Dawno, dawno temu, za galaktykami i gwiazdami, żyły sobie w przestrzeni kosmicznej, stworzenia, zupełnie nie podobne do niczego znanego ludziom. Ich ciała były połączeniem fantastycznych form w całość zupełnie nieprawdopodobną. Stworzenia te, choć wielkie i potężne, znane były ze swej łagodności i szacunku do każdej żywej istoty. Ich kosmiczne zadanie polegało na szerzeniu pokoju w kosmosie i ratowaniu planet, którym grozi zagłada. Niezwykle rozwinięta technologia, w połączeniu z inteligencją nieznaną na Ziemi umożliwiły tym istotom docierać w krótkim czasie nawet do odległych, zapomnianych i maleńkich galaktyk, takich jak Droga Mleczna.
I właśnie w tej galaktyce niniejsza historia się rozegrała. Kosmiczny pojazd, a w nim trzech członków załogi otrzymało sygnał, że w jednej z maleńkich galaktyk znajduje się niepozorna zielona planeta, na której może rozwinąć się życie. Co prawda, planeta ta była bardzo malutka, zaledwie wielkości dwóch splecionych dłoni przybyłych istot, ale jednak MOŻE SIĘ NA NIEJ ROZWINĄĆ ŻYCIE, więc choćby to miała być planetka dla żyjątek niewidocznych gołym okiem to i tak warto dać jej szansę. Potrzeba jednak bodźca, jakiejś siły, która to życie stworzy.
I tak oto, wielka kosmiczna istota wzięła delikatnie w dłonie małą zielono-niebieską kulkę. Podała ją drugiej wielkiej kosmicznej istocie. A ta podała ją trzeciej wielkiej kosmicznej istocie. Następnie troskliwie umieszczono planetkę na orbicie, trzeciej w kolejności od jasnej, gorącej gwiazdy.
Z uczuciem dobrze spełnionego obowiązku odlecieli dalej.
Tymczasem bakterie z dłoni wielkich nieznanych istot dostały się na wnętrza niepozornej kulki. Woda, tlen oraz światło umożliwiły ich szybki, zaledwie trwający kilka milionów lat, rozwój oraz ewolucję.
Wielkie kosmiczne istoty nadal podróżują po odległych planetach i zaszczepiają na nich życie, które tak umiłowały. Nawet do głowy by im nie przyszło, by unicestwić jakiś świat, nawet ten najmniejszy i najbardziej kruchy.

Dawno, dawno temu, za galaktykami i gwiazdami, żyły sobie w przestrzeni kosmicznej, stworzenia, zupełnie nie podobne do niczego znanego ludziom. Ich ciała były połączeniem fantastycznych form w całość zupełnie nieprawdopodobną. Stworzenia te, choć wielkie i potężne, znane były ze swej łagodności i szacunku do każdej żywej istoty. Ich kosmiczne zadanie polegało na szerzeniu...

"Ale czy obcy, jeśli ich spotkamy, na pewno będą chcieli zniszczyć naszą cywilizację?"
Najpierw powinniśmy sobie zadać pytanie czy my kiedykolwiek spotkamy tych obcych? A może już na każdym kroku i pod różnymi postaciami ich spotykamy? W sumie każdy człowiek, którego nie znamy osobiście jest dla nas obcym,tak samo jak i każde zwierzę. A może to właśnie ten obcy kryje się pod ich postacią? Może każdy obcy będzie miał inne zamiary co do naszej cywilizacji? Mogą się pojawić Ci źli i Ci dobrzy. Jedni będą próbowali niszczyć naszą cywilizację,a drudzy ją udoskonalać. A może to my ludzie będziemy chcieli zniszczyć obcych w naszej cywilizacji. Jest to jedna wielka zagadka, ale może kiedyś sami się przekonamy jak to będzie.

"Ale czy obcy, jeśli ich spotkamy, na pewno będą chcieli zniszczyć naszą cywilizację?"
Najpierw powinniśmy sobie zadać pytanie czy my kiedykolwiek spotkamy tych obcych? A może już na każdym kroku i pod różnymi postaciami ich spotykamy? W sumie każdy człowiek, którego nie znamy osobiście jest dla nas obcym,tak samo jak i każde zwierzę. A może to właśnie ten obcy kryje się...

Rzeczywiście, prawie każda książka, czy film science fiction przedstawia kosmitów jako wrogów, którzy chcą unicestwić planetę Ziemię. Wyobrażamy ich sobie jako istoty które dawno wyprzedziły cywilizację ludzką. Mimo to, każdy musi mieć jakieś indywidualne wyobrażenia. Osobiście, gdybym pisała książkę science fiction raczej zdecydowałabym się napisać coś o „przyjaznych” kosmitach. Stworzyłabym kreację rozwiniętych ludzi, którzy istnieliby na Ziemii za parę tysiącleci. W ten sposób bohaterowie z książki mogliby dowiedzieć się trochę o przyszłości. Oczywiście, nie musieliby to być ludzie. Mogłyby to być stworzenia, które umieją przybrać postać człowieka, nauczyć się jego zachowań, ukształtować cechy. Mógłby być też wątek romantyczny, na przykład miłość kosmity z ludzką dziewczyną. W ten sposób kobieta mogłaby odkryć prawdziwą naturę kosmitów, ich potrzeby i pragnienia. Pod koniec kosmici mogliby „zintegrować” się z ludźmi i dołączyć do ich społeczeństwa, ulepszając budynki, pojazdy itp. W epilogu mógłby się znajdować opis „nowej” Ziemi.

Rzeczywiście, prawie każda książka, czy film science fiction przedstawia kosmitów jako wrogów, którzy chcą unicestwić planetę Ziemię. Wyobrażamy ich sobie jako istoty które dawno wyprzedziły cywilizację ludzką. Mimo to, każdy musi mieć jakieś indywidualne wyobrażenia. Osobiście, gdybym pisała książkę science fiction raczej zdecydowałabym się napisać coś o „przyjaznych”...

26 października:
Ukradli mikrofalówkę. Właściwie nie wiem po co. Nie wiem również po co był im toster, frytkownica i suszarka do włosów. Wiem, że to byli oni. Zostawiają fluorescencyjne ślady na podłodze w dziwnym kształcie, zupełnie, jakby nie mieli stóp tylko macki. Cieniutkie macki sunące po podłodze z przerwami. Wystarczyłoby dorysować do tych kresek nożyczki...

3 maja:
Znalazłem w starej szopie skradzione sprzęty. Szkoda tylko, że wszystkie zniszczone, w dodatku nic nie było na gwarancji. Nadal nie rozumiem co kombinują. Od wczoraj nie mogę znaleźć komórki, ale między sprzętami jej nie było. I Max przestał szczekać, dziwne, jak na dobermana zabójcę.

17-18 lipca:
Całą noc spędziłem wypatrując ich przez okno. Nic. Cisza. Dopiero o czwartej rano coś zagrzechotało, stuknęło, zaświeciło i usłyszałem warczenie silnika. To oni! Wreszcie ich zobaczę, pomyślałem. Na moim podwórku świeciła się niebieska kula wysokości... metra? Może więcej. Gdy tylko zorientowali się, że ich widzę zaczęli krzyczeć, panikować i wciskać jakieś śmieszne dźwignie w tej kuli. Dziwne, nie mieli oczu, a widzieli mnie. 'Oddajcie mi komórkę!' krzyknąłem za nimi.

1 sierpnia:
Znalazłem komórkę w koszu na śmieci. W wysłanych odczytałem wiadomość napisaną poprawną angielszczyzną 'Znaleźliśmy ich. Transport naprawiony. Mają bardzo zaawansowaną technologię. Nadal nie wiemy, jak odbić im naszego tajniaka (tutaj nazywają go Johnny Depp). Mogą się zezłościć i wytoczyć nam wojnę, a uwierzcie, tego nie chcemy! Dlatego na próbę zabraliśmy im szczekającą machinę obronną.'

26 października:
Ukradli mikrofalówkę. Właściwie nie wiem po co. Nie wiem również po co był im toster, frytkownica i suszarka do włosów. Wiem, że to byli oni. Zostawiają fluorescencyjne ślady na podłodze w dziwnym kształcie, zupełnie, jakby nie mieli stóp tylko macki. Cieniutkie macki sunące po podłodze z przerwami. Wystarczyłoby dorysować do tych kresek nożyczki...

3...

Płynę. Uciekam. Boję się.
Co mam robić? Jak postąpić? Jak długo jeszcze będę musiał się przed nimi ukrywać? A może już mnie widzieli? Czy przeżyję?
Te dziwne istoty, kim one w ogóle są? Czy to możliwe, że są z obcej cywilizacji? Dlaczego to właśnie ja musiałem sprawdzać, czy te dziwne znaki, te anomalie pogodowe, te zniknięcia zwierząt, czy to wszystko ma jakieś wyjaśnienie?! Gdybym tylko mógł cofnąć czas, nie przybyłbym tu. O Boże! Nie chcę umierać. Chcę to przetrwać! Proszę, niech mi ktoś pomoże!
Ale wiem, że to niemożliwe. Jestem tutaj sam, nikogo tu nie ma, nikogo poza tymi dziwnymi obcymi.
Czy oni mnie widzieli? Wydaje mi się, że tak. Zanim wskoczyłem do wody miałem wrażenie, że jedne z ich wielkich, czarnych, niemal pustych oczu wpatruje się w moje brązowe. To była jedna chwila, jeden moment, ale jednak mnie widział. Czy to oznacza dla mnie koniec?
Płynę, choć zaczyna mi brakować siły. Jestem coraz bardziej zmęczony. Czuję, że moje mięśnie powoli wiotczeją, a płuca powoli zapełniają się wodą. Mam wrażenie, że każdy skrawek mojego ciała przepełniony jest bólem. Czuję jakbym palił się od środka. Wiem, że już nic nie zrobię, że nie uda mi się dopłynąć do brzegu.
Przestaję walczyć. Poddaję się. Zamykam oczy. Woda pokrywa mnie całego.

Nagle jakaś ręka łapie moją dłoń. Nie wiem kto to. Jedynie z czego zdaję sobie sprawę to, to że ktoś wydostaje mnie z jeziora. Budzę się i po raz kolejny dzisiaj widzę parę przerażająco czarnych oczu wpatrzonych we mnie.
- Wszystko w porządku? – słyszę jak z tych jakże dziwnych ust wydostaje się cichy dźwięk.
- Dlaczego? – pytam zamiast udzielić odpowiedzi.– Dlaczego mnie uratowałeś?
- A dlaczego nie? Przecież Ty też masz prawo żyć. – patrzy mi w oczy. – Tak samo jak my. – Kiwam potakująco głową nie mogąc znaleźć żadnych innych słów
- Nigdy nie chcieliśmy Was skrzywdzić i nigdy tego nie zrobimy. – dodaje jeszcze ta niewielka, czarnooka postać, po czym nagle znika pozostawiając mnie samego w ciemności.

Płynę. Uciekam. Boję się.
Co mam robić? Jak postąpić? Jak długo jeszcze będę musiał się przed nimi ukrywać? A może już mnie widzieli? Czy przeżyję?
Te dziwne istoty, kim one w ogóle są? Czy to możliwe, że są z obcej cywilizacji? Dlaczego to właśnie ja musiałem sprawdzać, czy te dziwne znaki, te anomalie pogodowe, te zniknięcia zwierząt, czy to wszystko ma jakieś...

Ekran kinowy rozświetlił blask widowiskowej eksplozji. Na czarnym tle naznaczonym milionem białych punkcików gigantyczny statek matka pozaziemskiej cywilizacji. Po zmianie ujęcia widać tłumy na ulicach i powiewające amerykańskie flagi i uszczęśliwionych mieszkańców - hmm. Nowego Jorku. No tak. Kosmici, zawsze atakują Amerykę, zawsze mówią po angielsku z rosyjskim akcentem. – Na ekranie pojawiły się napisy końcowe i w Sali zapaliły się światła. – Po co ja w ogóle chodzę na te filmy? Chyba bawią mnie te dziecinne historie o tym, że ludzie są w stanie zażegnać każde niebezpieczeństwo, przetrwać każdą katastrofę. Przynajmniej na filmach. Urocza jest ta przypadłość. Ludzie władcy wszechświata i okolic. Nie bój się drogi obywatelu. Amerykańska armia powstrzyma każde zagrożenie, nawet to z świata, którego nie są w stanie zobaczyć przez swoje zaawansowane teleskopy. Phi. Nie są w stanie zapanować nad tym co dzieje się w ich własnym ogródku. Wojny na tle religijnym, bieda, głód, choroby i klęski żywiołowe. Na dzień dzisiejszy są o jeden krok od tego by sami unicestwili świat w którym żyją. Zatruwają go jak wirus i nie potrzeba będzie gości z kosmosu aby ich unicestwić. Ciekawe czy naprawdę wierzą w to, że byliby w stanie odeprzeć taki atak. Atak cywilizacji, która buduje statki kosmiczne wielkości i największych metropolii, zdolnych pokonać miliony lat świetlnych w czasie mrugnięcia okiem. Te ich zabawki na proch. Ot takie głośniejsze kapiszony i bomby atomowe. Od początku wiedziałem, że ten eksperyment się nie powiedzie. Zbyt okroiliśmy ich genom. Za bardzo przypominają zwykłe zwierzęta. Nie pomogły, żadne nasze ingerencje aby przyspieszyć ich postęp. Każde odkrycie naukowe przekuwają w broń, narzędzie destrukcji. To nie mogło się udać. Umysł to balast i tak podążanie kierowani instynktem. Na szczęście tam na górze to dostrzegli. Projekt ma być zamknięty i powtórzony w innym miejscu, a ja wrócę do domu. Nie będzie inwazji i wojen. Po prostu wyciągną wtyczkę. Tyle..

Ekran kinowy rozświetlił blask widowiskowej eksplozji. Na czarnym tle naznaczonym milionem białych punkcików gigantyczny statek matka pozaziemskiej cywilizacji. Po zmianie ujęcia widać tłumy na ulicach i powiewające amerykańskie flagi i uszczęśliwionych mieszkańców - hmm. Nowego Jorku. No tak. Kosmici, zawsze atakują Amerykę, zawsze mówią po angielsku z rosyjskim akcentem....

Oczywiscie , że nie. Ja mam własnie inną wyobraźnie jesli chodzi o obcych na naszej cywilizacji. Ja mam wrażenie, że będą chcieli ją udoskonalić. Mało tego, z ludzi zrobić swoje roboty ale na pewno nie niszczyć. Za dużo by mieli do stracenia. Nie opłacało by im się. Myslę, że chcieli by sie od nas czegos nauczyć, i nauczyć czegos nas. Może i współpracować, chociaż z niektórymi ludźmi.

Oczywiscie , że nie. Ja mam własnie inną wyobraźnie jesli chodzi o obcych na naszej cywilizacji. Ja mam wrażenie, że będą chcieli ją udoskonalić. Mało tego, z ludzi zrobić swoje roboty ale na pewno nie niszczyć. Za dużo by mieli do stracenia. Nie opłacało by im się. Myslę, że chcieli by sie od nas czegos nauczyć, i nauczyć czegos nas. Może i współpracować, chociaż z...

Obcy.
Wyglądają ja inni.
Zachowują się jak inni.
Są wszędzie, w każdym miesicie, na każdej ulicy. Zasiadają w rządzie, uczą w szkołach, tworzą nową technologię, piszą książki, to artyści i najlepsi aktorzy.
Obserwują Nas. Cierpliwie czekają w ukryciu. Aby zadać ostateczny cios.
Nie wszyscy wiedzą że istnieją. Niektórzy wiedzą ale wolą myśleć że to tylko nasz wytwór wyobraźni. Wybryk naszego chorego umysłu.
Ale oni istnieją.
Naprawdę.

Obcy.
Wyglądają ja inni.
Zachowują się jak inni.
Są wszędzie, w każdym miesicie, na każdej ulicy. Zasiadają w rządzie, uczą w szkołach, tworzą nową technologię, piszą książki, to artyści i najlepsi aktorzy.
Obserwują Nas. Cierpliwie czekają w ukryciu. Aby zadać ostateczny cios.
Nie wszyscy wiedzą że istnieją. Niektórzy wiedzą ale wolą myśleć że to tylko nasz wytwór...

Do: Kierownik działu ds. Kosmitów (NASA)
Od: Gert Miltong
Temat: Zapis transmisji tajemniczego nigdy niewyemitowanego ostatniego odcinka "New York News"

- W dzisiejszym odcinku "Wiadomości" przeprowadzimy wywiad z ekspertem ds. Obcych. Powitajmy Pana Johna Finthmanna!
Do sali wszedł powolnym krokiem, poważny mężczyzna. Miał na sobie garnitur i wypolerowane na błysk buty. Zasiadł w fotelu obok kamery.
- Panie Finth, większość naszych widzów zastanawia się jak mogą wyglądać kosmici. Czy ma Pan jakąś konkretną teorię? - zapytał reporter.
- Nie tyle, że teorię, a mam dowody - uśmiechnął się naukowiec - Kosmici wbrew powszechnemu wierzeniu, nie mają czułek na głowach, dużych czarnych oczu i nie są zieloni. "Obcy" to kolonia na innych planetach. Ich ewolucja poszła w inną stronę. Zamiast stawać się coraz większymi i silniejszymi stworzeniami, są coraz mniejsi i... Niebezpieczniejsi.
- Sugeruje Pan, że kosmici to kolonia bakteri?
- Dokładnie tak. Bardzo inteligentna i rozwinięta technologicznie kolonia. Zakładam, że za parę lat będą już potrafili przemieszczać się między planetami.
- W jaki sposób są niebezpieczni?
- Cóż. Po pierwsze: nie wynaleziono jeszcze broni, która potrafiłaby ich zniszczyć. Po drugie: potrafią wniknąć niczym zaraza do ludzkiego umysłu i nim sterować w taki sposób, że nikt z jego bliskich nie pozna, że jest zarażony. Wystarczyłoby, żeby zajęli jakiegoś wpływowego człowieka, a będą automatycznie sprawować władzę nad światem.
- Jak rozpoznać zarażenie?
- Nie jest łatwo. Można to zrobić na dwa sposoby. Pierwszy z nich jest bardziej bezpieczny, ale nie ma przy nim takiej gwarancji, jak przy drugim. Trzeba pomachać do niego ręką i złapać się za kolano. Jeżeli odmacha Ci i potrze delikatnie ucho, to znak, że może być, ale nie musi, zaatakowany. Drugi jest o wiele bardziej niebezpieczniejszy, ale daje stu procentową pewność. Trzeba najzwyczajniej w świecie sprawdzić to przez rendgen.
- Dobrze. Ostatnie pytanie: jak się bronić?
- Niestety muszę to powiedzieć, ale nie da się bronić.
W studiu na moment zapadła cisza. Dołująca cisza. Wszyscy kamerzyści umilkli.
- Dziękuję za rozmowę - odparł niepewnie reporter i pomachał do naukowca. Żeby rozluźnić atmosferę złapał się za kolano.
Finthmann całkowicie poważny odmachał mu i wyszedł ze studia.
Tylko dobry obserwator dostrzegłby, że przy wyjściu delikatnie potarł swoje ucho.

Do: Kierownik działu ds. Kosmitów (NASA)
Od: Gert Miltong
Temat: Zapis transmisji tajemniczego nigdy niewyemitowanego ostatniego odcinka "New York News"

- W dzisiejszym odcinku "Wiadomości" przeprowadzimy wywiad z ekspertem ds. Obcych. Powitajmy Pana Johna Finthmanna!
Do sali wszedł powolnym krokiem, poważny mężczyzna. Miał na sobie garnitur i wypolerowane na błysk buty....