To jest wręcz bardzo słaba książka, która jedzie na opinii klasyka fantasy. Pisząc o niej takie peany, to tak samo jakby wystukać że pierwszy Conan to głęboka psychologiczna nowela...

To jest wręcz bardzo słaba książka, która jedzie na opinii klasyka fantasy. Pisząc o niej takie peany, to tak samo jakby wystukać że pierwszy Conan to głęboka psychologiczna nowela...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

@Draconis
Nie mam pewności, czy zrozumiałeś Gracjana, bo z jego wypowiedzi nie wynika bezpośrednio, że krytykuje "Władcę pierścieni", równie dobrze może krytykować "Ziemiomorze". Nawet bardziej to wygląda na to drugie, bo wybacz, ale Twoja krótka wypowiedź, choć dla Tolkiena pochlebna, na miano peanu nie zasługuje, natomiast artykuł Marcina jak najbardziej można tak nazwać. Na to samo wskazuje także poparcie Gracjana dla Twojej wypowiedzi - skoro się z Tobą zgadza, to chyba jednak to "nudne" dzieło Le Guin porównywał do Conana, a nie wybitną w niepodlegający dyskusji sposób twórczość Tolkiena.

A o wybitności obojga tych pisarzy i ich dzieł chętnie podyskutuję, bo nie widzę problemu w dyskutowaniu o rzeczach "niepodlegających dyskusji", mam chyba jakiś problem z uznaniem takiej kategorii.

Nudność dzieła wcale nie musi oznaczać jego słabości czy miałkości. Dla wielu "Władca pierścieni" (książka! nie film) jest nudny, sama, choć cenię wysoko, potrafię przyznać, że pod pewnymi względami się zestarzał, ale to przecież w niczym nie umniejsza jego wielkości. A zarzut nudności wobec "Ziemiomorza" jakoś do mnie nie przemawia, można powiedzieć, że nie są to książki trzymające w napięciu, ale dla mnie mimo tego są bardzo ciekawe. I znacznie głębsze od "Władcy pierścieni", który w zasadzie jest dość prostą opowieścią o podróży w celu ratowania świata - niewiele się pod tym względem różni od mitów i legend, z których czerpie i mnogości późniejszej fantasy, która na nim bazuje. Wiem, to jest wielkie, tak ze względu na konstrukcję świata, jak i z racji swojego miejsca w historii literatury w ogóle i fantastyki w szczególności, ale tak na pierwszym, przygodowym planie, jest to opowieść prosta i dość naiwna. Jeśli tu chcesz wykraczać poza tę powierzchniową prostotę, to oddaj sprawiedliwość "Ziemiomorzu" i też sięgnij głębiej, poszukaj sensów i znaczeń, nie zatrzymuj się na krytyce mało porywającej narracji i nieciekawych (jak dla kogo!) przygód.

@Draconis
Nie mam pewności, czy zrozumiałeś Gracjana, bo z jego wypowiedzi nie wynika bezpośrednio, że krytykuje "Władcę pierścieni", równie dobrze może krytykować "Ziemiomorze". Nawet bardziej to wygląda na to drugie, bo wybacz, ale Twoja krótka wypowiedź, choć dla Tolkiena pochlebna, na miano peanu nie zasługuje, natomiast artykuł Marcina jak najbardziej można tak nazwać....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Idzie mi oczywiście o "Czarnoksiężnika z archipelagu". Zresztą zostawiłem w ty serwisie obszerną, niezbyt pozytywną opinię o tym gniocie.

Idzie mi oczywiście o "Czarnoksiężnika z archipelagu". Zresztą zostawiłem w ty serwisie obszerną, niezbyt pozytywną opinię o tym gniocie.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

@Gracjan
Przeczytałam sobie Twoją opinię. Dla skonfrontowania wyobrażeń swojej pamięci z rzeczywistością przeczytałam sobie ponownie książkę (nie bez przyjemności - i tak miałam powtórkę w planach w najbliższej przyszłości, artykuł i Twój komentarz przyspieszyły to najwyżej o parę miesięcy). I nie rozumiem. Jak i gdzie zobaczyłeś gniota??? Powieść może się nie podobać, w końcu czytelnicy są różni i nie każdemu musi to samo pasować, ale wydawałoby się, że człowiek inteligentny, nawet jeśli coś mu się nie podoba, potrafi spojrzeć na to nie tylko z punktu widzenia własnych upodobań, ale nieco szerzej, zdobyć się na odrobinę obiektywizmu i znaleźć w dziele nie tylko jego mankamenty, ale i zalety. Powiedzieć, że się nie podoba, ale nie nazywać gniotem czegoś, co nim nie jest. Przejrzałam parę innych Twoich opinii, zwłaszcza tych dotyczących dzieł mi znanych, by wyrobić sobie opinię o Tobie, i nie mogę wyjść z zadziwienia. "Folwark zwierzęcy" doceniasz, a "Władców marionetek" zjechałeś niemal równie ostro jak "Czarnoksiężnika z Archipelagu". To są oczywiście książki bardzo różne, ale mają pewne cechy wspólne, które w jednej wydajesz się cenić, a w drugiej w ogóle nie zauważać. Jak to jest możliwe? Wydaje mi się, że jak coś nie jest przekładalne na rzeczywistość w stosunku jeden do jednego, to powierzchowny odbiór pierwszej, akcyjnej warstwy utworu, przesłania Ci wszystko, co mógłbyś odkryć pod spodem. U Orwella widzisz "satyrę wymierzoną w narodziny Czerwonego Imperium" i tę satyrę chwalisz. Nie bajkę o zwierzętach robiących sobie rewolucję, ale właśnie komentarz do rzeczywistości uznajesz w tej książce za ważny. Nie roztrząsasz absurdalności mówiących zwierząt, nie zastanawiasz się nad tym, jak, już po zaakceptowaniu założenia, że zwierzęta mogłyby mówić, mogłoby zaistnieć jakiekolwiek porozumienie pomiędzy farmą zarządzaną przez świnie a resztą świata wciąż zdominowaną przez ludzi, jak ci ludzie mogliby zaakceptować jakąkolwiek współpracę i wymianę handlową. Nie zajmujesz się tym, bo to nie jest ważne, bo świat przedstawiony tej opowieści nie jest po to, żeby go brać na serio, jest tylko alegorią naszego świata, a w nim wiadomo jak było. Dlaczego więc w innych dziełach nie patrzysz na to samo? Dlaczego pisząc o "Władcach marionetek" bierzesz pod uwagę tylko inwazję kosmitów, a ani trochę nie odnosisz tego do realiów zimnej wojny? Dlaczego nie widzisz, że marionetki obcych to tak naprawdę ludzie zainfekowani przez sowiecką propagandę, przekabaceni na agentów wroga. Że cała atmosfera strachu i podejrzeń, jaka jest udziałem społeczeństwa w tej książce, jest odbiciem sytuacji społeczno-politycznej w dobie maccartyzmu. Nie dotykasz w ogóle tego tematu. Pastwisz się nad konstrukcją bohatera, czepiasz niezgodności futurystycznych przewidywań autora z naszą rzeczywistością, absurdalności wyobrażeń o (zupełnie nieistotnych dla fabuły!) Marsie i Wenus. A, i jeszcze " Heinlein chcąc opisać działanie tajnej komórki rządowej, całkowicie zapomniał o specyfice tego typu grupy". Jak mógł zapomnieć? Co miał zapominać? To Ty wydajesz się zapominać lub kompletnie nie zdawać sobie sprawy z tego, jak świat się zmienił od czasów Heinleina, jakie on miał wtedy możliwości i jak bardzo różniły się one od dzisiejszych. Nie tylko internetu nie było. Telewizja, radio, prasa były zupełnie inne, nie było też tylu książek o wszystkim, ile ich mamy teraz, a już w szczególności nie było powszechnego dostępu do jakiejkolwiek wiedzy o tym, co jest tajne. A tajne było znacznie więcej niż teraz. W kwestii czegokolwiek związanego z jakimikolwiek służbami specjalnymi autor był wtedy zdany na występujące w społeczeństwie ogólnie niejasne wyobrażenia, własną intuicję i ewentualnie własne doświadczenia, nie mógł wyobrażeń o tym czerpać z setek filmów, które my obejrzeliśmy i nie mógł swoich pomysłów skonfrontować z literaturą naukową czy choćby popularnonaukową. Co ciekawe, choć podobne przykłady ignorancji autorów wytykasz też w "Księdze tysiąca i jednej nocy", to tam przy wystawianiu oceny zdajesz się na to przymykać oczy - czyżby z racji wieku dzieła? Jeśli tak, to, choć "Władcy marionetek" są dziełem nieporównanie młodszym, również chyba zasługują na emerycką taryfę ulgową. Krytykujesz tę książkę tak, jakby powstała wczoraj. I czepiasz się stylu, w jakim to wszystko jest opisane, który przecież też był znakiem czasów. Na treść poza- lub ponad-rozrywkową, która jest jedyną, na jaką zwracasz uwagę w "Folwarku zwierzęcym", tutaj całkowicie zamykasz oczy.
Wydaje mi się, że dokładnie tak samo robisz z "Czarnoksiężnikiem z Archipelagu". Styl nie taki, zdania zbyt złożone, dialogi do bani. Walka ze smokami nieprzekonująca i jak on to zrobił ze zwierzakiem, jak się w ptaka przemienił. A o czym tak naprawdę jest książka? "Chyba o dorastaniu" - naprawdę tylko tyle w niej dostrzegłeś? Albo, jeśli wszystko co tam jest pod dorastanie podciągniemy, czy uważasz, że dorastanie to temat mały lub mało istotny?
To nie jest dorastanie w sensie rozwoju fizycznego, związanych z tym emocji, w tym pierwszych doświadczeń romantycznych, oraz dorastanie jako zdobywanie wiedzy o świecie i nauka korzystania z tej wiedzy w życiu. Takie dorastanie mamy w pierwszej lepszej książce, bohater się uczy, doświadcza coraz więcej, wie coraz więcej i coraz lepiej sobie radzi. Tu to mamy potraktowane skrótowo, autorka niemal nie poświęca temu uwagi, wspomina, ale nie relacjonuje tego szczegółowo. Bo i po co? Cóż czytelnikowi przyniosą lekcje magii i lista zaklęć, których bohater się nauczył? Jakim przygotowaniem przed pierwszym zauroczeniem będzie drobiazgowy opis spotkań bohatera z dziewczyną i rozwijających się w nim w tym czasie uczuć? Jedno nijak się ma do świata, w którym czytelnikowi przyszło żyć, drugie w niczym mu nie pomoże, to są te sprawy, których samemu trzeba doświadczyć, z książek się ich nie wyczyta. Czym więc autorka się w tym dorastaniu zajmuje? Tym, czym niestety rzadko zajmują się rodzice i cały system edukacyjny. Odpowiedzialnością. Tak za własne czyny i błędy, jak za swój los i miejsce w świecie, a także za wszystko to, do czego jest się zdolnym i co się postanawia zrobić lub z czego robienia się rezygnuje. Rozumieniem siebie. Odkrywaniem prawdy o sobie poprzez rezygnację z własnych wyidealizowanych wyobrażeń o sobie. Akceptacją siebie takiego, jakim się jest, ze wszystkimi tego konsekwencjami.
Znajdź mi książkę o dorastaniu, która porusza te tematy lepiej lub która robi to równie dobrze, ale przy tym jest lepszą książką (np. bardziej porywającą lub z mniejszą liczbą błędów). Nie po prostu lepszą książkę, bo tych pewnie jest wiele, ale lepsze przedstawienie tych samych problemów. Ja lepszej nie znam, dlatego tę cenię wysoko.
Jak się dobrze zastanowić, to łatwość, z jaką Ged rozprawia się ze smokami, może być nie usterką, ale wręcz celowym zabiegiem autorki. Bo czymże są smoki? Niesprzyjającą okolicznością zewnętrzną, zagrożeniem, jakie niesie świat, czymś co po prostu jest i z czym trzeba się zmierzyć. Bohater to robi i wygrywa. Jest do tego nieźle przygotowany, jest wybitnie utalentowany i momentami nadmiernie wręcz odważny, więc choćby wydawało się to nieprawdopodobne i choć na pewno jest trudne, to jednak nie ma nic bardzo dziwnego w tym, że mu się udaje. Ale jest to opisane prosto i krótko nie dlatego, że było łatwe, ale dlatego, że ma na czytelniku sprawiać wrażenie znacznie łatwiejszego niż inne, ważniejsze wyzwanie, które przed bohaterem stoi. Bo zmierzyć się z namacalnym przeciwnikiem stojącym naprzeciwko jest łatwo. Trudniej zmierzyć się z sobą samym, z nieprzyjemną prawdą o sobie, z konsekwencjami tego, co samemu się uczyniło. Wejrzeć wgłąb siebie, zrozumieć co i dlaczego, zrozumieć swoją odpowiedzialność i przyznać się do niej przed samym sobą, nie tylko zgodzić się ponieść konsekwencje, ale przede wszystkim prawdziwie uwierzyć, że na cały ich wymiar sprawiedliwie się zasłużyło. Stawić czoło prawdzie i ją zaakceptować - to jest to, co bohater ma osiągnąć, to jest to, co jest dla niego najtrudniejsze. Starcie ze smokami wygląda jak wygląda po to, żeby wyraźnie tę trudność podkreślić. To jest tak trudne, że smoki przy tym to taki mały pikuś.


Można pisać lepiej, jak Gaiman i Rowling? Tu dopiero przesadziłeś! Jeśli nawet przyjmiemy, z czym osobiście się nie zgadzam, że ich dzieła są lepsze, to pamiętaj, że bez Le Guin prawdopodobnie by ich nie było lub byłyby zupełnie inne. Równie dobrze mógłbyś pisać, że taki np. Malory stworzył dzieło nudne i niestrawne, że czytanie tego to męka, a autor do pięt nie dorasta Tolkienowi. Tylko co z tego, jeśli Mistrz żył znacznie później i całymi garściami czerpał z legendy zredagowanej przez tamtego? Historii nie odwrócisz, ktoś musi być wcześniej, by inni mogli się od niego uczyć i choć należy się cieszyć, jeśli kolejne pokolenia potrafią osiągnąć więcej niż ich poprzednicy, to należy także pamiętać, o ile łatwiejszą mieli drogę, jak mały jest ich oryginalny wkład w wielkość ich dzieł, a ile zawdzięczają swoim mistrzom, na ile ich naśladują i ilu błędów unikają nie dlatego, że tacy są zdolni, ale dlatego, że zamiast na swoich mają na czyich błędach się uczyć. Jeśli Le Guin nazwiesz grafomanką, to dlaczego tak samo, i do tego jeszcze plagiatorką, nie nazywasz Rowling? "Fajnie się czyta" nie znaczy tyle samo co "Dobra książka". I oceniając dzieło niefajne (nudne, zawierające błędy lub drobne nielogiczności) warto spojrzeć poza tę niefajność i zastanowić się, czy naprawdę oznacza ona miernotę, czy tylko osobie skupiającej się na akcji i rozrywce ta niefajność przesłania rzeczywistą wielkość. Lub przynajmniej książkę przyzwoitą, jeśli wielkości przy braku fajności docenić się nie umie.


Jedno, w czym się z Tobą zgadzam, to krytyka tłumaczenia. Nie raz już podkreślałam, że Barańczak koncertowo schrzanił robotę. Może nie był jeszcze tak dobry, za jakiego się go powszechnie uważa, a może jakąś tam fantastykę potraktował na odwal, ale jakiekolwiek by nie były tego przyczyny, ewidentnie widać, że zwyczajnie spieprzył. Na czym poznałam się już jako kilkulatka, bo wtedy czytającej mi to na głos mamie zadałam pytanie o to, dlaczego dobrych czarodziejów nazywa się w tej książce czarnoksiężnikami - wtedy satysfakcjonującej odpowiedzi nie uzyskałam, ale mimo to uważam tę książkę za pierwszą, która otworzyła mi oczy na istnienie bariery oddzielającej czytelnika od oryginalnej wizji twórcy. Co mnie wkurza, to że Barańczaka uważa się za tak dobrego tłumacza, że mało kto ma odwagę skrytykować jego pracę i bez głębszej refleksji przedrukowuje się wciąż na nowo tę samą wersję, zamiast pokusić się o nowe, oddające tej książce sprawiedliwość tłumaczenie. A że błędy tłumacza dotyczą całości, z tytułem włącznie i że ten koszmarek wszedł już na stałe do polskiej świadomości o tym dziele, to mała szansa by kiedykolwiek ktoś to ruszył. Przecież wydanie pod nowym tytułem spotkałoby się z zarzutami, że to skok na kasę i próba wciśnięcia czytelnikom tej samej pozycji jako zupełnie nowej książki. Boleję nad tym, ale nie widzę szans na nowe, tym razem poprawne tłumaczenie :(
Nawet poprawić obecnego jakoś się wydawnictwu nie chciało, Gred i kołysanie to paskudztwa, ale jednak drobiazgi na tle błędu niespójności względem "Grobowców Atuanu" w kwestii religii Kargów - w "Czarnoksiężniku..." jedna wzmianka, ale znając tom drugi można było poprawić. Z kolei co do podworca, to odsyłam do słownika - tu nie ma żadnego błędu, co najwyżej archaizm, ale przy konwencji baśniowej jak najbardziej na miejscu.
Ale najgorsze nawet tłumaczenie i nędza korekty nie usprawiedliwiają przenoszenia błędów przekładu na ocenę dzieła jako takiego. Tłumacz spieprzył, wydawnictwo się nie popisało. Ale opowieść jest dobra, a jej autorka zasługuje za to na uznanie.

@Gracjan
Przeczytałam sobie Twoją opinię. Dla skonfrontowania wyobrażeń swojej pamięci z rzeczywistością przeczytałam sobie ponownie książkę (nie bez przyjemności - i tak miałam powtórkę w planach w najbliższej przyszłości, artykuł i Twój komentarz przyspieszyły to najwyżej o parę miesięcy). I nie rozumiem. Jak i gdzie zobaczyłeś gniota??? Powieść może się nie podobać, w...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Obawiam się że jeśli nie widzisz różnicy między wiarygodnym psychologicznie, sensownym fabularnie dziełem, a zbiorem idiotycznych dialogów, infantylnym czekadełkiem gdzie forma niweczy ideę - to nie jestem Ci w stanie tego objaśnić.

Ja już większość co miałem do powiedzenia nt. rzeczonych tytułów powiedziałem.

Obawiam się że jeśli nie widzisz różnicy między wiarygodnym psychologicznie, sensownym fabularnie dziełem, a zbiorem idiotycznych dialogów, infantylnym czekadełkiem gdzie forma niweczy ideę - to nie jestem Ci w stanie tego objaśnić.

Ja już większość co miałem do powiedzenia nt. rzeczonych tytułów powiedziałem.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ale jak to: "nie napisała"? A czym jest większość powieści i opowiadań z Ziemiomorza?

A jeśli to, co napisała, Cię nie satysfakcjonuje, to nie, Sanderson nie da rady. Bo o ile się orientuję, wspominane lecz nieobecne w tych książkach "Czyny Geda" to poemat bądź pieśń. Czyli to samo, co mamy w znanych nam powieściach, tyle że całkiem innymi słowami, w zupełnie innej formie zapisane. Do tego nie wystarczy powieściopisarz, potrzeba poety, ale też nie byle jakiego, bo epickiego. Znasz jakichś żywych? Bo kontakt z Homerem już jakiś czas temu mi się urwał :)

Ale jak to: "nie napisała"? A czym jest większość powieści i opowiadań z Ziemiomorza?

A jeśli to, co napisała, Cię nie satysfakcjonuje, to nie, Sanderson nie da rady. Bo o ile się orientuję, wspominane lecz nieobecne w tych książkach "Czyny Geda" to poemat bądź pieśń. Czyli to samo, co mamy w znanych nam powieściach, tyle że całkiem innymi słowami, w zupełnie innej formie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kto wie, co zostało w szufladach i co z tym zrobią spadkobiercy? Wiersze pisała, choć krótkie, trochę jest na ursulakleguin.com, wydała też:
Tao Te King czyli Księga Drogi. Napisała na nowo Ursula K. Le Guin[bookLink]79778|Tao Te King czyli Księga Drogi. Napisała na nowo Ursula K. Le Guin[/bookLink]

Z tym Sandersonem to miał być taki żart. Chociaż jak tak się zastanowić, obym nie wykrakał.

EDIT: Ciekawostka, właśnie się dowiedziałem, że z niejakim Toddem Bartonem stworzyła też album "Music and Poetry of the Kesh", trochę jakby ścieżkę dźwiękową do Wracać wciąż do domu[bookLink]66876|Wracać wciąż do domu[/bookLink]

Kto wie, co zostało w szufladach i co z tym zrobią spadkobiercy? Wiersze pisała, choć krótkie, trochę jest na ursulakleguin.com, wydała też:
Tao Te King czyli Księga Drogi. Napisała na nowo Ursula K. Le Guin[bookLink]79778|Tao Te King czyli Księga Drogi. Napisała na nowo Ursula K. Le Guin[/bookLink]

Z tym Sandersonem to miał być taki żart. Chociaż jak tak się zastanowić,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej