Wspomnienia.. są jak mgła. Roztacza się wokół nas i niejednokrotnie myślimy, że widzimy za tą mgłą ukochaną osobę – a gdy już do cienia dotrzemy, okazuje się, że to młode drzewko. Tak samo jest ze wspomnieniami, choć w odwrotnym kierunku – bo to, co wiadome, to co prawdziwe, jest już za nami. I nigdy nie dowiemy się, jak było naprawdę.
Mogę na ten temat napisać z własnej perspektywy. Wspominam niejednokrotnie sytuację, którą chciałam przeżyć… i do dziś nie wiem, czy ją przeżyłam… Co złożyło się na takie zniekształcone wspomnienie? Marzenia… Czasami bardzo o czymś marzymy, gdy spełni się nasze pragnienie, jesteśmy szczęśliwi. Jednakże w moim przypadku marzenie zostało spełnione raczej połowicznie… Moje wspomnienia jednak, wskutek poprzedzających je marzeń, zostały zniekształcone, podkoloryzowane, wyidealizowane.
Dziś już nie wiem, czy mgliste wspomnienie tamtej romantycznej chwili jest prawdziwe, zniekształcone, czy… wspominam coś, co mi się przyśniło…

Wspomnienia.. są jak mgła. Roztacza się wokół nas i niejednokrotnie myślimy, że widzimy za tą mgłą ukochaną osobę – a gdy już do cienia dotrzemy, okazuje się, że to młode drzewko. Tak samo jest ze wspomnieniami, choć w odwrotnym kierunku – bo to, co wiadome, to co prawdziwe, jest już za nami. I nigdy nie dowiemy się, jak było naprawdę.
Mogę na ten temat napisać z własnej...

„Było tak”, „przecież widziałam”, „na pewno” –
Są rzeczy, których jasne jest dla nas sedno.
Pamiętamy, co było lat kilka wstecz,
Możemy przytoczyć najmniejszą rzecz.
Wszystko jest takie jasne, przejrzyste:
„Nie miałem sobie równych, byłem mistrzem”.
Pamięć nasza – myślimy – nośnik niezawodny,
Rejestr w nim bezbłędny, nieulotny.
Przychodzi jednak kiedyś moment zadumy,
Gdy zaglądamy w nasze stare albumy.
Otwieranie, wczytywanie, przeglądanie,
Ups… error? Nie zgadzają nam się dane!
Inni ludzie, inne miejsca, inny świat –
W końcu czasu już upłynął szmat.
Ale nieważne – dziecko, dorosły, staruszek,
Każdy w pamięci ma prawdy okruszek.
Mniejszy czy większy – nie ma dziś znaczenia,
Bo ważne są tylko nasze wspomnienia…

„Było tak”, „przecież widziałam”, „na pewno” –
Są rzeczy, których jasne jest dla nas sedno.
Pamiętamy, co było lat kilka wstecz,
Możemy przytoczyć najmniejszą rzecz.
Wszystko jest takie jasne, przejrzyste:
„Nie miałem sobie równych, byłem mistrzem”.
Pamięć nasza – myślimy – nośnik niezawodny,
Rejestr w nim bezbłędny, nieulotny.
Przychodzi jednak kiedyś moment zadumy,
Gdy...

Czasem wspomnienia są bardzo bolesne, dlatego człowiek stara się je wymazać z pamięci. Tak jest w przypadku mojej kochanej 82letniej babci, która przeżyła wojnę. Często opowiada nam tą samą historię której znamy 2 wersje. Jedną bardziej optymistyczną i jedną bardzo smutną. Główną bohaterką historii jest przyjaciółka babci Apolonia, która zginęła w pożarze podczas ataku wojsk na wioskę. W wersji optymistycznej Apolonia wymyka się przez las do znajomych. Smutna historia która bardzo boli opowiadającą staruszkę dlatego w lepsze dni my wnuki słyszymy tą ”ładniejszą” wersję tej samej opowieści.

Czasem wspomnienia są bardzo bolesne, dlatego człowiek stara się je wymazać z pamięci. Tak jest w przypadku mojej kochanej 82letniej babci, która przeżyła wojnę. Często opowiada nam tą samą historię której znamy 2 wersje. Jedną bardziej optymistyczną i jedną bardzo smutną. Główną bohaterką historii jest przyjaciółka babci Apolonia, która zginęła w pożarze podczas ataku...

Każde wydarzenie w naszym życiu zostawia ślad w naszej pamięci. Czasem jest on bardzo trwały, innym razem staje się ulotnym wrażeniem, wracającym tylko na ułamek sekundy, by ponownie spłynąć wodami mitologicznej Lete.
Wspominanie to ponowne rozłożenie sztalug z obrazem, który przechowaliśmy w głowie. Z biegiem czasu blaknie farba, którą pieczołowicie nałożyliśmy, by namalować nasze życie. Jeśli wspomnienie jest dla nas ważne, będziemy je wciąż i wciąż odnawiać, mozolnie odrestaurowywać, malutkim pędzelkiem domalowywać zatarte linie zdarzeń. Leciutkie drżenia naszej ręki przesuwają jednak, milimetr po milimetrze, rysowane ścieżki. Z czasem nasz obraz może ulec całkowitej przemianie - uwypuklimy jego piękno lub uchwycimy niewidoczną wcześniej brzydotę. Pamiętajmy jednak, że cokolwiek by się nie stało z naszym obrazem, to nadal pozostanie on jedyny, niepowtarzalny, wyjątkowy. Nie ma żadnych kopii. Ten obraz to skarb, którego nikt nie będzie mógł nam odebrać.

Każde wydarzenie w naszym życiu zostawia ślad w naszej pamięci. Czasem jest on bardzo trwały, innym razem staje się ulotnym wrażeniem, wracającym tylko na ułamek sekundy, by ponownie spłynąć wodami mitologicznej Lete.
Wspominanie to ponowne rozłożenie sztalug z obrazem, który przechowaliśmy w głowie. Z biegiem czasu blaknie farba, którą pieczołowicie nałożyliśmy, by...

We wspomnieniach dla człowieka z dobrą pamięcią inscenizacja się nie zmienia, nie zmieniają bohaterowie, czasem wypadają z głowy elementy dekoracyjne, atrybuty, kolory, ale scena, gra ludzi pozostają. Zmienia się nastawienie wobec wspomnień. I tym nastawieniem emocjonalnym włada naginanie prawdy. Wnioskowanie, domyślanie się, uzupełnianie niedopowiedzeń własnymi konkluzjami powodują, że wspomnienia mogą być bardzo dalekie od autentycznej rzeczywistości.
Zachowania poszczególnych ludzi mogą być idealizowane, koloryzowane, przeinaczane poprzez dodawanie im wymyślonego przez siebie znaczenia, motywacji, przyczyn. Słowa mogą być interpretowane w dowolny sposób, można się w nich doszukiwać pozytywnych, jak i negatywnych wydźwięków.
Więc z upływem czasu, kiedy zmienia się sam człowiek, posiadacz wspomnień, mądrzejąc z dnia na dzień, nabywa innych poglądów, przekonań i przeszłość swą, choć wciąż taką samą, odbiera odmiennie. Ze złych odczuć po czasie kwitną mieszane, obojętne, a nawet dobre.
Wspomnienia dla człowieka ze złą pamięcią mogą być zupełnie inną historią. Człowiek taki składa wspomnienia z tego, co by chciał, wyrzuca z nich, co by chciał i staje się właścicielem już nie swojej historii, a opowiadania wysnutego z konfrontacji faktów z pragnieniami, marzeniami.

Wniosek z moich rozważań jest taki, że przy spełnianiu warunku niezawodnej pamięci wspomnienia się nie zmieniają, zmienia się człowiek i jego nastawienie.

We wspomnieniach dla człowieka z dobrą pamięcią inscenizacja się nie zmienia, nie zmieniają bohaterowie, czasem wypadają z głowy elementy dekoracyjne, atrybuty, kolory, ale scena, gra ludzi pozostają. Zmienia się nastawienie wobec wspomnień. I tym nastawieniem emocjonalnym włada naginanie prawdy. Wnioskowanie, domyślanie się, uzupełnianie niedopowiedzeń własnymi konkluzjami...

„człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce”

Pamięć nie działa jak film dokumentalny. To nie jest obiektywny rejestr zdarzeń.

Pamięć to element bardzo ludzki i jak ludzie jest trochę ułomna.

Przede wszystkim wybiórcza - jedno pamięta, drugi ledwo, a trzecie wcale.

Z tych kawałków wspomnień, trudno o wiarygodną wersję wydarzeń.

Bywa subiektywna – jedno wyprze, drugie przekoloryzuje, trzecie wyolbrzymi.

Pamięta co zechce.

Po kilku latach spotykamy się na kawie i pytasz – pamiętasz jak wtedy na łące w lesie…
I już wiem, że tylko miejsce i pogoda się zgadza z moją wersją wydarzeń. Ba – pogoda nawet nie do końca, bo Ty twierdzisz, że niebo było zachmurzone, a ja twierdzę, że nie możliwe – chmury były, ale dosłownie kilka sztuk.

Wspomnienie zależy od człowieka. Jest takie jak on. I ile ludzi – tyle wspomnień – tyle wersji wydarzeń. Żadna prawdziwa. A jak bardzo wspomnienia potrafią się różnić – tak bardzo jak ludzie są różni.

„człowiekiem jestem i nic co ludzkie nie jest mi obce”

Pamięć nie działa jak film dokumentalny. To nie jest obiektywny rejestr zdarzeń.

Pamięć to element bardzo ludzki i jak ludzie jest trochę ułomna.

Przede wszystkim wybiórcza - jedno pamięta, drugi ledwo, a trzecie wcale.

Z tych kawałków wspomnień, trudno o wiarygodną wersję wydarzeń.

Bywa subiektywna – jedno...

Wspomnienia mogą znacznie różnić się od rzeczywistych zdarzeń. Ludzka pamięć niestety (a może i na szczęście) bywa zawodna. Z biegiem lat z naszej głowy ulatniają się kolejne szczegóły. Puste luki całkowicie nieświadomie zostają zastąpione naszym wyobrażeniem tamtych chwil. Czasami zapominamy, bo chcemy. Tak żyje się nam łatwiej. Niektóre rzeczy bardzo kojarzą się nam z innymi i tym samym na przestrzeni czasu łączą się w jedną historię. Najgorsze są kłótnie, które się przez to generują. Wystarczy, że zbierze się grupka ludzi, która brała udział w jakimś wydarzeniu i każda osoba zapamięta to inaczej. W takich sytuacjach kłótnia nie ma końca, a nikt nie potrafi udowodnić jak było naprawdę.

Wspomnienia mogą znacznie różnić się od rzeczywistych zdarzeń. Ludzka pamięć niestety (a może i na szczęście) bywa zawodna. Z biegiem lat z naszej głowy ulatniają się kolejne szczegóły. Puste luki całkowicie nieświadomie zostają zastąpione naszym wyobrażeniem tamtych chwil. Czasami zapominamy, bo chcemy. Tak żyje się nam łatwiej. Niektóre rzeczy bardzo kojarzą się nam z...

Mając jakieś 7 lat wybrałam się wraz z kuzynką na maliny za babcinym domem. Miała je tam mnóstwo i lubiłyśmy przebywać w tym miejscu – nazywałyśmy go tajemniczym ogrodem, bo rosły tam również piękne dzikie róże, drzewka wiśniowe i wysoka trawa, w której lubiłyśmy się zatapiać. Było słoneczne popołudnie, w letnich sukienkach wybrałyśmy się do owego miejsca. Otworzyłyśmy bramkę, a tuż za nią stał dziki pies (tak go nazwałyśmy), który nie był zadowolony naszym widokiem. Zaczęłyśmy krzyczeć ze strachu. Kuzynka uciekała pierwsza i nawet ucieszyłam się, że mnie pierwszą nie dopadnie. W momencie kiedy to pomyślałam, kuzynka potknęła się o coś, spadłam na nią, a pies odgryzł mi kawałek pupy. W rzeczywistości było to niewielkie draśniecie. I tak zakończyła się nasza przygoda z malinami. Później jak nabrałyśmy więcej odwagi, to pojawiałyśmy się tam co jakiś czas, ale przy każdym poruszaniu się trawy miałyśmy wrażenie, że wyskoczy z niej dziki pies. I często wtedy uciekałyśmy z naszego tajemniczego ogrodu.
Na swoim doświadczeniu mogę powiedzieć, że dużą rolę w tym wszystkim odgrywały emocje. I myślę, że w moim umyśle pojawiła się wtedy wizja, która za chwilę ma się dokonać. Także zostało to uwiecznione „fotografią” pamięci. Przeistoczyło się sytuację, która naprawdę miała miejsce. Bo „strach ma wielkie oczy” (w tym przypadku) i podsuwa wyobraźni zniekształcony obraz. I moje wspomnienie już na zawsze takie pozostanie, że pies ugryzł mnie jakby częstował się swoim obiadem.

Mając jakieś 7 lat wybrałam się wraz z kuzynką na maliny za babcinym domem. Miała je tam mnóstwo i lubiłyśmy przebywać w tym miejscu – nazywałyśmy go tajemniczym ogrodem, bo rosły tam również piękne dzikie róże, drzewka wiśniowe i wysoka trawa, w której lubiłyśmy się zatapiać. Było słoneczne popołudnie, w letnich sukienkach wybrałyśmy się do owego miejsca. Otworzyłyśmy...

Wspomnienia od rzeczywistych zdarzeń potrafią różnić się mało lub bardzo dużo. To zależy od danego zdarzenia, które musiałoby wywrzeć na nas jakiś wpływ. Jeżeli wspomnienie nie zagrało na naszych emocjach tak bardzo z czasem odejdzie w zapomnienie, ale są i takie, które pozostają w naszych sercach. Tak długo, jak coś bądź ktoś przypomina nam o tym, to nie zdołamy zapomnieć. Natomiast, gdy jedno zdarzenie opisuje wiele osób, wszystko może się pomylić. Wspomnienie zamienia się w jedną plątaninę myśli, których nie jesteśmy wstanie podzielić na te realne i fikcyjne. Ludziom, którzy przeżyli dużo lat, mogą mylić się wspomnienia, ponieważ w swoim życiu widzieli już dużo i, aby podsycić opowieść o swoim życiu w mieszają fakty i koloryzują. Tak właśnie powstają bajki dla wnuczków.

Wspomnienia od rzeczywistych zdarzeń potrafią różnić się mało lub bardzo dużo. To zależy od danego zdarzenia, które musiałoby wywrzeć na nas jakiś wpływ. Jeżeli wspomnienie nie zagrało na naszych emocjach tak bardzo z czasem odejdzie w zapomnienie, ale są i takie, które pozostają w naszych sercach. Tak długo, jak coś bądź ktoś przypomina nam o tym, to nie zdołamy zapomnieć....

Według mnie wszystko zależy od człowieka , od jego charakteru - na co zwraca większą uwagę , czy jest pamiętliwy , czy też żyję chwilą.

Korzystając z swoich własnych przeżyć , powracając do przeszłości i wspominając sytuację , które były dla mnie fantastyczne - opowiedziałabym je dziś ogólnikowo pomijając pewne szczegóły. Natomiast jeśli byłyby to wspomnienia , przez które bardzo cierpiałam z pewnością potrafiłabym opisać wszystko praktycznie ze szczegółami i dużymi emocjami .

Podsumowując myślę , że mimo wszystko każde wspomnienie różni się dość licznie od prawdziwego wydarzenia , ponieważ ludzie zazwyczaj wspominając kreują całą opowieść w ten sposób, jakby naprawdę chcieli, aby to wszystko się wydarzyło. Przy czym pragną zwrócić na siebie uwagę bądź wzbudzić litość innych.

Według mnie wszystko zależy od człowieka , od jego charakteru - na co zwraca większą uwagę , czy jest pamiętliwy , czy też żyję chwilą.

Korzystając z swoich własnych przeżyć , powracając do przeszłości i wspominając sytuację , które były dla mnie fantastyczne - opowiedziałabym je dziś ogólnikowo pomijając pewne szczegóły. Natomiast jeśli byłyby to wspomnienia , przez...