O dwutomowej powieści „Cudowna podróż” autorstwa Selmy Lagerlöf słyszałam nie raz i nie dwa w dzieciństwie. Optymistyczne opinie szkolnych i podwórkowych kolegów zachęcały do przeczytania dwóch ponad 200 stronnych książek. Niestety, ani szkolna, ani osiedlowa biblioteka nie posiadała tej pozycji w swoich zbiorach, a nigdy nie odważyłam się na pożyczenie ich od innych. Dlatego z wielką chęcią przygarnęłam obydwie części szwedzkiej powieści, kiedy tylko nadarzyła się taka okazja. Książka aż rok czekała na półce, aż zachce mi się poznać jej treść. Aż w końcu w listopadzie sięgnęłam po pierwszą część powieści, o której usłyszałam tyle pochlebnych opinii w pięknych czasach dzieciństwa.
Wraz z pierwszym tomem poznajemy nastoletniego gęślarza Nilsa Holgerssona, który mieszka w niewielkiej wiosce na południu Szwecji. Z kolejnych zda wyłania się okropny charakter chłopca, którego największą przyjemnością jest sprawianie przykrości innym osobom. Młodzieniec nie przykłada się do nauki w szkole, jest nieposłuszny rodzicom, sprawia ból zwierzętom. Wszystko zmienia się, kiedy pewnej niedzieli postanawia uwięzić przebywającego w jego domu krasnoludka. Oburzony zachowaniem chłopca skrzat postanawia go ukarać – za pomocą czarów sprawia, że Nils staje się tak samo mały, jak krasnal. Zawstydzony nastolatek postanawia się nie pokazywać w tym stanie w domu i ucieka z niego. W tym samym czasie nad podwórzem przelatuje stado dzikich gęsi, które udały się w podróż do Laponii. Udomowiony gąsior Marcinek bardzo chce lecieć razem z nimi. W niebezpiecznej drodze towarzyszy mu malutki Nils, który nie raz ratuje z opresji nie tylko stado dzikich gęsi, ale i inne zwierzęta, a nawet i ludzi. Pomimo radości z lotu do Laponii chłopiec zaczyna odczuwać tęsknotę za domem. Pewnej nocy dowiaduje się, że aby dotrzeć do rodziców w swojej ludzkiej postaci, musi dopilnować, aby gąsior Marcinek dotarł bezpiecznie do zagrody. Nie jest to takie proste, gdyż na całej drodze przelotu towarzyszy im przebiegły lis Mykita, który tylko patrzy, aby upolować kolejną gęś ze stada. Nils wie, że jeżeli będzie nią Marcinek, to już na zawsze zostanie krasnoludkiem.
Barwne ilustracje autorstwa Janusza Grabińskiego cieszą oko. Nie są to typowe rysunki, ale malowidła, które miejscami wychodzą nawet poza kontury. Sądzę, że był to przemyślany zabieg ilustratora. Dzięki takiej kompozycji ilustratora, oraz dobraniu jak najbardziej realistycznych barw, obrazki wydają się jak najbardziej autentyczne. Mało kiedy przedstawiają one wydarzenie na tle pejzażu, częściej uchwytują najbardziej dramatyczne, bądź charakterystyczne zwroty akcji w powieści. Właściwie każdy rozdział okraszony jest jakimś malowidłem, chociaż i od tego zdarzają się wyjątki. Tutaj muszę złożyć wielkie uznanie dla ilustratora, gdyż samą treścią książki nieco się zawiodłam.
Oczekiwałam czegoś więcej po powieściopisarce, która za swoją twórczość dostała prestiżową Nagrodę Nobla. A może to po prostu wina tłumaczki tekstu Janiny Mortkowiczowej, że bardzo źle mi się czytało pierwszą część. Składnia zdania pozostawia dużo do życzenia, a niektóre sytuacje są wyrwane jakby z kontekstu. Bywały fragmenty, które musiałam czytać po kilka razy, aby zrozumieć co autorka, tudzież tłumaczka, miały na myśli. Jest jeszcze jedno wytłumaczenie tego, że książka niezbyt do mnie przemawia – jest to powieść napisana typowo oczami dziecka, a ja już przestałam nim być. Z drugiej jednak strony pomimo przekroczenia magicznego wieku 18 lat bardzo lubię wracać do tego, co czyta się maluchom. I z reguły nie mam większego „ale” co do treści. „Cudowna podróż” okazała się widać wyjątkiem od reguły. Nie oznacza to jednak, że zamierzam zrezygnować z czytania drugiego tomu szwedzkiej powieści. Już nawet zaczęłam ją czytać, chociażby po to, aby dowiedzieć się czy Neds wraz z gęsiami doleci do odległej Laponii, jak skończy się wątek podstępnego, a za razem wytrwałego lisa Mykity, czy krnąbrny chłopiec zyska sobie przychylność króla krasnoludków i odzyska swój dawny wygląd oraz czy jeszcze kiedyś zobaczy swoich ukochanych rodziców. Niepewność co do zakończenia całej opowieści okazała się więc silniejsza od wszelkich niedoskonałości, które uraziły mnie w książce.

O dwutomowej powieści „Cudowna podróż” autorstwa Selmy Lagerlöf słyszałam nie raz i nie dwa w dzieciństwie. Optymistyczne opinie szkolnych i podwórkowych kolegów zachęcały do przeczytania dwóch ponad 200 stronnych książek. Niestety, ani szkolna, ani osiedlowa biblioteka nie posiadała tej pozycji w swoich zbiorach, a nigdy nie odważyłam się na pożyczenie ich od innych....