Niestety też się z tym zgadzam. Poza tym jakość tych kryminałów jest w większości słaba i po czterech czy pięciu nacięciach nie chce się sięgać po polskich autorów, którzy za dużo naoglądali się sielanek z "Ojca Mateusza". Pan Chmielarz to jeden z nielicznych wyjątków.

Niestety też się z tym zgadzam. Poza tym jakość tych kryminałów jest w większości słaba i po czterech czy pięciu nacięciach nie chce się sięgać po polskich autorów, którzy za dużo naoglądali się sielanek z "Ojca Mateusza". Pan Chmielarz to jeden z nielicznych wyjątków.

Pani Łukaszu zapomniał Pan o Marcie Zborowskiej, Zygmuncie Miłoszewskim, Marku Krajewskim, Marcinie Wrońskim czy Mariuszu Czubaju.
Każdemu trafia się słabsza książka. Zresztą to kwestia gustu.

Pani Łukaszu zapomniał Pan o Marcie Zborowskiej, Zygmuncie Miłoszewskim, Marku Krajewskim, Marcinie Wrońskim czy Mariuszu Czubaju.
Każdemu trafia się słabsza książka. Zresztą to kwestia gustu.

Znam. Faktycznie dobre.

Znam. Faktycznie dobre.

Rozumiem. Natomiast tworząc tę listę, wziąłem pod uwagę, że dla niektórych to właśnie urlop jest moment, w którym chcą się zmierzyć z bardziej ambitną literaturą, na którą nie mają sił, kiedy pracują.

Rozumiem. Natomiast tworząc tę listę, wziąłem pod uwagę, że dla niektórych to właśnie urlop jest moment, w którym chcą się zmierzyć z bardziej ambitną literaturą, na którą nie mają sił, kiedy pracują.

100% racji, że wakacje to świetny moment, żeby zmierzyć się z czymś ambitniejszym, niż zwykle i że tzw. "prawdziwa literatura" niekoniecznie służy do głaskania czytelnika po głowie albo klepania go po plecach, bywa, że wcale nie sprawia przyjemności a czasem nawet boli. Ale to jest cena, którą płaci się czasem za intelektualną wyprawę, czasem za emocjonalne przeoranie, czasem za moralny kac, a czasem za katharsis, które taka literatura potrafi wywołać.
Ale co do samej "Krótkiej historii..." - nie przeszkadza mi zasadniczo brutalność (chociaż duże fragmenty czytałam znudzona tą obrzydliwością, powstrzymując odruch wymiotny i opadające powieki), jeżeli do czegoś służy. A tu nie jestem przekonana. O czym ta książka jest? O tym, że świat jest odrażający, brudny, zły? Nic odkrywczego. I trochę za mało jak na ambitną literaturę. Podobało mi się, że autor konfrontuje nas z naszym obrazem Jamajki (i ogólnie krajów trzeciego świata), jaki budujemy sobie na podstawie programów podróżniczych i kulinarnych, że to w sumie taka szczęśliwa kraina, gdzie proste żywoty wiedzie "szlachetny dzikus", któremu nawet czasem zazdrościmy (rzucić wszystko i wyjechać na Jamajkę!). A to tymczasem świat pełen brudu, strachu i śmierci. Ale nie potrafię odnaleźć w tej książce więcej. Liniowa ale poszatkowana fabuła nie angażuje i kończy się jak nożem ucięta, żadne z długiej listy postaci nie zyskała na tyle mojego zainteresowania, żebym śledziła jej losy. A język - słowa, słowa, słowa. Przynajmniej dwa razy za dużo słów. Autora ponoszą monologi degeneratów, w których ginie sens. Bo ja naprawdę nie wiem, co poeta miał na myśli. Co jeszcze oprócz generalnej obrzydliwości świata chciał pokazać.
I jeszcze na koniec, posłowie (jakimś cudem zawsze czytam wszystkie posłowia, podziękowania itp.). Autor opisuje tam, jak to researcherzy zebrali mu materiał i miał tak dużo wątków i postaci, że nie mógł się zdecydować, co z tego wybrać, więc wykorzystał wszystko. To ostatecznie pogrzebało tę książkę w moich oczach. Bo "polifoniczna i wielowiątkowa" fabuła okazała się efektem nie zamierzonego planu, ale bezradności autora w stosunku do materiału. Może dlatego nie znalazłam w tej książce puenty? Może dlatego mimo mnożących się pod koniec wątków pobocznych, nie znalazłam odpowiedzi na pytanie, które najbardziej mnie zainteresowało - co się stało z ostatnim zamachowcem, któremu Marley wybaczył?
Więc jak dla mnie można przeczytać, będzie z tego lekko perwersyjna, masochistyczna przyjemność, bo książka zdecydowanie w dobry nastrój nie wprowadza. I zgadzam się, że to jest książka z innej ligi niż wszystkie kryminały i kryminałki razem wzięte, z którą warto się zmierzyć. Ja się zmierzyłam, efekt jak powyżej :)

100% racji, że wakacje to świetny moment, żeby zmierzyć się z czymś ambitniejszym, niż zwykle i że tzw. "prawdziwa literatura" niekoniecznie służy do głaskania czytelnika po głowie albo klepania go po plecach, bywa, że wcale nie sprawia przyjemności a czasem nawet boli. Ale to jest cena, którą płaci się czasem za intelektualną wyprawę, czasem za emocjonalne przeoranie,...

Bardzo ciekawa wypowiedź. Przyznam szczerze, że chciałbym umieć tak dobrze pisać o książkach. Krótko o "Krótkiej...". Po pierwsze dla mnie to było zetknięcie z kawałkiem świata, którego zupełnie nie znam. Pokazanie go od innej, fascynującej, chociaż groźnej strony. Bo nie znałem takiej Jamajki. Jasne, miałem zestaw stereotypów w zanadrzu - bobsleje, reggae i skręty, ale zostały one brutalnie rozbite przez autora. Lubię takie sytuacje.
Po drugie, pokazanie działania mechanizmów świata. To jak wielka historia wpływa na małe rzeczy i na odwrót. Skomplikowana siatka połączeń, gdzie wszytko się ze wszystkim łączy. Ludzkie losy, historia, polityka, wreszcie muzyka.
To też powieść o sile kultury, muzyki. Jest w niej pewna nadzieja, że jeśli znajdzie się taka jednostka, jak Marley, to może odmienić świat na lepsze. Przynajmniej trochę. A jego porażkach tkwi też gorzka lekcja.
Wreszcie język. Jego rytm. Styl. Pociągnął mnie i uwiódł.

Bardzo ciekawa wypowiedź. Przyznam szczerze, że chciałbym umieć tak dobrze pisać o książkach. Krótko o "Krótkiej...". Po pierwsze dla mnie to było zetknięcie z kawałkiem świata, którego zupełnie nie znam. Pokazanie go od innej, fascynującej, chociaż groźnej strony. Bo nie znałem takiej Jamajki. Jasne, miałem zestaw stereotypów w zanadrzu - bobsleje, reggae i skręty, ale...

Rzeczywiście, jest w tej historii jakiś "efekt motyla", samo wplątanie się w nią zmienia życie bohaterów na zawsze. To powraca potem jak klątwa w różnych momentach, kiedy wydawało im się, że udało im się od niej uciec.
Nie wiem, czy w tym świecie jest nadzieja. Sam Marley wydaje się tutaj postacią z innego porządku, jest jak upadły anioł wdeptany w błoto. Nie odmienił świata. Może jakby zamach się udał i Marley został męczennikiem zamiast prozaicznie umrzeć na raka, miałby większą szansę zostać "rockowym świętym"? Z drugiej strony Lennon zginął w zamachu i też świata nie odmienił :)
A co do języka - kwestia gustu. Kiedy się w czymś zasmakuje, chce się więcej i więcej, wtedy liczba słów nie przeszkadza (niektórzy tak mają na przykład z "Muzeum niewinności" Pamuka, z którym mam podobny problem). Mnie się nie udało wejść w tę narrację, męczyłam się z nią do samego końca. Inna sprawa, że wolę, jak książka mnie wkurzy, będzie stawiać opór, ale coś po sobie zostawi.
Nie mówię, że to zła książka. Dla mnie to książka z innej ligi, z innej półki, więc stawiam jej większe wymagania.
Pozdrawiam serdecznie!

Rzeczywiście, jest w tej historii jakiś "efekt motyla", samo wplątanie się w nią zmienia życie bohaterów na zawsze. To powraca potem jak klątwa w różnych momentach, kiedy wydawało im się, że udało im się od niej uciec.
Nie wiem, czy w tym świecie jest nadzieja. Sam Marley wydaje się tutaj postacią z innego porządku, jest jak upadły anioł wdeptany w błoto. Nie odmienił...

Zgadzam się, ja również dzięki tej książce poznałam Jamajkę z innej strony, nie przez pryzmat stereotypów. Ale mój zawód związany jest głównie z tym o czym napisała Wunderfuchs. Wiele fragmentów to zwyczajny bełkot, w którym ja nie odnalazłam sensu, a co gorsza jest to bełkot pełen bezsensownej brutalności i odrażających opisów. Powieść Jamesa ukazuje jak bardzo człowiek zniszczył świat mu dany, zniszczył samą istotę człowieczeństwa. Bardzo mnie dotknęła emocjonalnie, ale nie wiem co chciał wyrazić autor. Podziwiam, że udało Ci się odnaleźć tam jakąś nadzieję. Ze wszystkich postaci bije przecież kompletny brak szans na jakąkolwiek zmianę, na jakąkolwiek poprawę. Ja po zamknięciu książki myślałam tylko o tym, że nie da się już ocalić świata.
Nie sięgnęłabym po Krótką historię jeszcze raz i pozostaję przy swoim zdaniu, że nie polecam jej na wakacje i nie jest to związane z ciężarem gatunkowym tej powieści. Po prostu jest wiele lepszych książek.

Zgadzam się, ja również dzięki tej książce poznałam Jamajkę z innej strony, nie przez pryzmat stereotypów. Ale mój zawód związany jest głównie z tym o czym napisała Wunderfuchs. Wiele fragmentów to zwyczajny bełkot, w którym ja nie odnalazłam sensu, a co gorsza jest to bełkot pełen bezsensownej brutalności i odrażających opisów. Powieść Jamesa ukazuje jak bardzo człowiek...

Mam wrażenie, że nie odróżniasz miłośników brutalnych horrorów/thrillerów od miłośników kryminału. Miłośnik kryminału lubi zagadki, elementy dochodzenia itd., a metody zabijania ludzi nie są czymś co go pasjonuje, ale czymś co wymaga wyjaśnienia i umożliwia wykrycie sprawcy zbrodni.Równie dobrze można by się dziwić dlaczego ktoś pracuje jako prokurator ponieważ oni także jeżdżą dokonywać oględzin zwłok na miejscu zbrodni. I raczej nie robią tego z wrodzonego sadyzmu.Kryminał to dobry trening dla umysłu bo rozwiązywanie zagadek uczy myślenia.Podobnie jak np. gra w szachy. A to "całe bagno" jak to określasz to raczej domena filmów, gatunku horror gore. I tam rzeczywiście ludzie oglądają tortury itd. bo lubią na to patrzeć. A dlaczego? Tu nie pomogę bo akurat w tym nie gustuję i nie oglądam.

Mam wrażenie, że nie odróżniasz miłośników brutalnych horrorów/thrillerów od miłośników kryminału. Miłośnik kryminału lubi zagadki, elementy dochodzenia itd., a metody zabijania ludzi nie są czymś co go pasjonuje, ale czymś co wymaga wyjaśnienia i umożliwia wykrycie sprawcy zbrodni.Równie dobrze można by się dziwić dlaczego ktoś pracuje jako prokurator ponieważ oni także...

A nawet jeśli pojawia się brutalność w kryminałach - chociażby wspomniany w komentarzu Minier oraz jego seria z Servazem, którego przeciwnikiem jest psychopata Hartmann. Dla mnie jest to fascynujące. CO jest w stanie popchnąć człowieka do brutalnej zbrodni? Każdy jest w stanie to zrobić, czy tylko zwyrodnialcy? Nie bez powodu jak są jakieś brutalne zbrodnie, jest to nagłaśniane. Tacy mordercy są zagadką.

Równie dobrze można by było zapytać po co powstają reportaże traktujące o gwałtach, zabójstwach i innych strasznych krzywdach. A to się dzieje naprawdę. Ludzie (przynajmniej część) chcą wiedzieć.

A nawet jeśli pojawia się brutalność w kryminałach - chociażby wspomniany w komentarzu Minier oraz jego seria z Servazem, którego przeciwnikiem jest psychopata Hartmann. Dla mnie jest to fascynujące. CO jest w stanie popchnąć człowieka do brutalnej zbrodni? Każdy jest w stanie to zrobić, czy tylko zwyrodnialcy? Nie bez powodu jak są jakieś brutalne zbrodnie, jest to...

Odpowiedź będzie złożona. Ale krótko i między innymi - zmierzenie się ze swoimi strachami w bezpiecznych, kontrolowanych warunkach.

Odpowiedź będzie złożona. Ale krótko i między innymi - zmierzenie się ze swoimi strachami w bezpiecznych, kontrolowanych warunkach.

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi, rzucają trochę światła na sprawę.

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi, rzucają trochę światła na sprawę.

Co do intrygi u Guzowskiej, to się nie zgodzę. Uważam, że jest naprawdę solidna i dobrze zrobiona. Dan Brown na wakacje natomiast to faktycznie bardzo dobry wybór. Pozdrawiam!

Co do intrygi u Guzowskiej, to się nie zgodzę. Uważam, że jest naprawdę solidna i dobrze zrobiona. Dan Brown na wakacje natomiast to faktycznie bardzo dobry wybór. Pozdrawiam!

Fakt. "Przejęcie" nieźle pasuje :)
Mała uwaga odnośnie "Enklawy". Niestety, dochodzą mnie głosy, że opis Wysp Owczych mocno odbiega tam od realiów :(

Fakt. "Przejęcie" nieźle pasuje :)
Mała uwaga odnośnie "Enklawy". Niestety, dochodzą mnie głosy, że opis Wysp Owczych mocno odbiega tam od realiów :(

Mała uwaga odnośnie "Enklawy". ;) Niestety, wszystko w tej książce mocno odbiega od realiów. Błędny opis można by jeszcze przebaczyć.

Mała uwaga odnośnie "Enklawy". ;) Niestety, wszystko w tej książce mocno odbiega od realiów. Błędny opis można by jeszcze przebaczyć.

Wielu czytelników bardzo miało mu to "odbiegnięcie od realiów" za złe. Czuli się, tutaj cytat, oszukani i okłamani. I ja ich bardzo rozumiem. Co innego, gdyby napisał to od razu pod swoim nazwiskiem.

Wielu czytelników bardzo miało mu to "odbiegnięcie od realiów" za złe. Czuli się, tutaj cytat, oszukani i okłamani. I ja ich bardzo rozumiem. Co innego, gdyby napisał to od razu pod swoim nazwiskiem.

Remigiusz Mróz faktycznie "dostał po głowie" za Ove Løgmansbø (mnie również nie wszystko się podobało w tej sprawie).

Przed napisaniem niniejszej wypowiedzi przejrzałem jeszcze opinie nt. Enklawy umieszczane w tym serwisie przez czytelników.
Nie zanotowałem jednak negatywnych uwag o samych Wyspach Owczych i Farerach w wręcz przeciwnie: "urokliwe miejsce", "niezwykła scenaria" itd. Zwróciłem też uwagę, iż w wielu opiniach pojawiały się dodatkowe informacje o tym archipelagu.
Patrząc na bilans zysków i strat jakie seria o Vestmannie przyniosła Wyspom Owczym w Polsce to uważam, że jest on dodatni. Sporo osób miało okazję usłyszeć o nich po raz pierwszy lub kojarzyć ją z czegoś więcej aniżeli owiec, grindwali i czapeczki bramkarza reprezentacji kraju (Jens Martin "Bobble Hat" Knudsen). Książki Ove Løgmansbø można traktować jako impuls do zainteresowania się Wyspami Owczymi a nie (i to na pewno) jako przewodnik turystyczny.

Remigiusz Mróz faktycznie "dostał po głowie" za Ove Løgmansbø (mnie również nie wszystko się podobało w tej sprawie).

Przed napisaniem niniejszej wypowiedzi przejrzałem jeszcze opinie nt. Enklawy umieszczane w tym serwisie przez czytelników.
Nie zanotowałem jednak negatywnych uwag o samych Wyspach Owczych i Farerach w wręcz przeciwnie: "urokliwe miejsce", "niezwykła...

To i "Farma Lalek" będzie pasowała do wakacyjnego klimatu :)

To i "Farma Lalek" będzie pasowała do wakacyjnego klimatu :)