Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Ja w dzieciństwie bajek nie lubiłam, czasami czytałam baśnie, najlepiej straszna. Kochałam Doktora Dolittle i wszystkie książki o zwierzętach. Moje dziecko chyba od 4 roku życia zakochało się w "Księdze dżungli" i mogło słuchać bez końca. Wina matki, która nie lubiła bajek i czytanie dziecku taż musiało byś przyjemnością dla matki.Dlatego jak się zorientowałam, że pamięta co było czytane dnia poprzedniego, mogłam nareszcie wybierać ciekawsze dla siebie książki.

Ja w dzieciństwie bajek nie lubiłam, czasami czytałam baśnie, najlepiej straszna. Kochałam Doktora Dolittle i wszystkie książki o zwierzętach. Moje dziecko chyba od 4 roku życia zakochało się w "Księdze dżungli" i mogło słuchać bez końca. Wina matki, która nie lubiła bajek i czytanie dziecku taż musiało byś przyjemnością dla matki.Dlatego jak się zorientowałam, że pamięta...

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Na szczęście nie pamiętam zachęt z biblioteki. Czytałam to na co miałam ochotę i te książki podsuwali mi rodzice. Miałam na przykład kilkanaście tomów Jana Żabińskiego "Opowieści o zwierzętach", Którymi się zaczytywałam. Wręcz na odwrót, w której klasie szkoły podstawowej bibliotekarka szkolna opieprzyła mnie, że nikt tylu książek nie czyta, a więc tylko wypożyczam je i oddaje. Na moją prośbę, żeby mnie przepytała z tych książek, ofuknęła, że nie ma czasu. Pożegnałam się więc z biblioteką szkolną. Miałam dość książek w domu.

Na szczęście nie pamiętam zachęt z biblioteki. Czytałam to na co miałam ochotę i te książki podsuwali mi rodzice. Miałam na przykład kilkanaście tomów Jana Żabińskiego "Opowieści o zwierzętach", Którymi się zaczytywałam. Wręcz na odwrót, w której klasie szkoły podstawowej bibliotekarka szkolna opieprzyła mnie, że nikt tylu książek nie czyta, a więc tylko wypożyczam je i...

@Renax
Ja lubię Tygryska, ale już w dorosłości, bo gdy jako pierwszoklasistce pani bibliotekarka wcisnęła obie części Milnego, to po kilku stronach rzuciłam to w kąt.
Bo coś mi się wydaje, że "Kubuś Puchatek" nie jest dla pierwszoklasistów. Mama mi czytała znacznie wcześniej i wtedy było w porządku, potem w czasach wczesnoszkolnych było fuj i dopiero gdzieś w liceum znowu doceniłam. Jak wiele innych "bajek dla dzieci". W dzieciństwie interesowało mnie to, co poważne, dorosłe, bohaterowie jeśli nie byli dorośli, to musieli być przynajmniej starsi ode mnie i jeszcze mierzyć się z problemami ponad ich wiek. Tomek Wilmowski, Staś Tarkowski - to byli bohaterowie odpowiedni dla mnie w wieku jednocyfrowym. Dzieciarnia z Bullerbyn była w moich czasach szkolnych zbyt dziecinna, potrzebowałam wzorów, od których mogłabym się uczyć, których chciałabym naśladować, a nie rówieśników, z którymi mogłabym trwać w beztroskim dzieciństwie lub, co jeszcze gorsze, dzieci młodszych, od których mogłabym się czuć lepsza lub z którymi mogłabym się radośnie cofać w rozwoju. Mam wrażenie, że na tym polega problem większości tych książek dla dzieci, których dzieci czytać nie chcą - są bardzo ograniczone wiekowo i jeśli dorośli polecą je dzieciom choć trochę za późno, to są już dla nich zbyt dziecinne.

jatymyoni
Wina matki, która nie lubiła bajek i czytanie dziecku taż musiało byś przyjemnością dla matki.
O tak, skąd ja to znam! Moja mama też bajek nie lubiła, więc i na mnie to przeszło. Jak się skończyły w domu powieści bardziej i mniej przygodowe lub młodzieżowe (wspomniane powyżej "Tomki", różne inne podróżnicze, znienawidzone "Anie", ale też np. "Władca pierścieni" czy "Krzyżacy"), to z czasem czytanie na dobranoc objęło nawet "Działa Navarony" i parę innych dorosłych książek sensacyjno-wojenno-szpiegowskich :) Niczego nie żałuję!

@Renax
Ja lubię Tygryska, ale już w dorosłości, bo gdy jako pierwszoklasistce pani bibliotekarka wcisnęła obie części Milnego, to po kilku stronach rzuciłam to w kąt.
Bo coś mi się wydaje, że "Kubuś Puchatek" nie jest dla pierwszoklasistów. Mama mi czytała znacznie wcześniej i wtedy było w porządku, potem w czasach wczesnoszkolnych było fuj i dopiero gdzieś w liceum znowu...

@Monika Ja też nie żałuję, a moje dziecko chyba też. Problem polegał, że jak się nauczyło czytać, to przez parę lat, te książki, które mogłaby przeczytać ją nie interesowały, a te co ją interesowały nie potrafiła jeszcze przeczytać. Ale po paru latach to się wyrównało i sama nadrobiła zaległości w bajkach i baśniach.

@Monika Ja też nie żałuję, a moje dziecko chyba też. Problem polegał, że jak się nauczyło czytać, to przez parę lat, te książki, które mogłaby przeczytać ją nie interesowały, a te co ją interesowały nie potrafiła jeszcze przeczytać. Ale po paru latach to się wyrównało i sama nadrobiła zaległości w bajkach i baśniach.

U mnie te możliwe do czytania to były komiksy - sensowna ilość treści przy sensownie małej ilości tekstu. No i czytania przez mamę było na tyle dużo, że większych potrzeb raczej nie miałam, do około 10 lat czytanie samodzielne książek bezobrazkowych ograniczało się u mnie do obowiązkowych lektur szkolnych - bo czytania tych mama programowo odmawiała. Przełom u mnie nastąpił na początku czwartej klasy, kiedy z racji obowiązkowego już przejścia z zeszytu w trzy linie na taki w jedną zalecone mi zostało ćwiczenie pisania - mama podeszła do sprawy praktycznie, postanowiła upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu (lub po prostu nie miała chęci spędzać ze mną czasu na dyktowaniu mi czegoś do pisania?) i nakazała mi przepisywanie z książki. Dostałam do ręki Słoneczko[bookLink]62877|Słoneczko[/bookLink] i codziennie po odrobieniu lekcji i przed wyjściem na dwór lub włączeniem komputera musiałam zapełnić co najmniej stronę w zeszycie przeznaczonym specjalnie do przepisywania tej książki. Zapisałam zeszyt albo dwa, ogarnęłam moje bazgranie jak kura pazurem do bazgrania względnie wzdłuż linii, wyrok pracy w skryptorium został mi uchylony, ale książka została. I mama odmówiła jej przeczytania, bo nie będzie czytać od początku, którego przecież brat nie zna, nie odłoży też na później cegły, którą właśnie nam czytała. Zostałam sama z moją ciekawością dalszego ciągu i przeczytać już musiałam. A jak przeczytałam te sto kilkadziesiąt stron normalnego, "dorosłego" tekstu bez obrazków, to odkryłam, że grubość i liczba słów nie jest przeszkodą, że jak jest ciekawie, to książka prędzej wyda się za krótka niż będzie nużyć i straszyć końcem strasznie odległym (jak dwie najgorsze lektury z klas 1-3, "Dzieci z Bullerbyn" i "Awantura o Basię" - na pierwszą byłam już za stara, drugą zbyt dobrze pamiętałam z czytania przez mamę parę lat wcześniej i chyba dlatego mnie nudziła). Potem, po tej pierwszej, było już łatwo, zażądałam od mamy kolejnych, dostałam "Niesamowity dwór" i dalej już pochłaniałam masowo Nienackiego, Bahdaja, Niziurskiego, Ożogowską, wkrótce Maya, a koło klasy 6-7 już Dumasa, Conan Doyle'a, Chmielewską, MacLeana, Forsytha, Ludluma i wielu innych. Kiedy ja miałam na to wszystko czas???

U mnie te możliwe do czytania to były komiksy - sensowna ilość treści przy sensownie małej ilości tekstu. No i czytania przez mamę było na tyle dużo, że większych potrzeb raczej nie miałam, do około 10 lat czytanie samodzielne książek bezobrazkowych ograniczało się u mnie do obowiązkowych lektur szkolnych - bo czytania tych mama programowo odmawiała. Przełom u mnie nastąpił...

Nie pamiętam, żeby ktoś czytał mnie jako dziecku. Zresztą moja Mama wtedy studiowała wieczorowo, a więc po pracy jechała do Gliwic i wracała bardzo późno. Miałam zawsze wokół siebie dużo książek, a więc a czytałam od komiksów Makuszyńskiego, przez krótsze historie do coraz dłuższych. Zaczęłam pochłaniać książki gdzieś między 5, a 6 klasą. Do tej listy w moim przypadku dołączyłabym Szklarskiego, Siesicką, Loftinga,Twaina,Curwooda, Centkiewiczów. Później już był Żabiński, Dobraczyński, Cronnin, Green i weszłam w świat dorosłych książek.

Nie pamiętam, żeby ktoś czytał mnie jako dziecku. Zresztą moja Mama wtedy studiowała wieczorowo, a więc po pracy jechała do Gliwic i wracała bardzo późno. Miałam zawsze wokół siebie dużo książek, a więc a czytałam od komiksów Makuszyńskiego, przez krótsze historie do coraz dłuższych. Zaczęłam pochłaniać książki gdzieś między 5, a 6 klasą. Do tej listy w moim przypadku...

Pierwsza część wyliczanki, prócz Siesickiej, zaliczana właśnie dzięki mamie, nieco wcześniej, tak do 8-9 lat, ale właśnie dlatego, że od opowieści nie oddzielała mnie bariera w postaci własnej niezdolności do czytania trudnych tekstów. Do tej listy dodam jeszcze Londona. Wymienionych przez Ciebie w drugiej kolejności pominęłam, u mnie w siódmej weszła Christie, powrót (po czytaniu przez mamę pół życia wcześniej) do Tolkiena, Le Guin, chyba gdzieś ciut wcześniej początek Herberta, przerwany i odłożony do czasów dorosłych nie z powodu trudności tekstu, ale przez prozaiczne wyschnięcie dostępnego źródła takiej fajnej literatury. Potem sporo kryminałów, sensacji, wojennych, szpiegowskich, thrillerów, aż w końcu na dobre odkryłam fantastykę. I koniec, przepadłam, reszta to już dla mnie tylko tło, naprawdę liczy się tylko odkrywanie nieznanego.

Pierwsza część wyliczanki, prócz Siesickiej, zaliczana właśnie dzięki mamie, nieco wcześniej, tak do 8-9 lat, ale właśnie dlatego, że od opowieści nie oddzielała mnie bariera w postaci własnej niezdolności do czytania trudnych tekstów. Do tej listy dodam jeszcze Londona. Wymienionych przez Ciebie w drugiej kolejności pominęłam, u mnie w siódmej weszła Christie, powrót (po...

Przyznaję się, że fantastykę odkryłam dopiero parę lat temu, dzięki mojemu Zięciowi. Nie lubiłam bajek, a więc i fantastykę umieszczałam między bajkami. Mój Zięć uświadomił mi, że o pewnych sprawach lepiej jest pisać, jak się dzieją gdzieś i kiedyś. Przygotował mi zestaw książek do przeczytania i połknęłam bakcyla. Ciągle nadrabiam zaległości lekturowe z fantastyki. Wcześniej to była powieść psychologiczna, rozliczne biografie, lizanie filozofii i psychologi. Teraz tak jak Ty odkrywać nieznane obszary literatury, pomijając jednak parę gatunków.

Przyznaję się, że fantastykę odkryłam dopiero parę lat temu, dzięki mojemu Zięciowi. Nie lubiłam bajek, a więc i fantastykę umieszczałam między bajkami. Mój Zięć uświadomił mi, że o pewnych sprawach lepiej jest pisać, jak się dzieją gdzieś i kiedyś. Przygotował mi zestaw książek do przeczytania i połknęłam bakcyla. Ciągle nadrabiam zaległości lekturowe z fantastyki....

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

Użytkownik wypowiedzi usunął konto

@Monika Puchatek tak jak "Mały książę" ma drugie dno. Ja najbardziej zachwycałam się nim czytając mojej córce. A później ze śmiechem czytałam "Tao Kubusia" i "Te Prosiaczka". Chociaż najsmutniejszą z tych postaci był Krzyś. Natrafiłam kiedyś na wspomnienia już dorosłego Krzysia, był bardzo samotnym człowiekiem.
Ja miałam w dzieciństwie zbiór baśni, chyba pod redakcją Kraszewskiego. To były jedyne baśnie jakie lubiłam. Niektóre były straszne, jakieś pół człowieka, które wypadało z komina i tym podobne. Mojemu dziecku już się mniej podobało.

@Monika Puchatek tak jak "Mały książę" ma drugie dno. Ja najbardziej zachwycałam się nim czytając mojej córce. A później ze śmiechem czytałam "Tao Kubusia" i "Te Prosiaczka". Chociaż najsmutniejszą z tych postaci był Krzyś. Natrafiłam kiedyś na wspomnienia już dorosłego Krzysia, był bardzo samotnym człowiekiem.
Ja miałam w dzieciństwie zbiór baśni, chyba pod redakcją...

Umknęła mi końcówka z Czechami i Białorusią. Już dodane.

Umknęła mi końcówka z Czechami i Białorusią. Już dodane.

Każdemu się mogło zdarzyć :)

Każdemu się mogło zdarzyć :)

Użytkownik wypowiedzi usunął konto