Monika ma zupełną rację - jedyną drogą do rozwijania się jako czytelnik jest po prostu czytanie (najlepiej klasyków, ale nie tylko). Żadna pojedyncza pozycja nie zastąpi obycia w literaturze. Posługiwanie się listami lektur to dobry pomysł (chociaż radzę potraktować to swobodnie - warto poznać wymienionych autorów, ale nie koniecznie te konkretne pozycje - często te najbardziej cenione wcale nie są najlepsze), listy stu najważniejszych (czy jak to leci) już mniej, bo większość to szmira i szybko może się okazać, że męczysz się na darmo.
Natomiast z czytania nowości zrezygnowałbym całkowicie. Murakami kiedyś stworzył postać, która czytała książki mające minimum trzydzieści lat. Osobiście uważam to za dość wyśrubowany próg, jednak intuicja jak najbardziej właściwa - nie ma sensu zajmować się powieściami, które nie przeszyły próby czasu (chociaż dla rozrywki można robić wyjątki - w końcu to ma być przyjemność!). Jeszcze nie zgodzę się, że klasyka męczy. Fakt, niektóre pozycje, owszem, bywają ciężkie, wiele jednak trzyma w napięciu dużo lepiej niż nowości.

Skoro tak lubisz szeroko pojętą fantastykę, to może sięgnij po klasykę właśnie z tej literatury np. Dracula[bookLink]118692|Dracula[/bookLink], Doktor Jekyll i Pan Hyde[bookLink]48015|Doktor Jekyll i Pan Hyde[/bookLink], warto też sięgnąć po klasyczne bajki np. Alicja w Krainie Czarów[bookLink]168464|Alicja w Krainie Czarów[/bookLink] albo Czarnoksiężnik z krainy Oz[bookLink]138494|Czarnoksiężnik z krainy Oz[/bookLink] (gdybym kasę za każdym razem gdy słyszę odwołanie do tych pozycji w literaturze/filmie amerykański i światowym, to już dawno kupiłbym sobie bibliotekę Raczyńskich).
Moim zdaniem nie warto ograniczać się poszczególnymi gatunkami; to różnorodność naprawdę wzbogaca.

PS A za książkę How to read literature like a professor dziękuję. Z chęcią zajrzę w wolnej chwili.

Monika ma zupełną rację - jedyną drogą do rozwijania się jako czytelnik jest po prostu czytanie (najlepiej klasyków, ale nie tylko). Żadna pojedyncza pozycja nie zastąpi obycia w literaturze. Posługiwanie się listami lektur to dobry pomysł (chociaż radzę potraktować to swobodnie - warto poznać wymienionych autorów, ale nie koniecznie te konkretne pozycje - często te...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Polskiej lub po polsku książki podobnej do "How to read literature like a professor" nie znam, tej zresztą też nie.
Też czuję, że trochę mi umyka, raz więcej, innym razem mniej, ale jeśli czytam coś ambitniejszego niż byle czytadło, to zwykle jednak wiem, że czegoś mi do pełnego jego odczytania brakuje. Gwarantuję Ci, że żadna pojedyncza książka tej luki nie zapełni. Ani nawet mnóstwo książek.
Ja się tym zbytnio nie przejmuję. Z czasem odczytuję coraz więcej, coraz więcej rozumiem z tego, "co autor chciał powiedzieć", ale zdaję sobie sprawę z tego, że wszystkiego mogę nie pojąć nigdy. Trudno. Grunt, że udaje się coraz więcej, że w książkach czytanych ponownie widzę to, czego nie widziałam pięć czy piętnaście lat temu.
Jak do tego dochodzę? Czytając. Nie o literaturze (zwykle), ale po prostu literaturę.
Na początek proponuję cofnąć się do listy lektur szkolnych i, po odrzuceniu nielicznego śmiecia i zbędnych powtórek, przeczytać od deski do deski to, co tam nam kiedyś zadali. Część jest nudna, prawda, ale na tym nasza kultura się wychowała, to czytały kolejne pokolenia naszych pisarzy, więc i do tego się odwołują. Oprócz tego dorwać listę lektur z jakiejś szkoły anglosaskiej - na tym wychowała się większość pisarzy, którzy dzisiaj zalewają nasz rynek. Opcjonalnie literatura klasyczna dowolnej kultury, której literaturę współczesną teraz czytasz i chciałbyś lepiej zrozumieć. Ewentualnie olać listy szkolne i posługiwać się wykazami z rodzaju "100 książek, które każdy powinien przeczytać". Ale bez przesady, jakąś połowę można tam pominąć, autorzy takich zestawień zawsze dodają coś subiektywnie od siebie, często jakieś względnie świeże arcydzieła, które za rok czy dziesięć zostaną wymienione na nowe, lepsze, wspanialsze, albo coś o aktualnych problemach społecznych, co umieszczają na nich nie ze względu na wartość literacką, ale w celu wychowywania (indoktrynacji?) czytelnika - warto porównać ze sobą kilka takich list i wybierać to, co powtarza się najczęściej. I co jest względnie stare.
Dla czytelnika fantastyki obowiązkowo wszelkie mitologie i legendy jakie tylko wpadną w ręce.
Dla czytelnika dowolnego gatunku największe klasyki tego gatunku i co najmniej jedna publikacja prezentująca jego historię.

Nie proponuję odkładać literatury rozrywkowej i poświęcać się wyłącznie starociom, bo kto by dał radę. Ale tak co drugą lub co dziesiątą brać do czytania nie z nowości, ale z tych list obowiązkowych - z czasem pewna ich liczba wejdzie do głowy i otworzy nowe perspektywy.

A tak doraźnie, to można zaglądać do opracowań i interpretacji dzieła, które właśnie czytamy (o ile istnieją, ale nawet jak nie profesjonalne, to czasem jakieś amatorskie po sieci krążą, im większy przebój, tym więcej dyskusji) lub, jeśli zauważymy coś, co wygląda podejrzanie, czujemy, że w danym miejscu jest odwołanie, którego jednak nie rozumiemy, możemy, i ja tak czasem robię, poszukać źródła tego konkretnego symbolu czy czego tam innego. Pogooglać, pogrzebać w słownikach motywów literackich, gdzie jeszcze wyda się sensownie i może uda się znaleźć.

A poza tym czytać, czytać i czytać.

Polskiej lub po polsku książki podobnej do "How to read literature like a professor" nie znam, tej zresztą też nie.
Też czuję, że trochę mi umyka, raz więcej, innym razem mniej, ale jeśli czytam coś ambitniejszego niż byle czytadło, to zwykle jednak wiem, że czegoś mi do pełnego jego odczytania brakuje. Gwarantuję Ci, że żadna pojedyncza książka tej luki nie zapełni. Ani...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie jestem osobą czytającą książki ambitne. Lektury szkolne odrzucałem jak leci, poświęcając się jedynie sci-fi czy fantastyką czytaną na własną rękę. Gdy po jakimś czasie czytania serii Ja Inkwizytor Jacka Piekary przekonałem się, że nic mi to prawie nie daje (na 8 książek w jakiś realny sposób wpłynął na mnie jeden jedyny cytat) spróbowałem Lema, Mickiewicza, Grzędowicza, Dukaja oraz Wyspiańskiego.

I czuję się jak idiota. Tak dużo pomijam, tyle symboli i przenośni umyka mojej uwadze, czytam tak powierzchownie...

Chcialbym to zmienić, nie jestem osobą która stoi w miejscu, gdy coś wymaga zmiany. Jednak jak? Czytając pytania innych na Reddicie, dużo osób polegało książkę Thomasa C. Fostera, "How to read literature like a professor". Jest ona jednak po angielsku. Mimo że jestem biegły w mowie i piśmie w tym języku, to mimo wszystko wolałbym przeczytać coś polskiego o podobnej tematyce. Możecie mi coś polecić?

Co do wyobraźni, to zgłupiałem czytając Lema. Tak, jak większość książek projektuję sobie jako filmy w swojej głowie, tak tutaj widzę jedynie słowa. Może taka jest specyfika tego autora? Koniec końców jest to literatura trudniejsza o wiele od takiego Sapkowskiego czy Clancy'ego. Akurat z tym nie ma wielkiego problemu, ponieważ po jakimś czasie czytania takich książek mój mózg przestanie być leniem i w końcu ruszy do roboty pod względem wyobraźni.

TL;DR: jakąś książka w stylu How to read literature like a professor, tylko że po polsku?

Nie jestem osobą czytającą książki ambitne. Lektury szkolne odrzucałem jak leci, poświęcając się jedynie sci-fi czy fantastyką czytaną na własną rękę. Gdy po jakimś czasie czytania serii Ja Inkwizytor Jacka Piekary przekonałem się, że nic mi to prawie nie daje (na 8 książek w jakiś realny sposób wpłynął na mnie jeden jedyny cytat) spróbowałem Lema, Mickiewicza, Grzędowicza,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej