Natchnienie, to nie te czasy. Widać to było kiedyś w poezji, chociaż już wtedy dzielono ja na natchniona i ta druga - pracowita. Obeznany czytelnik od razu odróżniał jedną od drugiej. Sami autorzy dzielili się na tych, którzy tylko są pośrednikiem pomiędzy głosem, który dyktuje utwór a czytelnikiem. Czasami, na zakończenie utworu, autor czeka przez długi okres, aż pewnego razu potrafi wyskoczyć, w środku nocy, z łóżka i zacząć zapisywać rozwiązanie na pudełku papierosów.
Mickiewiczowi pomocny przy wierszach była delikatna melodia fletu.
Sam termin Deadline może być pewnego rodzaju podnietą. Może spowodować, ze styl zacznie być bardziej wartki i autor nie będzie owijał zdań w zbędne ozdobniki.
W dzisiejszych czasach autor nie czeka miesiącami na natchnienie. Mając przed oczami cyfry, terminy, stawki pisze jak maszyna fordowska.
Ciekawie o natchnieniu wypowiedział się Flaubert "Natchnienie polega na tym, aby zasiadać do pracy o tej samej godzinie."
Najbardziej trafnym będzie stwierdzenie, ze bez silnej woli nie ma wybitnego autora.

Natchnienie, to nie te czasy. Widać to było kiedyś w poezji, chociaż już wtedy dzielono ja na natchniona i ta druga - pracowita. Obeznany czytelnik od razu odróżniał jedną od drugiej. Sami autorzy dzielili się na tych, którzy tylko są pośrednikiem pomiędzy głosem, który dyktuje utwór a czytelnikiem. Czasami, na zakończenie utworu, autor czeka przez długi okres, aż pewnego...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bohumil Hrabal w wywiadzie zamieszczonym na początku "Auteczka", mówi co następuje:

Co pan robi, kiedy nie idzie panu pisanie?
Nie widziała pani bardziej beztroskiego człowieka ode mnie. Jeśli mnie to nie dręczy, czym się tu przejmować? Natychmiast z tego korzystam i wychodzę powłóczyć się po mieście, czuję się, jakby małżonka była daleko ode mnie na urlopie. W niepisaniu należę do kategorii pisarzy pierwszej klasy. Myślę sobie nawet, że pisanie jest namiastką prawdziwego życia. Gdybym miał wybierać, wolałbym się prawdopodobnie włóczyć niż pisać. I wtedy nawet jestem towarzyski! Jak opuści mnie muza, jestem cały czas szczęśliwy, tyle że nazajutrz mam kaca, ale taki kac to jest spowiadanie samego siebie, słuchanie wnętrzności, jak się regenerują, taki kac to nawet kontrplan powiązany jednocześnie z głęboką krytyką samego siebie. To wszystko jest mi dane, kiedy nie piszę.

Bohumil Hrabal w wywiadzie zamieszczonym na początku "Auteczka", mówi co następuje:

Co pan robi, kiedy nie idzie panu pisanie?
Nie widziała pani bardziej beztroskiego człowieka ode mnie. Jeśli mnie to nie dręczy, czym się tu przejmować? Natychmiast z tego korzystam i wychodzę powłóczyć się po mieście, czuję się, jakby małżonka była daleko ode mnie na urlopie. W niepisaniu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

A niby praca pisarza jest lekka, łatwa i przyjemna, jak twierdzą niektórzy;-)
Z własnego (małego) doświadczenia wiem, że stworzenie tekstu jest, wbrew pozorom, trudne. A kiedy nachodzi taka niemoc... Ja bym zgadzała się z Hilary Mantel, ale sposób Victora Hugo jest chyba najciekawszy;-)

A niby praca pisarza jest lekka, łatwa i przyjemna, jak twierdzą niektórzy;-)
Z własnego (małego) doświadczenia wiem, że stworzenie tekstu jest, wbrew pozorom, trudne. A kiedy nachodzi taka niemoc... Ja bym zgadzała się z Hilary Mantel, ale sposób Victora Hugo jest chyba najciekawszy;-)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Zapraszamy do dyskusji.

Zapraszamy do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post