[Czy Perry jest sympatyczniejszy od Hickocka? Można go okreslić jako ofiarę swojego przerażajacego towarzysza? Cokolwiek myślę o jego życiu jest mordercą, człowiekiem, który poderżnął gardło drugiemu człowiekowi, a potem w trakcie rozmowy, opowiadał, że w trakcie mordowania, zastanawiał się czemu to robi, bo przecież z tego
Cluttera taki sympatyczny gość. Perry Smith miał bardzo wysoki współczynnik inteligencji, ale najprawdopodobniej osobowość psychotyczną, zależną - prymitywniejszy i psychopatyczny Richarda Hickock zrobił z nim co chciał. To klasyczny tandem - neuroastenik w najlepszym wypadku zawiązuje więź z bezuczuciowym i tępym psychopatą, cwanym, spryttnym na swój własny sposób. Perry nie miał szans. Brutalny mord na bogobojnej i praktycznie wzorowej rodzinie farmerów musiał się skończyć wyrokiem śmierci. Stan psychiczny Smitha nie miał dla wyroku żadnego znaczenia. Zadziwiające i przerażające jest to, że Perry nie był mózgiem całej "operacji" mimo, że przewyższał swojego "kolegę" w stopniu nieporównywalnym. To też jest interesujące. Czy Smith powinien dostać karę śmierci. Nie, nie jestem zwolennikiem kary śmierci. Czytając tą książkę czułem się jakbym siedział na kanapie w opuszczonym domu, gdzie wszędzie są ślady krwi i śliny Capote' a. Ponurość, mrok Hickocka, człowieka, który nie umiał by nigdy się zmienić, nigdy zapłakać. Capote doskonale wiedział, że nie uda się uratować tych dwóch ludzi - potem już tego nie chciał. Kontrast między światem, w którym żyje Capote i Perry - to też było przerażające. Ciekawostką jest, że Truman Capote był najinteligentniejszym pisarzem (IQ ponad 180) - miał genialną pamięć do słów i rozmów. Następny "przyjaciel" Perry ego... Większość ludzi, których Capote znał zginęła w dość dziwnych okolicznościach - polecam "Psy szczekają" i "Muzykę dla Kameleonów" ta jego fascynacja - przecież widoczna makabrą, śmiercią jest w pewien sposób symptomatyczna. Może myślał o napisaniu czegoś większego o morderstwie Sharon Tate - wywiad ze zwyrodnialcem zwanym "Piekne Słońce" w jednej z książek (znajomym?) Mansona. W literaturze nieraz jak w życiu na parnas wchodzi się po trupach. Obrzydliwe, ohydne, obleśne. Kręcił się koło tego, zwabiało go to i napędzało tryby maszyny do pisania jak alkohol i narkotyki. W sumie to jałowość, niemożność poznania życia, wejścia w świat morskiej erotyki. Przygody z kierowcami ciężarówek o umysłowości Hickocka, z czego sam się pod koniec życia spowiada przed sobą i Bogiem, zapity, znarkotyzowany do granic. Ta dziwna predylekcja do śmierci, jakby napisał Fromm - osobowość nekrofilna. Ale jak gdzieś przeczytałem, ktoś musi nam, czytelnikom powiedzieć jak wygląda mrok, ciemność przejawiania się zła. Genet, ale jego nie mogłem przeczytać również zajmował się złem, ale swoim własnym. Tak Perry był zagubiony, stał się "kimś" dzięki Trumanowi Capote.
Ale kimś dla innych, nie dla siebie. Spotykałem takich ludzi jak Hickock - przeważnie ścięte źrenice, nie wchłaniające, nie widzące nic, wyczuwalna kalkulacja, gdy wdają się w rozmowę - odpowiednim słowem było by: wąż, ale węże są wedle symboliki mądre. Czy spotykałem Perrych Smith ów? Znacznie częściaj i to też jest bardzo smutne.
Oglądając film "Capote" pomyślałem, że jednak miałem szczęście. Hickokiem nigdy bym nie był, ale Perrym?

[Czy Perry jest sympatyczniejszy od Hickocka? Można go okreslić jako ofiarę swojego przerażajacego towarzysza? Cokolwiek myślę o jego życiu jest mordercą, człowiekiem, który poderżnął gardło drugiemu człowiekowi, a potem w trakcie rozmowy, opowiadał, że w trakcie mordowania, zastanawiał się czemu to robi, bo przecież z tego
Cluttera taki sympatyczny gość. Perry Smith miał...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej