Czuję się wywołana do odpowiedzi.

Jak to: w tekście opublikowanym w internecie? To znaczy, że gdzieś indziej uznałabyś taki błąd za karygodny, ale w internecie dopuszczasz? W książce nie można, ale w internecie przymknijmy oko? Nie rozumiem. Przecież to nie jest byle post pisany w pośpiechu niemalże w tempie wymyślania, forumowy odpowiednik spontanicznej wypowiedzi werbalnej. To jest oficjalna publikacja, nad którą był czas się zastanowić, przeczytać, poprawić.

Błędy popełniamy wszyscy? Możliwe. Ale inaczej traktuje się błąd ucznia, inaczej amatora, a jeszcze inaczej zawodowca. Kiedy ja potknę się o piłkę, to będzie co najwyżej trochę śmiechu, ale jeśli podczas mistrzostw świata lider drużyny próbując strzelić karnego posyła piłkę wysoko w trybuny, to taki błąd kibice pamiętają przez lata i ciąży on na wizerunku piłkarza na długo, czasem nawet do końca kariery. Kiedy dziecko skrzywdzi zabawkę i spróbuje ją zoperować, to może mu wyjść szpetny miś Frankensteina, ale jeśli chirurg coś źle przetnie lub krzywo zszyje, to może zabić pacjenta. Błąd błędowi nie równy i może w przypadku literatury stawką nie jest (zwykle) ludzkie życie, ale to nie znaczy, że błędy na tym polu są nieistotne i należy je lekceważyć. Od kogo mamy uczyć się poprawnego posługiwania się językiem, jeśli nie od literatów? Bo jeśli od nich, to musimy stawiać im wymagania, nie możemy pobłażać jak dzieciom i mówić "każdemu może się zdarzyć". Niektórym zdarzać się nie powinno, a jeśli mimo to się zdarza, to należy o tym mówić i skłaniać do naprawiania tego, co nie powinno było się zdarzyć i do większej uważności na przyszłość.
Takie moje zdanie i chyba prędko go nie zmienię.

Czuję się wywołana do odpowiedzi.

Jak to: w tekście opublikowanym w internecie? To znaczy, że gdzieś indziej uznałabyś taki błąd za karygodny, ale w internecie dopuszczasz? W książce nie można, ale w internecie przymknijmy oko? Nie rozumiem. Przecież to nie jest byle post pisany w pośpiechu niemalże w tempie wymyślania, forumowy odpowiednik spontanicznej wypowiedzi...

Błąd jest błędem, gdziekolwiek się go popełni. W mojej wypowiedzi nie namawiałam do lekceważenia błędów. Po prostu uważam, że sposób, w jaki autor artykułu został skrytykowany w komentarzach, jest nieadekwatny do popełnionego przez niego błędu. To wszystko.

Błąd jest błędem, gdziekolwiek się go popełni. W mojej wypowiedzi nie namawiałam do lekceważenia błędów. Po prostu uważam, że sposób, w jaki autor artykułu został skrytykowany w komentarzach, jest nieadekwatny do popełnionego przez niego błędu. To wszystko.

Nie chciałam odpowiadać, starałam się powstrzymać od nadmiernej krytyki, ale jak spojrzałam na listę popieraczy i zobaczyłam, że sam siebie pan Autor popiera, to nie wytrzymałam.

1. Literówki - zgoda. I ortograf może się niekiedy trafić, i można mieć dys-cośtam, i przecinki to normalka. Przejęzyczenia bywają. Ale gramatykę znacząco kaleczyć? Przecież po napisaniu i przed wysłaniem napisany tekst się czyta, w tym się chyba nie mylę? I przy tym czytaniu zdanie niegramatyczne nie zgrzyta? To co to za czytanie lub jaka znajomość języka, skoro się takich błędów nie widzi?

Usprawiedliwianie się tym, że istnieją publikacje gorsze, wygląda mi jak wymówka z podstawówki:
- Jasiu, nie bij koleżanki, to nieładnie.
- Ale przecież Staszek pobił wczoraj dwie!
A może to nawet nie podstawówka? Przykład wyszedł mi raczej pisakownicowy.

3. Tekst nie wybitny, ale jak na letnią zapchajdziurę nawet ciekawy i miejscami zabawny. Dobrze, że wstrętny babol już poprawiony.

Nie chciałam odpowiadać, starałam się powstrzymać od nadmiernej krytyki, ale jak spojrzałam na listę popieraczy i zobaczyłam, że sam siebie pan Autor popiera, to nie wytrzymałam.

1. Literówki - zgoda. I ortograf może się niekiedy trafić, i można mieć dys-cośtam, i przecinki to normalka. Przejęzyczenia bywają. Ale gramatykę znacząco kaleczyć? Przecież po napisaniu i przed...

O, a lapsus clavis (kto dziś lapsus calami popełnia?) to wyszedł powyżej, z pisakownicą zamiast piaskownicy, zwykła literówka, a pisak się wkradł miast krzemionki. Przyznaję, mało zabawne to wyszło, ale zostawię ku uciesze mniej wybrednych.
To przykład tylko jednego z możliwych rodzajów lapsusów, ale lapsusy to właśnie takie małe pomyłki, jakoś nie widzę wśród nich miejsca dla całych popapranych zdań złożonych.

O, a lapsus clavis (kto dziś lapsus calami popełnia?) to wyszedł powyżej, z pisakownicą zamiast piaskownicy, zwykła literówka, a pisak się wkradł miast krzemionki. Przyznaję, mało zabawne to wyszło, ale zostawię ku uciesze mniej wybrednych.
To przykład tylko jednego z możliwych rodzajów lapsusów, ale lapsusy to właśnie takie małe pomyłki, jakoś nie widzę wśród nich miejsca...

Pani Moniko, dziękuję bardzo za bardzo krytyczne podejście do tworzonych przeze mnie tekstów.
W kwestii poparcia własnej wypowiedzi - zrobiłem to dla tak zwanej "beki". Być może termin jest Pani bliski.
Serdeczności!

Pani Moniko, dziękuję bardzo za bardzo krytyczne podejście do tworzonych przeze mnie tekstów.
W kwestii poparcia własnej wypowiedzi - zrobiłem to dla tak zwanej "beki". Być może termin jest Pani bliski.
Serdeczności!

Błędy zdarzały się, zdarzają się i będą się zdarzać. Errare humanum est, ignoscere humanum est. Nic nie jest nikomu dane odgórnie, wiedza absolutna tym bardziej, poza tym pośpiech, niedopatrzenie i o pomyłkę nietrudno. Gdyby każdego pisarza cechowała poprawność językowa, to korektorzy nie mieliby na chleb.
Ośmielę się nie zgodzić z takim usprawiedliwianiem występowania karygodnych błędów w tekście publikowanym przez literata. Literówka, brak przecinka, powtórzenie części zdania, bo podczas pisania autor się zatrzymał, przemyślał ciąg dalszy i zapisał od nowa całą myśl, nie zauważywszy zapisanego wcześniej początku poprzedniej wersji - to są pomyłki, to może się zdarzyć każdemu. Ale niepoprawna gramatycznie konstrukcja zdania, błąd szkolny w konstrukcji tegoż zdania - to już nie jest drobna pomyłka, to zdanie powstało w umyśle autora, on tak pomyślał, takimi słowami i taką konstrukcją - to świadczy o tym, że myśli z błędami, że one nie pojawiają się w wyniku niedokładnego przekładu myśli na czarne znaczki, ale już na etapie samych myśli. To nie drobny błąd, to plama na wizerunku rzemieślnika słowa, coś, z czym powinien walczyć. Literówki są dla korektorów, ale zdania powinny wychodzić od autora i to on bierze za nie odpowiedzialność.

Pośpiech i niedopatrzenie? To nie jest wpis na forum, tych się nie czepiam (choć czasem boli), to jest opublikowany artykuł. Można było się przyłożyć. Tym bardziej, że to nie gazeta codzienna, nie nius, który trzeba stworzyć przed deadlinem, ale zapychacz miejsca w serwisie internetowym, gdzie można publikować bez oglądania się na terminy druku, więc jak ukaże się godzinę czy dzień później, to nic to nie zmieni, nie będzie przeterminowany.

Korektorzy? No właśnie! To się ukazało jako tekst oficjalny, więc firmuje to nie tylko autor, ale także serwis, który go tu wpuścił - ten sam serwis powinien przepuszczać publikowane teksty przez jakąś korektę przed pokazaniem ich użytkownikom. Na brak korekty cierpi tutaj niestety sporo tekstów redakcyjnych, różnych autorów :(

Błędy zdarzały się, zdarzają się i będą się zdarzać. Errare humanum est, ignoscere humanum est. Nic nie jest nikomu dane odgórnie, wiedza absolutna tym bardziej, poza tym pośpiech, niedopatrzenie i o pomyłkę nietrudno. Gdyby każdego pisarza cechowała poprawność językowa, to korektorzy nie mieliby na chleb.
Ośmielę się nie zgodzić z takim usprawiedliwianiem występowania...

@Moniko, wprawdzie częściowo kierujesz tę wypowiedź do mnie, ale odpowiem, mimo iż autor nie cieszy się moją czytelniczą sympatią. No ale... A więc kolejno:
Ale niepoprawna gramatycznie konstrukcja zdania, błąd szkolny w konstrukcji tegoż zdania - to już nie jest drobna pomyłka, to zdanie powstało w umyśle autora, on tak pomyślał, takimi słowami i taką konstrukcją - to świadczy o tym, że myśli z błędami, że one nie pojawiają się w wyniku niedokładnego przekładu myśli na czarne znaczki, ale już na etapie samych myśli. To nie drobny błąd, to plama na wizerunku rzemieślnika słowa, coś, z czym powinien walczyć.
Najchętniej napisałabym, że trochę przesadzasz, ale byłoby to uproszczenie, a uproszczeń nie lubię. Chyba nawet rozumiem Twój punkt widzenia. Wydaje mi się, że wszystko sprowadza się do terminu: rzemieślnik słowa, a raczej do wyidealizowanego obrazu, którym się posiłkujesz. Chciałabyś, aby wszelkiej maści ludzi "chwytających za pióro" cechowała ponadprzeciętna lub choćby przeciętna poprawność językowa. W takiej sytuacji pisać mogliby jedynie ci, stricte związani ze swoim wykształceniem. Niestety, ale takie myślenie to utopia. Nad tekstem, którym się delektujemy w domu pracuje sztab ludzi: redaktorów, korektorów. Przynajmniej, tak powinno być! Oszczędności wydawnictw doprowadzają jednak do patologicznych sytuacji, co niejednokrotnie mogliśmy i możemy oglądać. Nikt nie oskarża wówczas autora, ale właśnie wydawnictwo, że oszczędza na pracy redaktorów, korektorów.

Zagłębianie się w umysł autora tekstu przerasta moje wrodzone zdolności. Nie wyciągałabym jednak zbyt pochopnych wniosków. Słowa: plama, wstyd etc. wydają mi się za mocne i nieadekwatne do przewiny. Oczywiście, że trzeba się ciągle doskonalić, więc tu się z Tobą zgadzam.

Literówki są dla korektorów, ale zdania powinny wychodzić od autora i to on bierze za nie odpowiedzialność.
Naprawdę? Teraz korektorzy zajmują się tylko literówkami? Za moich czasów istniało coś takiego, jak redakcja, korekta tekstu i miało szerszy zasięg, tj. poprawiało się wszystko, łącznie z błędami ortograficznymi, gramatycznymi, interpunkcyjnymi etc. Pytam poważnie, bo kilka lat mi umknęło na zagranicznych wojażach.

Co do korekty tekstów na LC: nie można się nie zgodzić. Przydałaby się, oj, przydała.

@Moniko, wprawdzie częściowo kierujesz tę wypowiedź do mnie, ale odpowiem, mimo iż autor nie cieszy się moją czytelniczą sympatią. No ale... A więc kolejno:
Ale niepoprawna gramatycznie konstrukcja zdania, błąd szkolny w konstrukcji tegoż zdania - to już nie jest drobna pomyłka, to zdanie powstało w umyśle autora, on tak pomyślał, takimi słowami i taką konstrukcją - to...

Chciałabyś, aby wszelkiej maści ludzi "chwytających za pióro" cechowała ponadprzeciętna lub choćby przeciętna poprawność językowa.
A pewnie! Lecz zdaję sobie sprawę z tego, że to nierealne :(

W takiej sytuacji pisać mogliby jedynie ci, stricte związani ze swoim wykształceniem.
A co ma wykształcenie do poprawnego używania języka ojczystego? Przecież zdecydowana większość ma maturę i to powinno wystarczyć. Więcej nawet, wystarczyć powinno skończenie gimnazjum. Ja sama jestem całkowicie przekonana, że mój poziom poprawności językowej nie poprawił się ani odrobinę od czasu skończenia, wtedy jeszcze ośmioklasowej, podstawówki. Poszerzam słownik, odkrywam ciekawą frazeologię, ciągle się czegoś uczę, ale gramatyki nauczyłam się dawno temu i nic nowego mnie na tym polu nie czeka, żadne studia językoznawcze nie otworzą mi nagle oczu, nie przebudują całej mojej znajomości języka i nie naprawią wieloletnich zaniedbań wcześniejszych szkół, nie uzupełnią niepełnego programu, w którym zabrakło miejsca na naukę pisania bez błędów. Bo tego miejsca w programie szkolnym nie brakowało, uczono nas tam całej potrzebnej do poprawnego korzystania z języka gramatyki, więc jeśli ktoś jej sobie w szkole nie przyswoił, to nie z braku okazji. Może był leniwy? Może brak mu predyspozycji? (To eufemizm, o predyspozycjach mówi się raczej w kontekście jakichś ponadprzeciętnych zdolności, a tu przeciętność w zupełności wystarczy, żeby mimo chęci sobie nie poradzić, to trzeba być w pewien sposób upośledzonym, a nie tylko nieutalentowanym.) A może nie obchodzi go poprawność językowa, przecież wystarczy, że można go zrozumieć, po co przestrzegać jakichś bezużytecznych reguł?
Tylko czy ktoś taki powinien zajmować się pisaniem? Aspirować do miana pisarza?
Nie wymagam studiów. Nawet maturę twórcy mam głęboko gdzieś. Ale żeby uznać go za literata wymagam, by znał podstawowe zasady poprawnej polszczyzny i świadomie je stosował, by pisząc rozumiał to, co pisze, by czytając swój tekst potrafił odczytać znaczenie zawarte w zapisanych słowach, a nie tylko przywołać z pamięci to, co miał zamiar przekazać.

Nad tekstem, którym się delektujemy w domu pracuje sztab ludzi: redaktorów, korektorów. Przynajmniej, tak powinno być! Oszczędności wydawnictw doprowadzają jednak do patologicznych sytuacji, co niejednokrotnie mogliśmy i możemy oglądać. Nikt nie oskarża wówczas autora, ale właśnie wydawnictwo, że oszczędza na pracy redaktorów, korektorów.
Książka książce nierówna. Po pierwsze w dzisiejszych czasach większość z nas czyta chyba więcej literatury zagranicznej niż polskiej. W przypadku takich dzieł za kształt polskiego wydania rzeczywiście odpowiada prawie wyłącznie wydawnictwo, autor nie może być obwiniany o poziom językowy przekładu. Po drugie mamy różne gatunki literackie i różne wobec nich oczekiwania. W kryminale chodzi o zagadkę, w science fiction o gdybanie zmieniające świat, w romansie czy thrillerze o emocje. I jeśli autor ma świetny pomysł, jeśli wpadł na coś, czego jeszcze nie opisano lub nie ujęto tematu w taki właśnie sposób, to jest to wkład wart starań tego sztabu ludzi, autorowi wystarczy, że radzi sobie z językiem jakoś, oni poprawią resztę - bo dobrego pomysłu szkoda zmarnować, na pewno się sprzeda, trzeba tylko doszlifować, poprawić. Podobnie z tekstami naukowymi i popularnonaukowymi - autor coś wie, chce to przekazać i jeśli nawet nie pisze poprawnie, to ta wiedza warta jest starań redaktora.
Ale jest całe mnóstwo literatury, w której to nie treść jest najważniejsza, a forma. Albo to forma sprawia, że dzieło warto czytać, bo tę samą banalną treść zawiera setka innych, ale w tym jednym autor ukazał ją najlepiej, najpiękniej, jakoś inaczej "naj". Do tego rodzaju literatury należy zaliczyć np. poezję, ale nie tylko. Tu trafia cała zabawa słowem, językowe żarty, a także wszelkie popisy erudycyjne. I pitolenie o niczym. Bo co ma do zaoferowania autor, który porusza tematy nie lepsze niż panowie na ławeczce pod sklepem? Dlaczego redaktor ma się męczyć nad jego dziełem, a nie nad wypowiedziami tych panów właśnie? Kiedy różnica nie tkwi w treści, wtedy można takie pitolenie podnieść do rangi sztuki tylko poprzez piękną lub wyszukaną formę. Ale jeśli to redaktor ma być za nią odpowiedzialny, to po co w ogóle w tym procesie autor?
Dlatego uważam, że jeśli autor nie ma nic wybitnego do powiedzenia, to żeby w ogóle zwać się pisarzem, musi to nic wybitnego ubrać w odpowiednie, ciekawe słowa i zdania. Jeśli popisuje się swoją zajebistością w jednym miejscu, to w innym nie może nagle zacząć pisać jak dziesięciolatek (o ile nie jest to zabieg celowy, o ile nie udaje właśnie dzieciaka lub nieuka). Jeśli główną częścią dzieła ma być jego forma, słowa, a nie tylko leżące za nimi znaczenia, to pisarz powinien być głównym tej formy autorem, nie może oczekiwać, że redaktor będzie wszystko za niego wygładzał, bo w ten sposób stałby się bardzo istotnym współautorem, a nie jedynie delikatnym wsparciem, którym jest z założenia.

Redakcja i korekta? Nie wiem, nie znam się, nie jestem z branży, ja tylko czytam. Ale wyobrażam sobie, że redaktor to ktoś, kto służy wsparciem, kto przeczyta, wyłapie błędy merytoryczne, niespójności tekstu, rozmaite bzdury. I wytknie autorowi, wskaże miejsca do poprawy, może zaproponuje zmiany, jakie mogłyby poprawić to, co w pierwotnej wersji szwankuje. Może zaproponuje zmianę kolejności rozdziałów, inne rozłożenie akcentów, może wskaże sceny, które warto pogłębić lub skrócić. Jeśli jest pomysł, jeśli to opowieść jest tą częścią ciekawą, to, prócz uwag merytorycznych, wsparcie w szlifowaniu formy jest jak najbardziej na miejscu. Ale jeśli dzieło składa się głównie z formy, to dlaczego redaktor ma brać na siebie główną część pracy? Jaka jest wtedy waga wkładu własnego autora?
Z kolei korektora wyobrażam sobie jako kogoś, kto w ogóle nie wtrąca się do treści i kto możliwie jak najmniej ingeruje w formę. Jego rolę widzę przede wszystkim w poprawianiu ortografii, interpunkcji, literówek. W przypadku tłumaczeń mógłby pogrzebać przy gramatyce, poprawić słownictwo, powalczyć z kalkami, ale to tylko pod warunkiem konfrontacji z oryginałem i ustalenia, że taki czy inny efekt nie był zamierzony przez autora, że jest błędem nie jego, a tłumacza. W przypadku opowieści treściwych widzę zasadność poprawiania gdzieniegdzie gramatyki nawet w przypadku pracy nad wydaniem w języku oryginalnym. Ale w przypadku dzieł artystycznych myślę, że korektor nie powinien się wtrącać. No bo gdzie jemu, najemnemu robotnikowi, do Jaśnie Pana Artysty, jakże mógłby poprawiać Mistrza? Jeśli Wielki Literat zdecydował się napisać coś w taki właśnie sposób, to widać jest w tym jakiś plan, taka, a nie inna, konstrukcja musi coś wyrażać, przecież nie została zastosowana bezmyślnie.

Chciałabyś, aby wszelkiej maści ludzi "chwytających za pióro" cechowała ponadprzeciętna lub choćby przeciętna poprawność językowa.
A pewnie! Lecz zdaję sobie sprawę z tego, że to nierealne :(

W takiej sytuacji pisać mogliby jedynie ci, stricte związani ze swoim wykształceniem.
A co ma wykształcenie do poprawnego używania języka ojczystego? Przecież zdecydowana większość ma...

Poszerzam słownik, odkrywam ciekawą frazeologię, ciągle się czegoś uczę, ale gramatyki nauczyłam się dawno temu i nic nowego mnie na tym polu nie czeka, żadne studia językoznawcze nie otworzą mi nagle oczu, nie przebudują całej mojej znajomości języka i nie naprawią wieloletnich zaniedbań wcześniejszych szkół, nie uzupełnią niepełnego programu, w którym zabrakło miejsca na naukę pisania bez błędów.

Nie będę z tym polemizować, bo to Twoje przekonanie (mogę w tym miejscu pogratulować samozaparcia i dobrych nauczycieli). Szkoda tylko, że nie dopuszczasz innej możliwości. Jeśli Tobie coś nie pomoże, to nie znaczy, że innym też nie.

(...) bo tego miejsca w programie szkolnym nie brakowało, uczono nas tam całej potrzebnej do poprawnego korzystania z języka gramatyki, więc jeśli ktoś jej sobie w szkole nie przyswoił, to nie z braku okazji. Może był leniwy? Może brak mu predyspozycji? (To eufemizm, o predyspozycjach mówi się raczej w kontekście jakichś ponadprzeciętnych zdolności, a tu przeciętność w zupełności wystarczy, żeby mimo chęci sobie nie poradzić, to trzeba być w pewien sposób upośledzonym, a nie tylko nieutalentowanym.)

Znów to samo, o czym pisałam powyżej. Ponadto poruszasz dość trudny temat, a mianowicie poziom szkolnictwa polskiego. Ze swego doświadczenia wiem, że różnie, w różnych szkołach z tym bywało (też kończyłam ośmioklasową podstawówkę). Tutaj chyba się nie zgodzimy. Rzadko posiłkuję się swoim przypadkiem do generalizowania. Ty na podstawie swoich szkolnych doświadczeń tworzysz teorię o upośledzeniu etc. Cóż...

Tylko czy ktoś taki powinien zajmować się pisaniem? Aspirować do miana pisarza?
Odpowiem Twoimi słowami, które kierujesz do autora tekstu: "Tekst nie wybitny, ale jak na letnią zapchajdziurę nawet ciekawy i miejscami zabawny. Dobrze, że wstrętny babol już poprawiony".

Jeśli miałabym odpowiedzieć osobiście, to "zajmować się pisaniem" - jak najbardziej, aspirować do miana pisarza - aspirować zawsze można. Czytelnicy zweryfikują, czy to zaszczytne miano się mu należy, czy też nie.

Dlatego uważam, że jeśli autor nie ma nic wybitnego do powiedzenia, to żeby w ogóle zwać się pisarzem, musi to nic wybitnego ubrać w odpowiednie, ciekawe słowa i zdania. Jeśli popisuje się swoją zajebistością w jednym miejscu, to w innym nie może nagle zacząć pisać jak dziesięciolatek (o ile nie jest to zabieg celowy, o ile nie udaje właśnie dzieciaka lub nieuka). Jeśli główną częścią dzieła ma być jego forma, słowa, a nie tylko leżące za nimi znaczenia, to pisarz powinien być głównym tej formy autorem, nie może oczekiwać, że redaktor będzie wszystko za niego wygładzał, bo w ten sposób stałby się bardzo istotnym współautorem, a nie jedynie delikatnym wsparciem, którym jest z założenia.

I tu znów się rozmijamy. Dla mnie to jedynie pisanina, niemająca nic wspólnego z pisarstwem, które lubię i cenię. Tej "zajebistości" nie widziałam, ani w poprzednim, ani w obecnym tekście. Gdyby tylko o ten błąd chodziło... No ale... Zapominasz jednak, a raczej świadomie pomijasz fakt, że gdyby serwis dysponował wsparciem korektora, to nie miałabyś pojęcia o zdolnościach bądź też niezdolnościach językowych autora. Przeczytałabyś wygładzony, tj. pozbawiony błędu gramatycznego tekst i mogłabyś być w pełni usatysfakcjonowana jego "zajebistością". Z pozycji czytelnika nie wiemy zatem, czy autor pisze z błędami, czy też bezbłędnie. Nie mamy pojęcia o wkładzie, tj. ingerencji redaktorsko-korektorskiej. Wyobrażenia zwykle mijają się z rzeczywistością, a życzenia, co i jak powinno wyglądać, pozostają jedynie pobożnymi życzeniami.

Poszerzam słownik, odkrywam ciekawą frazeologię, ciągle się czegoś uczę, ale gramatyki nauczyłam się dawno temu i nic nowego mnie na tym polu nie czeka, żadne studia językoznawcze nie otworzą mi nagle oczu, nie przebudują całej mojej znajomości języka i nie naprawią wieloletnich zaniedbań wcześniejszych szkół, nie uzupełnią niepełnego programu, w którym zabrakło miejsca na...

Względem moich doświadczeń szkolnych i mojego przekonania o poziomie szkolnictwa:
To nie o to chodzi, że ja miałam dobrych nauczycieli i że w mojej szkole dobrze uczyli. Bardzo źle nie było, przyznaję, ale nie było też bardzo dobrze. Na dodatek moja klasa miała pecha i przez te kilka lat języka polskiego uczyło nas kolejno chyba pięć lub sześć różnych nauczycielek, w tym co najmniej jedna bez przygotowania polonistycznego - w tych warunkach nie ma mowy ani o porządnym przygotowaniu lekcji, ani o ciągłości realizacji programu. Ale to wszystko nie ma znaczenia! Bo był podręcznik, czasem były też jakieś ćwiczenia, było kilkadziesiąt wymuszonych programem lekcji poświęconych gramatyce i choćby nauczycielka była beznadziejna, to kazała rozwiązywać kolejne zawarte w podręcznikach zadania z rozbierania zdania na części i rozpisywania związków pomiędzy nimi. A potem robiła z tego klasówkę, podkreślała na czerwono błędy i w razie potrzeby wstawiała do dziennika pały. W tych okolicznościach przeciętnie inteligentna osoba potrafiąca czytać mogła bez żadnych przeszkód nauczyć się poprawnej polszczyzny. Nie musiała, nie każda szkoła i nie każdy nauczyciel do tego zmuszają czy choćby zachęcają, więc od tej strony różne leniwce i programowi olewacze mogą trafić lepiej lub gorzej, ale możliwości były. A kto wtedy nie skorzystał, kto nie widział potrzeby, jeśli w późniejszym czasie zainteresował się słowem pisanym i, o zgrozo, wpadł na pomysł samodzielnego tworzenia, ten wciąż ma drogę otwartą, podręczniki do podstawówki wciąż istnieją, a dla oszczędności pieniędzy i czasu można zamiast nich kupić sobie słownik poprawnej polszczyzny i przeczytać ze zrozumieniem. Bo zakładam, że człowiek chętny pisać tę umiejętność powinien już posiadać?

Mnie nie pomoże, ale może pomóc innym? W tej szczególnej sytuacji ośmielę się nie zgodzić. Bo studia nie są po to, żeby uczyć tego, co student dawno powinien umieć! Nie uczą podstaw, tych tylko wymagają na starcie, a na nich budują wiedzę i umiejętności głębsze i wyższe, kto nie ma podstaw, ten na studia się nie dostanie (nie powinien, ale teraz różnie bywa) lub szybko z nich wyleci. A poza tym czy ktoś, kto językiem i jego działaniem się nie interesuje, pcha się na studia językoznawcze? (OK, pchają się ci, którzy myślą, że łatwo zdobyć papier albo którzy na inne się nie dostaną.) Ale jeśli ktoś już się choć trochę interesuje, to, nawet jeśli w szkole go nie nauczyli, sam już się trochę po słownikach i innych źródłach rozgląda, analizuje działanie języka i jego użycia, a to prowadzi do tego, że szkolne błędy przestaje się popełniać. Przed studiami, nie dzięki nim i nie tylko dlatego, że chce się do nich przygotować. Kto zaczyna się bawić językiem, ten się go uczy, podczas i dzięki tej zabawie, nie z uwagi na kierunek studiów. A kto się nie interesuje, ten, jeśli nie ma nic ciekawego do powiedzenia, jeśli tylko chce się bawić lub popisywać, ale nie wkłada w to wysiłku, czy jest w tej swojej zabawie lepszy od przedszkolaka albo pierwszego lepszego filozofa ławeczkowego? Bo jeśli nie jest, to dlaczego i po co jego wypociny się drukuje, a tych pozostałych nie?

Ty na podstawie swoich szkolnych doświadczeń tworzysz teorię o upośledzeniu
Jak pisałam wyżej, nie chodzi o moje doświadczenie w mojej szkole. Podręczniki mieliśmy wszyscy w jakiś sposób zbliżone treścią, we wszystkich było dość, by podstaw można się było nauczyć. Nie piszę też, że tylko upośledzenie może być przyczyną niedouczenia, wskazuję też lenistwo i wisimitoizm, które są odpowiedzialne za zdecydowaną większość przypadków. Tylko że przypadki obu tych rodzajów nie powinny się brać za pisanie, jeśli jest chęć, by coś robić, to chyba powinno jej starczyć do tego, by postarać się to robić dobrze lub przynajmniej przyzwoicie? A rzecz jest tak prosta, tak podstawowa, że jeśli jest chęć, to tylko niedostatki umysłowe mogą stanąć na przeszkodzie, nie da się niedouczenia zwalić na szkołę wtedy, kiedy nauka leży przed nosem i wystarczy po nią sięgnąć, nie, jeśli rzekomo jest zainteresowanie, nie ma miejsca na tłumaczenia "ja bardzo bym chciał(a), ale szkoła mnie skrzywdziła, zaniedbała, nie moja wina, że sobie nie radzę" - jak chcesz, to nadrób zaległości, bez przeszkód ze strony szkoły pójdzie szybciej i łatwiej :)

"zajebistość" - nie miałam na myśli tego, że jakąś wybitność sama widzę, bo nie widzę i chyba nie zobaczę. To była moja próba, może nieudolna, dlatego niezrozumiana, wskazania, jak takie pisanie o niczym może być widziane od strony autora (nie mówię, że tego konkretnego, ale chodzi o moją wizję powszechnego podejścia do pisania tego typu tekstów). Autor ma jakiś pomysł na ogólny zarys tekstu i ma parę drobnych pomysłów na jakieś dowcipy, żarty, które w ten tekst da się wpleść. Nie będę wyrokować, co jest pierwsze, co ważniejsze, co wymyśla się po to, żeby zapakować jakoś albo uatrakcyjnić drugie. Ale gdzieś w tym wszystkim jest jakiś kawałek, który autorowi się spodobał lub o którym myśli, że spodoba się czytelnikom. Ten lub te kawałki to te popisowe numery, którymi autor chce się pochwalić, w których pokazuje swoją wielkość czy zajebistość (choćby te przymioty były tylko jego lub rodziny/znajomych urojeniem). I teraz mam problem z tym, że autor wymyśla taki popisowy kawałek, a tu wyraźnie takie były, choćbym ich zbyt wysoko nie ceniła, to widać, że ktoś się starał, po czym obok wali szkolnym babolem wskazującym, że tym drugim fragmentem się nie zajmował, napisał na odwal, żeby czymś wypełnić miejsce pomiędzy kawałkami dobrymi/pomysłowymi, po czym nie przeczytał, przynajmniej nie krytycznie, podczas gdy takie czytanie należy się każdemu tekstowi przed publikacją.

Ja: Tylko czy ktoś taki powinien zajmować się pisaniem? Aspirować do miana pisarza?
Ty: Odpowiem Twoimi słowami, które kierujesz do autora tekstu: "Tekst nie wybitny, ale jak na letnią zapchajdziurę nawet ciekawy i miejscami zabawny. Dobrze, że wstrętny babol już poprawiony".

Jeśli miałabym odpowiedzieć osobiście, to "zajmować się pisaniem" - jak najbardziej, aspirować do miana pisarza - aspirować zawsze można. Czytelnicy zweryfikują, czy to zaszczytne miano się mu należy, czy też nie.
Niezły jak na zapchajdziurę nie znaczy, że niezły w ogóle. Tę niby pochwałę napisałam po to, żeby nie było, że tylko się czepiam. Ale napisanie czegoś, co ujdzie w porównaniu do czegoś gorszego, to jeszcze nie jest tworzenie literatury. Aspirować można. A skoro podejrzeniem, że mi się podobało, wyrwałaś mnie do odpowiedzi, to jako czytelniczka weryfikuję: jak dla mnie i na podstawie tego i innych tekstów publikowanych na LC ten pan nie zasługuje. A jeśli w książkach prezentuje poziom lepszy i jeśli dzięki nim jednak zasługuje, to stwierdzam, że się nie szanuje i poza książkami nie dba o swój wizerunek. Może zasługuje tylko połowicznie?

Korekta? Wracam do tego, co już pisałam: po co korygować formę, kiedy nie ma treści? Co zostanie z dzieła autora? Czy zamiast korygować nie łatwiej i nie taniej byłoby napisać podobnie pusty tekst samemu? Całe honorarium dla korektora, będącego w tym przypadku autorem, a nieudolny autor odpada z listy płac.
I, jeśli główna wartość tekstu leży w formie, skąd korektor ma wiedzieć, które naruszenia i złamania zasad są niezamierzonym błędem, a które celowym działaniem mającym coś wydumanego wyrażać?
Angażowanie redaktora i korektora jest zasadne wtedy, kiedy autor ma coś do powiedzenia, kiedy jest treść, a trzeba poprawić formę. Kiedy jest tylko forma, przynajmniej ją mógłby autor stworzyć sam, chociaż tym wysiłkiem zasłużyć na prawo oglądania swojego nazwiska pod publikacją.

Względem moich doświadczeń szkolnych i mojego przekonania o poziomie szkolnictwa:
To nie o to chodzi, że ja miałam dobrych nauczycieli i że w mojej szkole dobrze uczyli. Bardzo źle nie było, przyznaję, ale nie było też bardzo dobrze. Na dodatek moja klasa miała pecha i przez te kilka lat języka polskiego uczyło nas kolejno chyba pięć lub sześć różnych nauczycielek, w tym co...