Najsłabsze (jak dotąd) z czytanych przeze mnie dzieł Henry’ego Jamesa. Początek powieści przywodzi na myśl utwory Dickensa, ale, w przeciwieństwie do niego, James nie potrafi wiarygodnie opisać ludzi z nizin społecznych, bowiem jego bohaterowie przypominają przebraną w nędzne szaty arystokrację (tę dobrą) – są szlachetni, dobrzy i nawet wyrafinowani, nawet przymierając głodem troszczą się o innych.

Warto pamiętać, że w przeciwieństwie do swego wybitnego kolegi po piórze, który wywodził się ze skrajnej nędzy, najniższych nizin społeczeństwa angielskiego i od wczesnego dzieciństwa pracował na swoje i rodziny utrzymanie, Henry James dzięki fortunie dziadka żył sobie dostatnio w Ameryce i nie musiał walczyć o byt.

Nie rozumiem zatem, skąd wziął się pomysł na przedstawienie biedaków – socjalistów oraz sympatyzujących z nimi arystokratek, bowiem opisując obie te grupy autor nie daje sobie możliwości rozwinięcia naturalnej przenikliwości i uważności, rozdrabniając się, a przez to nie opisując wiarygodnie żadnej ze stron.

Nie ma on także wyczucia kwestii społecznych, z jakiej słynął inny tworzący w tym okresie pisarz – Fiodor Dostojewski. W „Biednych ludziach”, „Łagodnej” czy „Zbrodni i karze” rosyjski mistrz prozy przedstawia przenikliwy i mrożący czytelnika obraz realiów życia biedaków, a w „Biesach” mistrzowsko opisuje socjalistów i innych rewolucyjnych myślicieli pokazując katastrofalne skutki politycznej i moralnej negacji społecznych wartości.

Henry James to mistrz w opisie psychologii ludzi z wyżyn społecznych, zwłaszcza kobiet. Takie jego dzieła uwielbiam i pozostanę ich oddaną czytelniczką.

Najsłabsze (jak dotąd) z czytanych przeze mnie dzieł Henry’ego Jamesa. Początek powieści przywodzi na myśl utwory Dickensa, ale, w przeciwieństwie do niego, James nie potrafi wiarygodnie opisać ludzi z nizin społecznych, bowiem jego bohaterowie przypominają przebraną w nędzne szaty arystokrację (tę dobrą) – są szlachetni, dobrzy i nawet wyrafinowani, nawet przymierając...