Dziękuję za opinię. Niestety nie mam litości dla tych, którzy biorą się za dany gatunek z powodu mody, a postępować z nim nie umieją. Nieprofesjonalnie więc byłoby przeprowadzać wywiad z kimś takim i mieć o nim powyższe zdanie. Natomiast Dyda wyraźnie zaznacza, że jej książka wypływa z miłości do gatunku i określonego podgatunku.

Dziękuję za opinię. Niestety nie mam litości dla tych, którzy biorą się za dany gatunek z powodu mody, a postępować z nim nie umieją. Nieprofesjonalnie więc byłoby przeprowadzać wywiad z kimś takim i mieć o nim powyższe zdanie. Natomiast Dyda wyraźnie zaznacza, że jej książka wypływa z miłości do gatunku i określonego podgatunku.

W porządku. Dziękuję za odpowiedź. Ale, już abstrahując od tej konkretnej autorki, ktoś się kiedyś otwarcie przyznał: "Napisałem/am, bo teraz kryminały takie modne i czekam, aż zacznie spływać dziki hajs"? Innymi słowy: jak odróżnić pasjonatów gatunku od piszących "bo moda, bo pieniądze, bo sława"? Deklaracja samego autora to jednak za mało.

W porządku. Dziękuję za odpowiedź. Ale, już abstrahując od tej konkretnej autorki, ktoś się kiedyś otwarcie przyznał: "Napisałem/am, bo teraz kryminały takie modne i czekam, aż zacznie spływać dziki hajs"? Innymi słowy: jak odróżnić pasjonatów gatunku od piszących "bo moda, bo pieniądze, bo sława"? Deklaracja samego autora to jednak za mało.

Akurat z tą autorką dużo rozmawiam i znam jej twórczą drogę, więc ręczę, że wywiad jest miarodajny. Natomiast co do pytania o to, jak odróżnić... Ja poznaję to po tym, gdy autor nie wie, o czym pisze. Vide procedury policyjne w sadze o Lipowie Puzyńskiej tudzież opis postępowania z trupem z bunkra (był takowy w "Więcej czerwieni"), tak jakby pisarz pisał byle by pisać, dla samej, często bzdurnej, fabuły. Albo jak pisze 5 książek rocznie, korzystając głównie z researchu wikipediowego, gdyż mając takie tempo nie ma czasu na tzw. wyjście w teren.
Pasjonat gatunku zwykle zamieszcza w swoim dziele konteksty, nadbudowę, tworzy otoczkę z kluczem. Taką autorką jest chociażby Katarzyna Kwiatkowska. Dyda natomiast gatunkiem się bawi, żongluje jego elementami. Aby móc czymś żonglować, trzeba dobrze to poznać i kochac.

Akurat z tą autorką dużo rozmawiam i znam jej twórczą drogę, więc ręczę, że wywiad jest miarodajny. Natomiast co do pytania o to, jak odróżnić... Ja poznaję to po tym, gdy autor nie wie, o czym pisze. Vide procedury policyjne w sadze o Lipowie Puzyńskiej tudzież opis postępowania z trupem z bunkra (był takowy w "Więcej czerwieni"), tak jakby pisarz pisał byle by pisać, dla...

Zachęciliście mnie tym teksem do kupna, a tymczasem...
Literacko książka leży. Styl - ciężko znaleźć zdanie dłuższe niż 1,5 linijki. Cytaty: kupiłem browca, lajki na fejsie...
Co 20 stron odnośniki do Chandlera, tytuł ksiązki wyjaśniony na pierwszych stronach, można by mniej łopatologicznie...
Zarys psychologiczny postaci - brak. Taki sam styl bycia dla krawcowej i dla detektywa po studiach.
Oj, daleko autorce nawet do pani Bondy, choć nie jestem jej fanką...

Zachęciliście mnie tym teksem do kupna, a tymczasem...
Literacko książka leży. Styl - ciężko znaleźć zdanie dłuższe niż 1,5 linijki. Cytaty: kupiłem browca, lajki na fejsie...
Co 20 stron odnośniki do Chandlera, tytuł ksiązki wyjaśniony na pierwszych stronach, można by mniej łopatologicznie...
Zarys psychologiczny postaci - brak. Taki sam styl bycia dla krawcowej i dla...

Przecież powieść zawiera się w nurcie noir, a krótkie zdania to reguła w tego rodzaju kryminałach. Fejs czy browiec to przejawy współczesnego slangu młodzieżowego; nie wina autorki, że wielu młodych mówi jak półidioci, a chciała zawrzeć w książce małe realizmy społeczne. Tytuł nie zdradza żadnej tajemnicy, a "zła waluta" pojawia się na końcu, chociaż wokół głowy czytelnika krąży cały czas. Podobny zabieg zastosował Chandler w "Długim pożegnaniu". Może poczytaj klasyków noir, to zakumasz.

Przecież powieść zawiera się w nurcie noir, a krótkie zdania to reguła w tego rodzaju kryminałach. Fejs czy browiec to przejawy współczesnego slangu młodzieżowego; nie wina autorki, że wielu młodych mówi jak półidioci, a chciała zawrzeć w książce małe realizmy społeczne. Tytuł nie zdradza żadnej tajemnicy, a "zła waluta" pojawia się na końcu, chociaż wokół głowy czytelnika...