„Rzeźnia numer pięć” to książka będąca protestem Kurta Vonneguta przeciwko wielkiemu absurdowi, jakim jest wojna. Niektórych może oburzać, że w „Rzeźni” patos i tragizm zastąpiła drwina a zamiast pompatycznego języka autor posłużył się czarnym humorem. W moim odczuciu taki zabieg był doskonale przemyślany. Tylko inteligentny i błyskotliwy pisarz mógł tego dokonać. Po lekturze” Rzeźni” za takiego Kurta Vonneguta uważam. Ironizowanie w jego wydaniu to mistrzostwo.

Autor doskonale wiedział, o czym pisze, bo sam był uczestnikiem II wojny światowej (a dokładnie bombardowania Drezna przez lotnictwo aliantów 1945r.. Wojna bez względu gdzie i kiedy się toczy jest barbarzyństwem a to barbarzyństwo jeszcze bardziej potęguje udział w niej dzieci. Na to również autor zwrócił uwagę „Wiecie, powiedział pułkownik – my tutaj musieliśmy wyobrazić sobie wojnę i wydawało nam się zawsze, że udział w niej biorą dojrzali mężczyźni, tacy jak my. Zapomnieliśmy, że wojnę toczą dzieci. Kiedy ujrzałem te świeżo ogolone twarze, przeżyłem szok. ”Mój Boże! – pomyślałem sobie – przecież to istna krucjata dzieci”.

Kurt Vonnegut pokazuje, że historia zamiast uczyć to zatacza koło. Wojny zdarzały się, zdarzają i zdarzać będą. „Jak zapewne wiecie pochodzę z planety, która od zarania dziejów pogrążona jest w bezsensownej rzezi”.

„Rzeźnia numer pięć” to książka będąca protestem Kurta Vonneguta przeciwko wielkiemu absurdowi, jakim jest wojna. Niektórych może oburzać, że w „Rzeźni” patos i tragizm zastąpiła drwina a zamiast pompatycznego języka autor posłużył się czarnym humorem. W moim odczuciu taki zabieg był doskonale przemyślany. Tylko inteligentny i błyskotliwy pisarz mógł tego dokonać. Po...