Niezwykle przyjemny powrót do twórczości Hiromi Kawakami. Opowieść o przeszło czterdziestoletniej kobiecie, niepotrafiącej nijak odnaleźć się w życiu. Rozdarta między mężem, który zniknął znienacka kilkanaście lat wcześniej, córką, która poprzez dorastanie także się od niej oddala, oraz kochankiem, pragnącym szczerości i oddania, Kei odbija się od ściany do ściany, nigdzie nie mogąc zaznać upragnionej ulgi.

Hiromi Kawakami głęboko zanurza swoją opowieść w surrealizmie i gęstej, sennej atmosferze. Za główną bohaterką, jak cienie, snują się niewyraźne, nierzeczywiste postaci. Duchy? Wspomnienia? Wyrzuty sumienia? Któż to wie. Wspomnienia chwil spędzonych z mężem, choć tak odległe, stale ją ranią, stale wplatają się w jej codzienne życie. Kei przez cały czas balansuje na granicy snu i jawy, nie mogąc się odnaleźć ani w jednym, ani w drugim świecie. Granica ta przebiega w nadmorskiej miejscowości - tytułowym Manazuru - i ciężko powiedzieć, czy czekają tam na nią odpowiedzi, jeszcze więcej bólu... a może zguba?
To trochę taka powieść o pozostawianiu różnych spraw, stanów, emocji i tak dalej, niedomkniętymi, niezakończonymi w pełni. I o zamykaniu tych drzwi.

Manazuru to kawał surowej opowieści o emocjach, biciu się z przeszłością i swoimi pragnieniami, mocno odrealniony, przepełniony niewiadomymi. Miejscami odczuwałem brak pewnej celności, ostrości i jasności w przebiegu akcji, mimo wszystko jednak atmosfera i zagubienie głównej bohaterki, czynią z Manazuru książkę zdecydowanie godną polecenia.

Niezwykle przyjemny powrót do twórczości Hiromi Kawakami. Opowieść o przeszło czterdziestoletniej kobiecie, niepotrafiącej nijak odnaleźć się w życiu. Rozdarta między mężem, który zniknął znienacka kilkanaście lat wcześniej, córką, która poprzez dorastanie także się od niej oddala, oraz kochankiem, pragnącym szczerości i oddania, Kei odbija się od ściany do ściany, nigdzie...