Hmmm! Podchodziłem do książki jak do jeża. Codziennie odwiedzałem pobliską księgarnię, brałem „S@motność... do ręki, przeglądałem, czytałem krótkie fragmenty i odkładałem na miejsce. I tak przez tydzień. Okropnie wstydziłem się przed sobą. Chłopie, stary koniu, w co ty brniesz? – myślałem. Zastanawiające jednak było to, że brnąłem dalej i dalej. Przez kolejne dni chodziłem do księgarni, książkę widziałem już z daleka, podchodziłem do znanego mi stosiku, brałem ją do ręki, otwierałem, czytałem parę zdań, zamykałem, odkładałem z powrotem i..., aby do jutra. Myślałem wtedy, ki diabeł! Przecież, jeśli książka mnie tak wciąga, że wracam by ją kartkować, to pewnie nie jest to jakieś zwykłe romansidło! Poczułem się wtedy emocjonalnie zgwałcony przez Wiśniewskiego! I choć był to gwałt, odczuwałem przyjemność. Zawstydzającą i perwersyjną. Pojawiła się też wtedy świadomość manipulacji dokonanej na mnie przez Wiśniewskiego. I to chyba był klucz do moich powrotów do „S@motnosci.... Wciągnął mnie, nie romans Jakuba i Jej (w książce, obiekt fascynacji Jakuba nie ma imienia), ale „wątek” biologiczny w życiorysie Jakuba. Sięgając po książkę chciałem przyłapać Wiśniewskiego na jakimś merytorycznym błędzie, wpadce czy choćby tylko nieścisłości biologicznej. Szukałem potknięć, a przy okazji niezauważalnie wsiąkałem w emocje. Geniusz, manipulator, a może i jedno i drugie? Wiśniewski, rzetelnie przedstawiając fakty biologiczne (choćby wywody Jakuba na temat DNA) przemycił do mej duszy romans! Romans w sieci! Obciach! Zastanawiam się jak to możliwe, że ja - facet, racjonalista popłynąłem z Jakubem na fali uczucia. Jedyne, co mi przyszło do głowy to płeć mózgu. Pewnie, tak jak u Wiśniewskiego mój mózg jest kobiecy! Mimo to, po lekturze „S@motności w sieci” nie zostanę fanem randkowania w Internecie - choć jestem ogromnym fanem korespondencji z osobami, które wcześniej poznałem w „realu”. Książkę przeczytałem ... A swoją drogą ciekawe, jak S@motność... odbierają kobiety?

Hmmm! Podchodziłem do książki jak do jeża. Codziennie odwiedzałem pobliską księgarnię, brałem „S@motność... do ręki, przeglądałem, czytałem krótkie fragmenty i odkładałem na miejsce. I tak przez tydzień. Okropnie wstydziłem się przed sobą. Chłopie, stary koniu, w co ty brniesz? – myślałem. Zastanawiające jednak było to, że brnąłem dalej i dalej. Przez kolejne dni chodziłem...