Może i nie do końca przeczytana. Tomików nie czyta się od deski do deski. Na to trzeba czasu. Aczkolwiek muszę podzielić się tym, co odczuwam gdy czytam 'Requiem do miłości'. Po pierwsze, pomysł, żeby połączyć fotografię z poezją jest genialny, a jeśli chodzi o samą poezję, no cóż... Wyczuwam wiele emocji włożonych w nie. Gdy się je czyta, widać, że nie są pisane 'na siłę', były zapewnię tworzone pod wpływem emocji, sądząc po większości utworów były to raczej 'negatywne emocje'. Chociaż to też zależy, jak się rozumie definicję słowa 'negatywne'. Dla poety smutek czy cierpienie są najlepszymi stanami emocjonalnymi, własnie pod ich wpływem największa jest wena. Wiem z własnego doświadczenia. Jednym z plusów jest to, że wszystko nie jest "podane na tacy". Czytelnik może delektować się słowami i przede wszystkim może snuć refleksje. Tutaj chciałabym odnieść się do utworu 'To do Ciebie', nie wiadomo jaka to była 'historia', można sobie ją wyobrazić, czy będzie trafna? Nie wiadomo. Tomik wg mnie jest bardzo dobry, nie powiem, że rewelacyjny lub, że to jest 'arcydzieło'. Są o wiele lepsi poeci, ale jeśli zważymy na fakt, że pan A.Sowa 'nigdy nie czuł się poetą'. Serdecznie polecam.

Może i nie do końca przeczytana. Tomików nie czyta się od deski do deski. Na to trzeba czasu. Aczkolwiek muszę podzielić się tym, co odczuwam gdy czytam 'Requiem do miłości'. Po pierwsze, pomysł, żeby połączyć fotografię z poezją jest genialny, a jeśli chodzi o samą poezję, no cóż... Wyczuwam wiele emocji włożonych w nie. Gdy się je czyta, widać, że nie są pisane 'na siłę',...