecznych uliczkach Ile de la Cite. Rudolf potrafi mówić w żargonie nizin społecznych, okazać współczucie dla klas niższych, kieruje się dobrym osądem i posiada błyskotliwy umysł. Pierwszymi napotkanymi postaciami są Szuryner i szesnastoletnia Gualeza. Tajemnice Paryża to w skrócie historia zaginionej córki księcia Rudolfa, którą spotykamy już na pierwszej stronie powieści, gdy nieświadomy jej tożsamości ojciec ratuje młodą dziewczynę z rąk rzezimieszka. Gualeza jest prostytutką, a Szuryner jest byłym rzeźnikiem, który odsiedział 15 lat więzienia za morderstwo. Obie postacie są wdzięczne Rudolfowi za okazaną pomoc. Potem znajduje dziewczynie dobre miejsce za miastem, a Gualeza staje się Marią. Mamy jednak liczne wątki poboczne i historie licznych bohaterów, dla których Rudolf staje się niejednokrotnie wybawcą. Oprócz wydarzeń teraźniejszych, czytelnik poznaje przeszłość Rudolfa oraz w formie retrospekcji szczegóły z przeszłości poznanych bohaterów. Tak płynie opowieść...
Eugène Sue to pseudonim literacki Marie-Joseph- Eugène Sue (1804-1857),który przyszedł na świat w rodzinie słynnych od czterech pokoleń chirurgów. Jego ojcem był Jean-Joseph Sue, profesor anatomii w Szkole Sztuk Pięknych, który praktykował w paryskim szpitalu Gwardii Konsulów przy ulicy Saint-Dominique w Paryżu, a matką poślubiona po pierwszym rozwodzie Marie-Sophie Derilly. Sue od dzieciństwa nie przejawiał chęci do bycia kolejnym lekarzem w rodzinie. Obdarzony był za to wielką fantazją i talentem literackim. W kręgach społecznych Sue uważany był za dandysa: oznaczał się wyszukaną elegancją, niczym nieskazitelnym ubiorem, otaczał się kurtyzanami, pobierał lekcje boksu, dobrze jeździł wierzchem i miał wspaniałe powozy. Jeszcze w l. 30. XIX w. cieszył się powodzeniem i popularnością na salonach, wydając odziedziczony po zmarłym ojcu majątek. Kilka lat spędził w służbie marynarki jako pomocnik felczera, co miało być lekarstwem na hulaszczy tryb życia. W końcu zamieszkał na stałe w Paryżu. W 1837 r. wskutek problemów finansowych zniknął z paryskich salonów. W 1841 r. doszło do spotkania zorganizowanego przez Félixa Pyata w domu robotnika i działacza politycznego Fugèresa, po której to wizycie Sue miał wypowiedzieć słowa: „Je suis socialiste!”. W tym roku Sue dostał propozycję napisania publikacji o półświatku Paryża. Początkowo był do tego pomysłu nastawiony sceptycznie, ale w końcu zdecydował się podjąć wyzwanie. Jak głosi legenda, pewnego dnia Sue założył stare ubranie malarza, włożył czapkę i wyruszył na poszukiwanie przygód w ciemnych zaułkach. W kabarecie przy Rue aux Fèves miał być świadkiem bójki. Napisał szybko pierwsze rozdziały bez planu i pomysłu, jak ma się rozwijać akcja. Pierwszy fragment zyskał od razu popularność i uznano za sensację, wobec tego Sue podjął się kolejnych, niebezpiecznych wypraw, aby dogłębnie badać życie w biednych dzielnicach Paryża.

Powieść Tajemnice Paryża po raz pierwszy opublikowana była w odcinkach we Francji, w dzienniku Journal des débats od 19 czerwca 1842 do 15 października 1843, w dziewięćdziesięciu odcinkach. W Tajemnicach Paryża autor przedstawił niezmiernie sugestywny obraz Paryża, stosując plastyczne opisy, półmrok i mrok okalający miejsca, aurę tajemniczości, grozy i melodramatyzmu. W powieści występuje płynny, nieracjonalny bieg zdarzeń, niezwykłe zbiegi okoliczności, nieporozumienia, dziwne koleje losu i niejednoznaczności w ocenie bohaterów. Sue pokazuje jednak dwuznaczność natury ludzkiej. Powieść determinowana była przez jej felietonowy charakter i ukazywanie się w odcinkach. Mocny też był czynnik piszącego na zamówienie autora oraz zdanie publiczności, która w listach do autora i redakcji domagała się konkretnych rozwiązań poszczególnych wątków. Dialog ma tu przewagę nad narracją, a opisy są nacechowane teatralizacją. Dobro jednak wyraźnie i jasno jest oddzielone od zła. Podłość, nikczemność, chciwość i draństwo istnieje również w warstwie bogatej społeczeństwa. Bieda i nędza sprzyja jednak upadkowi.
Warto wiedzieć, że oryginalna powieść była bardzo długa, liczyła ponad 1000 stron. Wspaniała klasyka literatury, którą należy analizować w odniesieniu do ówczesnych czasów.

https://slowemmalowane.blogspot.com/2022/05/eugene-sue-tajemnice-paryza.html

Głównym bohaterem powieści jest Rudolf, który w przebraniu zwykłego robotnika wkracza na ciemne ulice Paryża. W rzeczywistości jest Wielkim Księciem Gerolstein, fikcyjnego Wielkiego Księstwa Niemiec. W mrocznych zaułkach spotyka ludzi ubogich, pracujących za marne pieniądze, często jednak pozostających bez środków do życia, włóczęgów, żebraków, przestępców i innych...

Społecznie i po ludzku bardzo smutna. Jako całość kiczowata, wyjątkowe zbiegi okoliczności, momentami naiwnie sentymentalna, momentami akcja nieco przejaskrawiona, choć były też przykuwające uwagę. Dobrzy są piękni i delikatni , źli ohydni i szpetni. Utwór dydaktyczny, jak uleczyć społeczeństwo od zła i biedy. Tutaj, autor preferuje filantropię, jednak to środek tylko połowiczny. Fabuła tendencyjna, dobro zwycięża, źli ludzie ponoszą karę.
Natomiast ,trzeba przyznać , że autor ukazuje zło nie tylko wśród ubogich ale również wśród ludzi możnych, ich chciwość i przebiegłość w dążeniu do celu, ukazuje również jak nędza i ubóstwo determinuje ludzi do upadku.

Społecznie i po ludzku bardzo smutna. Jako całość kiczowata, wyjątkowe zbiegi okoliczności, momentami naiwnie sentymentalna, momentami akcja nieco przejaskrawiona, choć były też przykuwające uwagę. Dobrzy są piękni i delikatni , źli ohydni i szpetni. Utwór dydaktyczny, jak uleczyć społeczeństwo od zła i biedy. Tutaj, autor preferuje filantropię, jednak to...

Mdła i kiczowata klasyka.
Najwyraźniej z klasyką mi nie po drodze.

Mdła i kiczowata klasyka.
Najwyraźniej z klasyką mi nie po drodze.

Opoiesc o podziemiach Paryza, kryminlne opoiwadanie o biedocie ludzi zajmujaca sie czanym rnkiem.

Opoiesc o podziemiach Paryza, kryminlne opoiwadanie o biedocie ludzi zajmujaca sie czanym rnkiem.