Drugie spotkanie z tetralogią „Porta Coeli" każe mi zrewidować swoje poglądy na jej temat, porzucić złe wspomnienia odnośnie części pierwszej i wróżyć całości świetlaną przyszłość. Historia złapała w końcu wiatr w żagle i zdaje się rozwijać w bardziej konkretnym kierunku. Czyżby „Porta Coeli" miałoby być jednak świetną serią?

Do świata „Porta Coeli" wracamy w kilkanaście lat po wydarzeniach z „Bramy światów". Yebra i Bernardo, jako najważniejsi mieszkańcy nowego świata wyruszyli do odległych miast, aby dokończyć tłumaczenie Księgi. Mamy okazję poznać Veridianę, Victora i Enrique - nieszczęśliwą arystokratkę, głęboko wierzącego mnicha i początkującego inkwizytora, których losy już niedługą splotą się w doprawdy przedziwny sposób. Każde z nich odkryję magię świata równoległego i wniesie do niego swoją cząstkę, na zawsze zmieniając bieg historii. Odkryją w sobie moce, których do końca nie rozumieją. Czy wykorzystają je, aby czynić dobro, czy może zniszczy ich wzajemna nienawiść?

W porównaniu z poprzednim tomem, „Czarne żniwa" wypadają świetnie w pod względem fabuły. Rozwój jest widoczny już przy pierwszym rozdziale, a dalsza lektura każe sądzić, że zmiany idą w zdecydowanie lepszym kierunku. Język autorki i zauważalna schematyczność nadal pozostawiają wiele do życzenia, jednak dzięki obfitości akcji i przełomowych wydarzeń nie ma czasu na nudę. Średniowieczny świat w okresie epidemii dżumy stanowi, w połączeniu z całą gamą uczuć targających bohaterami, subtelne dopełnienie.

Zdecydowanie największym plusem „Czarnych żniw" jest przedstawienie świata równoległego. Do tej pory znany poprzez przenikające do normalnej rzeczywistości zwierzęta, teraz obserwowany i przedstawiany jest również bezpośrednio. Jest barwnie i interesująco, a miejscami baśniowo i tajemniczo. Mamy również możliwość obserwowania rozwoju zakonu i społeczności w nowym środowisku, przenikania starych zachowań i kultury ówczesnych ludzi, pozytywnej i negatywnej ingerencji w te dotąd dziewicze tereny. W rzadkich momentach, gdy fabuła niedomaga, opis nowego świata skutecznie przykuwa uwagę czytelnika i podkręca apetyt.

„Czarne żniwa" mogę spokojnie zaliczyć do tych lepszych drugich tomów (w stosunku do pierwszych). Zarówno dzięki dosyć średniemu początkowi, jak i przemyślanej, interesującej kontynuacji. Olbrzymi skok jakościowy, zafundowany przez autorkę między tą i poprzednią częścią, każe sądzić, że kolejna część będzie po prostu rewelacyjna. I chociaż schematyczność i efekt deja vu nadal są zauważalne, to mam nadzieję, że będzie to pierwszy, poprawiony punkt w kolejnym tomie.

Robert Fryga