Istny koszmar czytelnika. Liczba siedem jest tak mocno związana z serią, że siódmy tom o siódmym synu siódmego syna powinien być pełen fajerwerków, a po prostu jest słaby. Ta książka nie ma za dużo ładu i składu. Najchętniej pominął bym ją w serii.
Już myślałem, że dojdzie do transformacji Toma i będzie prawdziwym łowcą, a zaraz potem się cofa. Stracharz po prostu swoim gadaniem przechodzi samego siebie. Alice w tym całym zamieszaniu daje jeszcze radę. Nie zapominajmy o Kościstej Lizzie, która jest tak potężna, że sama tego nie ogarnia i nie potrafi rozprawić się ze swoimi przeciwnikami. Zupełnie jakby jej tego zabronił autor.
Cała historia składa się na ucieczkę z Hrabstwa, przybycie na wyspę, wkurzenie i danie się złapać miejscowym, zabawa z czarownicą, polubienie ich przez miejscowych, zabawa z czarownicą i pokonanie jej w cudowny sposób. Taki kogel-mogel. Jakby autor miał na początku pomysł, a potem poszedł w drugą stronę.
Wszystko to sprowadza się do słabej książki, która według mnie nie powinna powstać.

Thomas, Stracharz i Alice wracają do domu z wypełnionego zadania. Wstrząsa nimi widok kompletnie zniszczonego domu w Chipenden. Przed armią wroga uciekają na wyspę Mona. Tam popadają w konflikt z miejscowymi. Ale nie wiedzą jeszcze, że najgorsze dopiero na nich czeka.

Istny koszmar czytelnika. Liczba siedem jest tak mocno związana z serią, że siódmy tom o siódmym synu siódmego syna powinien być pełen fajerwerków, a po prostu jest słaby. Ta książka nie ma za dużo ładu i składu. Najchętniej pominął bym ją w serii.
Już myślałem, że dojdzie do transformacji Toma i będzie prawdziwym łowcą, a zaraz potem się cofa. Stracharz po prostu swoim...