Thor: Wikingowie

5/10 – PRZECIĘTNA

Hordy wikingów-zombie atakują Nowy Jork, wycinając w pień wszystkich, którzy ośmielą się stanąć im na drodze. Nikt, nawet sam gromowładny Thor, nie jest w stanie przeciwstawić się potędze przeklętych ludzi północy. Aby pokonać nieznającego litości wroga, bóg piorunów z pomocą mistrza sztuk mistycznych Doktora Strange’a, konstruuje swoją własną małą armię. W jej skład wchodzą nordycka wojowniczka, średniowieczny krzyżacki rycerz oraz nazistowski pilot. Czy ta egzotyczna grupa bohaterów będzie w stanie skutecznie stawić czoła krwiożerczym wikingom?

„Wikingowie” pochodzą z MAX Comics, czyli imprintu wydawnictwa Marvel docelowo przeznaczonego dla czytelnika dorosłego. Muszę przyznać, że lubię tego typu komiksy, które toczą się obok głównego nurtu, a na ich treść nie jest nałożony kaganiec ograniczeń wiekowych odbiorcy. Takie albumy przeważnie są ciekawsze, bardziej oryginalne i dojrzalsze od standardowych serii przygód superbohaterów. W przypadku tego konkretnego komiksu trudno jest jednak wysnuć taki wniosek. „Wikingowie” są bowiem stylizowani na dzieło klasy „B”, w którym trudno doszukać się głębokich treści lub ważnych tematów. Etykietka pełnoletniości została przypięta ze względu na sporą brutalność oraz liczne krwawe sceny, których album ten dostarcza w absurdalnej wręcz dawce. Wydaje mi się, że autorzy nie mieli zamiaru robić tego komiksu na poważnie, a ich motywacją było mieć po prostu frajdę z przełamywania tabu oraz zabawy konwencją. Scenarzysta Garth Ennis znany jest z ekstremalnego podejścia do tematu, więc trzeba było liczyć się z tym, że w fabule pojawi się kilka kontrowersji. Chyba największą z nich jest obsadzenie w roli jednego z bohaterów nazistowskiego pilota z czasów II Wojny Światowej. Za warstwę graficzną odpowiedzialny jest, znany głównie z tworzenia okładek (m. in. „Kaznodzieja”), brytyjski rysownik Glenn Fabry. Jego ilustracje prezentują się całkiem dobrze, ale moim zdaniem w licznych scenach akcji (często pełnych brutalnej przemocy) brakuje jednak nieco zadziorności.

Jak wspomniałem wcześniej, odniosłem wrażenie, że przy tworzeniu tego komiksu autorzy mieli niezły ubaw, ale czy czytelnicy też będą mieli frajdę? Jest to kwestia sporna. Niektórym taka rozpierducha będzie się podobać, inni uznają ją za przegięcie i tandetę. Jak dla mnie jest to raczej przeciętny album. Utrzymany w konwencji gore, z kilkoma nawet zabawnymi dialogami (szczególnie teksty Thora), ale bez większego sensu i głębszej treści. Polecić mogę jedynie czytelnikom, którzy lubią podobne klimaty i potrafią dobrze się bawić przy totalnie odmóżdżającej rąbance.