Przepraszam, że nie czytałem poprzednich postów, ale chcę się odnieść do konkretnej sprawy.
Autor tematu pytał o materiał na j. polski. Moim zdaniem literatura powinna być niejako niezależnym subprzedmiotem przedmiotu j. polski. Niby tak jest (było, teraz nie wiem), ale chyba ciągle panuje zwyczaj wywyższania naszych twórców, podczas gdy na tle literatury światowej, nasza jest zwyczajnie SŁABA. W znaczeniu, że nie podejmuje problemów światowych, jest lokalna, egzotyczna, wyizolowana. Zdecydowana większość taka jest, a do tego wtórna i z niepohamowanym nerwem naśladownictwa. W szkole się o tym nie mówi, a większość lektur powinno się czytać z litości, nie na kolanach.
Zauważyłem, że pisarze amatorzy (mam z takimi kontakt), których gruntem językowym jest Sienkiewicz, a świat niuansów piękna zamyka się bez reszty w poetyce naszych romantycznych wieszczów, tacy nie dysponują środkami wyrazu mogącymi wyrazić cokolwiek aktualnego. Zazębiają się z przeszłością, czyli z niczym, a chybiają w rzeczywistość. Ambitne dziecko kończy szkołę z bagażem resentymentu; wielkich ludzi już nie ma, nic się już nie da po polsku napisać. Jedyne co nam pozostało, to niezapominać o Mickie/Sienkiewiczu i Chopinie. Uczyć się ich na pamięć i hurtem deklamować. A "Bogurodzicę" zagrać na 500 gitar, wtedy zadziwimy świat.
Sorry za zejście z tematu.

Przepraszam, że nie czytałem poprzednich postów, ale chcę się odnieść do konkretnej sprawy.
Autor tematu pytał o materiał na j. polski. Moim zdaniem literatura powinna być niejako niezależnym subprzedmiotem przedmiotu j. polski. Niby tak jest (było, teraz nie wiem), ale chyba ciągle panuje zwyczaj wywyższania naszych twórców, podczas gdy na tle literatury światowej, nasza...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Chassefierre: @Hubert, zatem przyjmuję od szlachetnego pana jednorożca i obiecuję o niego dbać. Chociaż korci mnie, żeby złośliwie dać mu na imię ,,Joseph'' (ale foch anulowany) ;)


Cieszy mnie to ogromnie, dbaj o niego, tylko nie przesadzaj z różową trawą. Psują się mu od niej zęby. Nie rozumiem tekstu o Joseph'ie, więc ani troszeczkę nie odbieram tego jako złośliwość ;) Jak foch anulowany to zapraszam na kawę w trybie zaocznym.

Chassefierre:
1. Brak inicjatywy uczniów jest zależny od polonisty - w liceum miałam dwie kobiety na polskim; w klasie I i II polonistka jak cud, miód i orzeszki. Rozwijała nasze kreatywne myślenie, omawiała w ciekawy sposób lektury, zmuszała do dyskusji... W klasie maturalnej trafiła się kobieta, która potrafiła mi powiedzieć:
- Chassefierre, właśnie w taki sposób powinnaś przeanalizować ten tekst. (to zdanie padło zaraz po tym, gdy koleżanka twierdząca, że Judym był ,,nowym Prometeuszem świata współczesnego'' dostała piątkę, a ja - twierdząca, że z niego był życiowy nieudacznik - dostałam dwóję)
- Tego opowiadania NIE mieliście czytać. (to zaraz po tym, kiedy podważyłam jej tezę, mówiącą o tym, jakoby w opowiadaniach Borowskiego nie było przykładów solidarności między więźniami obozów koncentracyjnych)
- Nie wywyższaj się na lekcjach, bo dajesz kolegom z klasy do zrozumienia, że są głupi. (to usłyszałam po lekcji, kiedy kazała mi zostać na małe tet'a'tet. Sytuacja do tej pory mnie śmieszy, bo ludzie z klasy - mat,fiz - błagali mnie przed polskim, żebym ''tylko coś mówiła'')
To było konkretne podcinanie skrzydeł i przyznaję, że w pewnym momencie zaczęłam olewać lekcje.


Od polonisty oczywiście też, ale wg mnie większa część tego zależy od uczniów. Miałem w liceum wybitną polonistkę, która była całą sobą zaangażowana w prowadzenie lekcji, jednak do czytania lektur mnie nie przekonała. Miałem ciekawsze zajęcia wtedy, ale rozmawiałem (i czasem byłem także oceniany) o książkach, które sam wybierałem i czytałem. Dodatkowo, w klasie miałem ze 25 osób, z których większość była intelektualnymi kłodami, którymi powinno się w piecach palić. W związku z powyższym, mimo, że polonistka wychodziła ze skóry, to lekcje prezentowały dosyć uśredniony poziom.

Chassefierre:
2. Akurat, gdybym miała wybierać między powtórnym przeczytaniem ,,Zmierzchu'', a Ferdkiem, to siadłabym przed telewizorem. Nie generalizuję tutaj i nie sprowadzam wszystkich dzieł współczesnych do kultury masowej, niemniej jednak, musisz przyznać, że kultura masowa wkradła się już dosłownie wszędzie.


Muszę przyznać, bardzo bym nie chciał, choćby dlatego, żeby się jeszcze posprzeczać, ale przyznaję. Wkradła się wszędzie i też postrzegam to jako naturalne i nie do powstrzymania. Globalna wioska, internet, tv spowodowały, że czy oglądasz film ze Stanów, Australii, czy Europy to będą bardzo podobne. Dlaczego? Bo odnoszą się do podobnych wzorców kulturowych, więc są łatwe do strawienia przez odbiorców. Dlaczego nie ma w ramówkach filmów offowych, albo robionych w Azji, czy Afryce? Ponieważ nie znalazłyby wielu odbiorców z powodu braku marketingu oraz trudności w zrozumieniu. Tylko, że to tyczy się także książek. Trochę bełkot mi z tego wyszedł. Wybacz.


Chassefierre:
I o ile kiedyś wchodziłam do ,,Empika'' z radością, wiedząc, że znajdę coś ciekawego dla siebie, tak teraz krażę między półkami, zastanawiając się, czy to gust mi się zmienił, czy to świat powinien iść w połowie na przemiał.


W Empiku nie robię zakupów z zasady. Jestę Hipsterę. Jednak z fantastyki to mają także te niekoniecznie popularne i kasowe tytuły.

Chassefierre:
3. Opieram się na tym, co leci w telewizji publicznej (kablówki nie mam) i zauważam, że sceny w filmach, które są prezentowane (w najlepszym czasie antenowym, bo w nocy czytam, więc ambitne kino często mnie omija), stają się niestety coraz krótsze.
(Tu trudno byłoby mi się opierać na festiwalu Sputnik albo na produkcjach Mosfilmu...)


Prajm tajm to taki specyficzny moment w ciągu dnia, kiedy rzuca się cokolwiek, co przyciągnie jak największą część ludu do telewizorów. Podtrzymują swoją tezę, że jest to bardzo niereprezentatywna próba :]

Chassefierre:
4. Fakt, z początku nie było to warunkowanie, ale - moim zdaniem - teraz już jest. Ktoś przede mną napisał, że jeśli osoba X naprawdę chce czytać, to znajdzie pół godziny w ciągu dnia na książkę. I ja się pod tym podpisuję w całości.


Ale ja to przecież napisałem w moim ostatnim poście :P warunkiem jest chęć czytania, a chęć czytania wg mnie nie istnieje samoistnie, tylko w połączeniu z konkretnym autorem/autorami, gatunkiem, tematyką czy innymi określonymi zbiorami.

Chassefierre: @Hubert, zatem przyjmuję od szlachetnego pana jednorożca i obiecuję o niego dbać. Chociaż korci mnie, żeby złośliwie dać mu na imię ,,Joseph'' (ale foch anulowany) ;)


Cieszy mnie to ogromnie, dbaj o niego, tylko nie przesadzaj z różową trawą. Psują się mu od niej zęby. Nie rozumiem tekstu o Joseph'ie, więc ani troszeczkę nie odbieram tego jako złośliwość...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Polonistkę z podstawówki pamiętam tylko dlatego, że mimo piątek zawsze stawiała mi czwórkę, ponieważ nie odczuwała przymusu ciągłego podlizywania się jej. Za to w gimnazjum trafiłam na nauczycielkę z powołaniem, która potrafiła zachęcić do samodzielnego myślenia i wypowiadania swoich poglądów na temat danej książki - nigdy nie zapomnę jej słów:
Moi drodzy, w odniesieniu do lektur nie mówimy 'przerabiać', tylko 'omawiać'. Przerabiać to możemy kotlety na schabowe.
Uczyła też mojego starszego brata i on opowiedział mi jedną ze swoich lekcji polskiego, na której omawiali 'Zemstę' Fredry. Jeden drugiego przekrzykiwał, że po co ci główni bohaterowie się kłócą, przecież takie awantury do niczego nie prowadzą i tylko pogarszają sprawę. A mój brat powiedział tylko to zdanie:
- Myślę, że dobrze, że są te bezsensowne kłótnie, ponieważ dają efekt komiczny, a 'Zemsta' to przecież komedia. - Wszyscy nagle zamilkli, a nauczycielka pochwaliła go za odmienne zdanie.
Za to w liceum trafiłam na taką polonistkę, jaką opisują wyżej inni użytkownicy. Była moją wychowawczynią i musiała szalenie pędzić z omawianiem lektur. Najdłużej to chyba na 'Lalce' się zatrzymała, resztę książek omawiała w maksimum trzy lekcje i trzeba było takie mieć zdanie o 'Dziadach' jakie ona miała.
Raz mówiła coś o dramacie Szekspira 'Romeo i Julia', a propos omawiana 'Makbeta'. Jedna z moich koleżanek powiedziała, że dla niej 'Romeo i Julia' to bezsensowna sztuka, ponieważ para nastolatków, która ledwo odrosła od ziemi i nie zna życia niby zakochuje się w sobie na zabój, po kilku dniach znajomości biorą ślub, a na końcu się zabijają, to wcale nie oznacza wielkiej miłości oraz uznania tego za dramatu wszechczasów. Nie muszę dodawać, że nauczycielka ostro się na nią uwzięła aż do klasy maturalnej (jej słowa pochodzą z pierwszej klasy).
Aż dziw mnie bierze, że ostatecznie wylądowałam na filologii polskiej:-D

Polonistkę z podstawówki pamiętam tylko dlatego, że mimo piątek zawsze stawiała mi czwórkę, ponieważ nie odczuwała przymusu ciągłego podlizywania się jej. Za to w gimnazjum trafiłam na nauczycielkę z powołaniem, która potrafiła zachęcić do samodzielnego myślenia i wypowiadania swoich poglądów na temat danej książki - nigdy nie zapomnę jej słów:
Moi drodzy, w odniesieniu do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lektury szkolne są złe głownie dlatego, że sami ich nie wybieramy. Nawet nie mamy nic do gadania skoro nieprzeczytanie książki grozi pałą z polskiego. Tak myśli każde dziecko, które książkami nie jest i nie było zainteresowane.

Na szczęście szkoła kiedyś się skończy, czy to po lekcjach, czy zupełnie po dorobieniu się odpowiedniego wykształcenia... Wtedy człowiek ni z owąd (prawdopodobnie z nudy) sięga po książkę bo chce - np. dlatego, że dotyczy osoby, autora, muzyki czy własnego zainteresowania... człowiek wchodzi w inną świadomość - czytanie to nie tylko "musieć zaliczyć" ale rozrywka, która może ciekawiej wypełnić czas niż np. telewizja. Potem się uzależnia, i nic mu nie pomoże... Książki należy pokochać samemu!

PS. Olbrzymi wpływ będzie miał nauczyciel... może on zacząć "teraz przejdziemy do mojej ulubionej lektury gdy byłem/am w waszym wieku" lub tak, jak moja polonistka z czasów liceum "niestety, ale musimy to przerobić, jest duża szansa, że ta właśnie lektura będzie na maturze, więc spodziewajcie się obszernej kartkówki w przyszłym tygodniu".

Lektury szkolne są złe głownie dlatego, że sami ich nie wybieramy. Nawet nie mamy nic do gadania skoro nieprzeczytanie książki grozi pałą z polskiego. Tak myśli każde dziecko, które książkami nie jest i nie było zainteresowane.

Na szczęście szkoła kiedyś się skończy, czy to po lekcjach, czy zupełnie po dorobieniu się odpowiedniego wykształcenia... Wtedy człowiek ni z owąd...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Myślę, że to nie lektury są problemem tylko nauczyciele, którzy zniechęcają uczniów, traktują swoją pracę jak jakąś katorgę,a niektórzy aby patrzą żeby jak najgorzej zgnębić uczniów, no i ten durny program nauczania.. dużo niepotrzebnego materiału a mało czasu.. i każdy nauczyciel chce zdążyć, bo trzeba się wyrobić, bo matura niedługo, a trzeba wszystko omówić, bo przecież nikt nie wie co akurat może się na tej maturze znaleźć.. ten kto układa ten program chyba lubi się znęcać nad ludźmi. A nauczycieli z powołaniem, takich z prawdziwego zdarzenia już nie ma... lub są ich śladowe ilości.

Myślę, że to nie lektury są problemem tylko nauczyciele, którzy zniechęcają uczniów, traktują swoją pracę jak jakąś katorgę,a niektórzy aby patrzą żeby jak najgorzej zgnębić uczniów, no i ten durny program nauczania.. dużo niepotrzebnego materiału a mało czasu.. i każdy nauczyciel chce zdążyć, bo trzeba się wyrobić, bo matura niedługo, a trzeba wszystko omówić, bo przecież...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Hubert:
Wg mnie potrzebujemy coraz krótszych i bardziej treściwych form, ponieważ z dnia na dzień świat kręci się coraz szybciej. Mamy coraz więcej obowiązków, żeby nasze życie nazwać życiem i coraz mniej czasu na przyswajanie informacji czy/i kultury.


Tak, najlepiej maksymalnie wszystko uprościć - książki, muzykę, film, żeby nie trzeba było się specjalnie wysilać i myśleć. I tak już media nas karmią wszechobecną papką, nie trzeba tego dodatkowo przenosić do szkół.
Prawda jest taka, że jak ktoś chce to znajdzie czas na czytanie, nawet jeśli to będzie pół godziny dziennie. A wybór książek jest na tyle duży, że każdy znajdzie coś dla siebie, i ten co lubi skomplikowane formy, i ten co woli same dialogi.
Uproszczenie natomiast uważam że przydałoby się podręcznikom, zwłaszcza akademickim, które w większości nie są pisane pod studenta, ale raczej po to żeby profesor mógł się pochwalić swoją erudycją.
Co do kanonu lektur to zapewne można by go trochę odświeżyć, ale jestem zdania, że jakieś pojęcie o literaturze, zwłaszcza własnego kraju trzeba mieć. Nawet jeśli się tych książek nie przeczyta. Osobiście większości lektur w liceum nie przeczytałam, wystarczyły streszczenia i to co się wyniosło z lekcji. Jedyne co mi się podobało to Mistrz i Małgorzata, Dżuma, Quo Vadis i Lalka.
Może faktycznie dobrym pomysłem byłoby czytanie wybranych fragmentów książek(zwłaszcza tych nudniejszych), zamiast katowania się całością. Faktem jest że te nasze lektury są niestety dość ciężkie w odbiorze. Czy naprawdę potrzeba aż tylu lektur o obozach koncentracyjnych? Dla mnie króciutkie Medaliony były wystarczające. Przydałoby się chyba większe urozmaicenie, jak już ktoś wyżej pisał, przekrój różnych gatunków, żeby pokazać młodzieży że ciekawe książki też istnieją. Więcej pozycji z literatury światowej, gdzie nie było tyle martyrologii. I więcej współczesnych rzeczy, czegoś z czym można się identyfikować. Ale nie uważam, że zbytnie upraszczanie jest potrzebne. Zmiana powinna chyba bardziej dotyczyć sposobu nauczania i omawiania lektur, a młody człowiek powinien być zachęcany do samodzielnego myślenia.

Hubert:
Wg mnie potrzebujemy coraz krótszych i bardziej treściwych form, ponieważ z dnia na dzień świat kręci się coraz szybciej. Mamy coraz więcej obowiązków, żeby nasze życie nazwać życiem i coraz mniej czasu na przyswajanie informacji czy/i kultury.


Tak, najlepiej maksymalnie wszystko uprościć - książki, muzykę, film, żeby nie trzeba było się specjalnie wysilać i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Muhikons: Dla mnie czytane lektur do szkoły to świetna motywacja, by poznać książki, po które pewnie nigdy bym nie sięgnęła, zawsze nie mogę się doczekać, aż dorwę wykaz lektur na nadchodzący rok szkolny. Jak dotąd chyba tylko ze dwie mi się nie podobały.


Popieram - chyba mały odsetek osób z własnej woli wziąłby do ręki taką 'Nie-Boską Komedię'. Ja podczas czytania niektórych lektur zapragnęłam poznać więcej:-) Po Prusie i Dostojewskim sięgnęłam po Tołstoja, Flauberta i Dickensa.

Muhikons: Dla mnie czytane lektur do szkoły to świetna motywacja, by poznać książki, po które pewnie nigdy bym nie sięgnęła, zawsze nie mogę się doczekać, aż dorwę wykaz lektur na nadchodzący rok szkolny. Jak dotąd chyba tylko ze dwie mi się nie podobały.


Popieram - chyba mały odsetek osób z własnej woli wziąłby do ręki taką 'Nie-Boską Komedię'. Ja podczas czytania...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dla mnie czytane lektur do szkoły to świetna motywacja, by poznać książki, po które pewnie nigdy bym nie sięgnęła, zawsze nie mogę się doczekać, aż dorwę wykaz lektur na nadchodzący rok szkolny. Jak dotąd chyba tylko ze dwie mi się nie podobały.

Dla mnie czytane lektur do szkoły to świetna motywacja, by poznać książki, po które pewnie nigdy bym nie sięgnęła, zawsze nie mogę się doczekać, aż dorwę wykaz lektur na nadchodzący rok szkolny. Jak dotąd chyba tylko ze dwie mi się nie podobały.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

ja miałam to samo w technikum, że nie czytałam lektur w ogóle... w podstawówce jeszcze chętnie czytałam książki, bo miałam fajną polonistkę, która organizowała zabawy w formie krzyżówek, zgadywanek, uczniowie sami wymyślali pytania, tworzyła potem taki kącik dyskusyjny, siadaliśmy w kółku i każdy coś tam o książce opowiadał i było fajnie.. i na tym etapie moja przygoda z lekturami się kończy. W Technikum miałam też fajną polonistkę, dyskutowaliśmy z nią, słuchała uczniów itd., nie trzymała się nigdy kanonu i czytała razem z nami książki, bo ona sama była w książkach zakochana, ale niestety była to obsesja.. wmuszała nam te lektury, jak ktoś nie przeczytał jedynka, wzywanie rodziców do szkoły (była naszą wychowawczynią) i traktowała nas jak dzieci, uważała, że nic nie jest ważniejsze od książek, każdą lekturę omawiała w ciągu 4 lekcji i do tego bardzo wnikliwie analizowała, najmniejszy nawet szczegół zapamiętywała z książki, po omówieniu jednej lektury od razu zabierała się za następną, bo chciała zdążyć z materiałem i na przeczytanie książki dawała nam 3 dni i koniec.. nie obchodziło ją czy ktoś zdąży czy nie i swoją obsesją obrzydzała innym książki.. dlatego nawet nie próbowałam tego czytać, słuchałam na lekcji co inni mówią, ewentualnie przeczytałam w necie charakterystyki bohaterów i już wiedziałam o co w książce lata, a jak mnie o coś spytała to szybko cytat znalazłam zinterpretowałam na swój sposób i miałam spokój, a z kartkówek/klasówek zawsze 5 czy 4. Inni się męczyli nad lekturami, a ja w tym czasie czytałam książki, które sama chciałam przeczytać, spotykałam się ze znajomymi, grałam czy co tam jeszcze... ;)

ja miałam to samo w technikum, że nie czytałam lektur w ogóle... w podstawówce jeszcze chętnie czytałam książki, bo miałam fajną polonistkę, która organizowała zabawy w formie krzyżówek, zgadywanek, uczniowie sami wymyślali pytania, tworzyła potem taki kącik dyskusyjny, siadaliśmy w kółku i każdy coś tam o książce opowiadał i było fajnie.. i na tym etapie moja przygoda z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

I z ostatnią wypowiedzią się zgodzę. Czytam odkąd się czytać nauczyłam. W podstawówce książki, jak ptaki porozkładane były na półkach. Czytałam po kilka naraz, bo musiałam. Kiedy matka zaczęła mi je "niechcący" zamykać, zaczęłam zapamiętywać strony w każdej w nich, bo zakładki mi wyciągała na późniejszym etapie. Potem mi nawet zabrali książki.
I nadeszły lektury. I zostałam Mistrzem Oszustwa. Całe liceum nie przeczytałam niczego prócz "Mistrza i Małgorzaty". Siedziałam pierwszą godzinę polskiego i słuchałam, a na drugiej już miałam "własne rozumienie". Polonistka połapała się dopiero na koniec trzeciej klasy liceum.
Zawsze miałam zdolności do wyciągania sedna z rzeczy, których nie rozumiałam, bądź nie czytałam. W ten sposób pisałam prace o bankowości (WTF? liczyć nawet nie umiem).
Siedząc w kontekście i myśląc odrobinę można przelecieć lektury na piąteczkach nawet nie patrząc na okładkę czy streszczenie. Wiem, bo zrobiłam to. Nawet nie pamiętam co tam na liście było.
Oni czytali lekturę, a ja całe liceum usiłowałam przeczytać "Tako rzecze Zaratustra" (nadal nie dojrzałam, ale pracuje nad tym). Oni czytali kolejne "cośtam w trylogii", a ja w tym czasie pochłaniałam też trylogię, ale Krzysztofa Borunia.
I dopiero teraz zaczynam się wiercić wokół tytułów z list lektur. Nadal mam awers. Dziś wiem, że błędem było ich nie przeczytanie, chociaż paru. Ale tamten przymus nadal mnie blokuje.
Powiedz mi, że coś trzeba, lub jest dobre, więcej niż 10 razy w tygodniu - nie ruszę tego przez całe lata. ;/

I z ostatnią wypowiedzią się zgodzę. Czytam odkąd się czytać nauczyłam. W podstawówce książki, jak ptaki porozkładane były na półkach. Czytałam po kilka naraz, bo musiałam. Kiedy matka zaczęła mi je "niechcący" zamykać, zaczęłam zapamiętywać strony w każdej w nich, bo zakładki mi wyciągała na późniejszym etapie. Potem mi nawet zabrali książki.
I nadeszły lektury. I zostałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej